Kerst 2020. Alweer een jaar voorbij gevlogen! Een jaar waarin we voor het eerst op vakantie zijn geweest, voor het eerst samen wezen zwemmen, alles voor de eerste keer ontdekken. De ontwikkeling van baby naar dreumes. Waarin ik als moeder onzeker was want “wanneer gaat ie nou eindelijk zelfstandig zitten” en “wanneer gaat ie nou eindelijk lopen”, nou hij doet het inmiddels allebei! Het cliché is waar maar het gaat zo ontzettend snel. Soms weet ik niet hoe snel ik hem in bed moet krijgen ‘s avonds en soms wil ik hem de hele avond bij me houden.. mn kleine ventje! Mn ondeugende, lieve ventje. Met zn dreumesstreken. Ook al was 2020 een gek jaar, ik heb zin in 2021. Samen nieuwe herinneringen maken! 

Ik krijg vaak de vraag hoe ik het nou eigenlijk vind om (single) moeder te zijn. Ik vind het pittig, vermoeiend, maar bovenal fantastisch en daar is geen woord aan gelogen. Ik vind die verschillende sprongetjes/fases echt heel pittig en zodra Aiden slechter sliep of hangerig was wist ik direct dat er weer een nieuwe fase was aangebroken. Gek genoeg was dit echt zo. Aiden kon opeens rollen, tijgeren, kruipen, noem maar op. Maar die weg er naartoe.. jeetje! Ik heb vaak met mijn handen in het haar gezeten en gedacht: uit deze fase komen we nooit! Dit blijft altijd zo! HELP! Achteraf moet ik altijd weer gniffelen als het ‘gewoon’ een fase bleek. Maar jeetje, wat kunnen die pittig en vermoeiend zijn. Aiden was vrij snel een goede slaper, viel lekker uit zichzelf in slaap, sliep door, wél een vroege vogel maar het was gelukkig nooit vaak voor 06:00 uur dat mijn natuurlijke wekker ging.., maar tijdens zo’n fase moest ik er opeens wel drie keer per nacht uit. En als single mom is dat toch wel even aanpoten kan ik je vertellen. Vooral omdat je niemand kunt porren om eruit te gaan omdat het nu echt een keer zijn beurt is. Nope, helaas! Maar het feit dat ik moeder mag zijn – iets wat ik niet als iets vanzelfsprekends ervaar – vind ik magisch. Ik heb Aiden negen maanden mogen dragen, zijn schopjes mogen voelen, iedere echo weer mogen genieten en vervolgens na negen maanden een heerlijk ventje mogen ontmoeten. En dat ik nu al zestien maanden het moederschap mag meemaken, ja mét pittige momenten, vind ik fantastisch. Het is echt een geweldig kind! En soms vind ik het doodeng. Het is aan mij om hem op te voeden met normen en waarden en ervoor te zorgen dat hij lief is voor anderen, zich netjes gedraagt, respectvol is maar vooral ook altijd zichzelf mag zijn. Ondeugend mag zijn. Zijn dromen kan najagen en alles kan worden wat hij maar wil (het liefst wel dicht bij zijn moeder natuurlijk, haha!). Ja, dat vind ik wel eens eng. Lukt me dat? Kan ik dat? Wat als ik faal?

Vorig jaar was Aiden vier maand tijdens zijn eerste Sinterklaasfeest en van cadeautjes uitpakken had hij natuurlijk nog geen flauw benul! Dit jaar is dat helemaal anders en mocht hij ook zijn zelfgemaakte schoentje zetten op het kinderdagverblijf! Het kinderdagverblijf werkt met een ouderapp en toen ik tijdens t werk de melding kreeg dat er foto’s waren geüpload kon ik niet anders dan even spieken 🙈 en kijk dan hoe schattig! Met een big smile zat ik achter mijn computer en zo trots als een pauw omdat mijn kind te schattig een pietenmutsje op heeft! Ohhhh smelt! Op dat moment wil ik hem het liefst platknuffelen maar ben ik tegelijkertijd zo dankbaar dat hij zo vrolijk is op het kinderdagverblijf en dat ze deze foto’s met mij delen. Een geslaagd Sinterklaasfeest op het kinderdagverblijf als je t mij vraagt! 🎁🥰

Heerlijke overbelichting maar té vrolijk om niet te delen! 💕

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, stond ik niet meteen te juichen. Ik had geen vaste relatie met Aidens verwekker (en nee, het was ook geen ONS voor de nieuwsgierige mensen onder ons) en over het krijgen van kinderen hadden we het al helemaal nog niet gehad. Hij was er dan ook vrij duidelijk in dat hij NIET op een kind zat te wachten, alhoewel hij dat nooit echt heeft gezegd. We hebben er één keer over gesproken en na dat moment heeft hij me genegeerd. Op iedere app, sms, wat dan ook: geen reactie. Ik smeekte hem bijna: zég gewoon dat je niet wilt, maar zwijg me alsjeblieft niet dood. Geen reactie. Hoe hard kan een mens zijn? En dat tegenover de vrouw die zn kind draagt? Toch was ik er vrij snel zeker van dat dit kindje zou komen. Er zullen mensen zijn die denken: ja maar hij heeft toch ook een keuze? Zeker! Maar als je zo volwassen bent om seks te hebben, weet je dat er altijd een kans is op een zwangerschap, veilig of niet. Dat je dan vervolgens niks van je bloedeigen kind wilt weten snap ik nou echt he-le-maal niks van. Twee dagen na de geboorte appte ik hem: bedankt voor de allerliefste baby met een mega schattige foto van een pasgeboren Aiden. Vanaf dat moment heeft hij me overal op geblokkeerd. Ik heb hem geappt, gesmst en zelfs een brief geschreven. Ik voel me haast een stalker, maar het enige wat ik vroeg: geef Aiden een kans. Ik wil geen relatie, ik wil je geld niet, ik zou het alleen zo fijn vinden als je één moment met hem doorbrengt. Om te zien hoe geweldig hij is. Misschien herken je jezelf wel in hem. Ik kan hem niet dwingen en dat wil ik ook niet (oké toegegeven: soms wel). Ik heb deze keuze gemaakt en moet de gevolgen accepteren. En dat probeer ik ook, echt. Maar het ene moment gaat het me beter af dan het andere. Zoals vorige week, toen Aiden voor het eerst ‘papa’ zei. Ik schrok me dood. Hoe reageer je? Ik deed er lacherig over en zei hem maar na. Hij hoort het natuurlijk van de kindjes op het kinderdagverblijf. ‘De papa van James is er!’ Dat zal hij niet hebben en dan doet het wel even pijn. En waarom mag het eigenlijk geen pijn doen ondanks dat ik wist waar ik aan begon? Ik ben ook maar een mens. Een mens die niet begrijpt dat je niet kunt houden van een heerlijke, stuiterende, ondeugende maar vooral mega lieve dreumes. Zestien maanden nu met z’n tweetjes en het gaat ons goed af. Een dreamteam als je het mij vraagt!