De struggles van een (single) mom

Ik krijg vaak de vraag hoe ik het nou eigenlijk vind om (single) moeder te zijn. Ik vind het pittig, vermoeiend, maar bovenal fantastisch en daar is geen woord aan gelogen. Ik vind die verschillende sprongetjes/fases echt heel pittig en zodra Aiden slechter sliep of hangerig was wist ik direct dat er weer een nieuwe fase was aangebroken. Gek genoeg was dit echt zo. Aiden kon opeens rollen, tijgeren, kruipen, noem maar op. Maar die weg er naartoe.. jeetje! Ik heb vaak met mijn handen in het haar gezeten en gedacht: uit deze fase komen we nooit! Dit blijft altijd zo! HELP! Achteraf moet ik altijd weer gniffelen als het ‘gewoon’ een fase bleek. Maar jeetje, wat kunnen die pittig en vermoeiend zijn. Aiden was vrij snel een goede slaper, viel lekker uit zichzelf in slaap, sliep door, wél een vroege vogel maar het was gelukkig nooit vaak voor 06:00 uur dat mijn natuurlijke wekker ging.., maar tijdens zo’n fase moest ik er opeens wel drie keer per nacht uit. En als single mom is dat toch wel even aanpoten kan ik je vertellen. Vooral omdat je niemand kunt porren om eruit te gaan omdat het nu echt een keer zijn beurt is. Nope, helaas! Maar het feit dat ik moeder mag zijn – iets wat ik niet als iets vanzelfsprekends ervaar – vind ik magisch. Ik heb Aiden negen maanden mogen dragen, zijn schopjes mogen voelen, iedere echo weer mogen genieten en vervolgens na negen maanden een heerlijk ventje mogen ontmoeten. En dat ik nu al zestien maanden het moederschap mag meemaken, ja mét pittige momenten, vind ik fantastisch. Het is echt een geweldig kind! En soms vind ik het doodeng. Het is aan mij om hem op te voeden met normen en waarden en ervoor te zorgen dat hij lief is voor anderen, zich netjes gedraagt, respectvol is maar vooral ook altijd zichzelf mag zijn. Ondeugend mag zijn. Zijn dromen kan najagen en alles kan worden wat hij maar wil (het liefst wel dicht bij zijn moeder natuurlijk, haha!). Ja, dat vind ik wel eens eng. Lukt me dat? Kan ik dat? Wat als ik faal?

Working mom

Omdat ik Aiden alleen opvoed moet er natuurlijk geld worden verdiend. Op dit moment werk ik drie dagen en heb ik van vrijdag tot en met maandag ‘weekend’ met Aiden. Hij gaat drie dagen naar het kinderdagverblijf en vind het er oprecht heel leuk. Ik krijg dagelijks een update in de ouderapp met zijn eet en slaapschema en dat ziet er heel goed uit. Ook plaatsen ze regelmatig foto’s en ik zie alleen maar een stralende Aiden. Hij noemt zelfs de naam van een leidster de hele dag! Die heeft duidelijk indruk gemaakt ;). Ik heb besloten (en gelukkig is het ook mogelijk!) om vier dagen te werken. Heel eerlijk: ik vind het soms echt een struggle om vier dagen ons te moeten vermaken. Vooral als Aiden moppert, zeurt en gewoon echt niet gezellig is. Ik vind mijn werk ook geen straf dus dat scheelt natuurlijk ook. We wonen daarbij in een klein appartement en hebben niet bijzonder veel ruimte, dus vier dagen binnen zitten is echt geen optie. Ik denk echt dat ik een veel leukere moeder ben als ik ook mezelf kan blijven ontwikkelen. Echt, begrijp me niet verkeerd: ik houd het allermeest van Aiden en hij gaat voor alles. Als ik ook maar een seconde het idee had dat ik hem kwel met een extra dag zou ik het niet eens hebben overwogen! Gelukkig heb ik een proefperiode van twee maanden: bevalt het niet ga ik weer lekker drie dagen werken. Ik ben heel benieuwd hoe het ons af gaat!

Hulp vragen

Wat ik ook wel eens lastig vind is hulp vragen aan anderen. Kort door de bocht gezegd vind ik dat Aiden mijn verantwoordelijkheid is. Ik wilde dat hij geboren werd, dan moet ik ook voor hem zorgen. Natuurlijk is deze logica krankzinnig en mag ik best eens iemand vragen om op te passen, maar blijft een dingetje… Herkenbaar?

Maar bovenal geniet ik iedere dag als ik dat blije, ondeugende snoetje ’s ochtends zie. Hoe hij me uitzwaait, hoe hij mij geen kusjes geeft maar als ik om een kusje vraag hij zijn voorhoofd naar voren doet en ik dan vooruit een kusje op zijn voorhoofd mag geven, hoe hij me soms het bloed onder mn nagels vandaan kan halen door om alles te mopperen, hoe hij heerlijk kan eten en daarbij ‘lekker hammmm’ wel tien keer tegelijk kan zeggen, hoe hij zijn hoofd op mijn buik legt en dan zegt ‘aaaai, aaaai’ en ik hem door zijn haartjes kriebel, hoe hij gewoon Aiden is. Mijn Aiden. Heel dankbaar voor dit ventje!