Dream Team 👩‍👦❤️

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, stond ik niet meteen te juichen. Ik had geen vaste relatie met Aidens verwekker (en nee, het was ook geen ONS voor de nieuwsgierige mensen onder ons) en over het krijgen van kinderen hadden we het al helemaal nog niet gehad. Hij was er dan ook vrij duidelijk in dat hij NIET op een kind zat te wachten, alhoewel hij dat nooit echt heeft gezegd. We hebben er één keer over gesproken en na dat moment heeft hij me genegeerd. Op iedere app, sms, wat dan ook: geen reactie. Ik smeekte hem bijna: zég gewoon dat je niet wilt, maar zwijg me alsjeblieft niet dood. Geen reactie. Hoe hard kan een mens zijn? En dat tegenover de vrouw die zn kind draagt? Toch was ik er vrij snel zeker van dat dit kindje zou komen. Er zullen mensen zijn die denken: ja maar hij heeft toch ook een keuze? Zeker! Maar als je zo volwassen bent om seks te hebben, weet je dat er altijd een kans is op een zwangerschap, veilig of niet. Dat je dan vervolgens niks van je bloedeigen kind wilt weten snap ik nou echt he-le-maal niks van. Twee dagen na de geboorte appte ik hem: bedankt voor de allerliefste baby met een mega schattige foto van een pasgeboren Aiden. Vanaf dat moment heeft hij me overal op geblokkeerd. Ik heb hem geappt, gesmst en zelfs een brief geschreven. Ik voel me haast een stalker, maar het enige wat ik vroeg: geef Aiden een kans. Ik wil geen relatie, ik wil je geld niet, ik zou het alleen zo fijn vinden als je één moment met hem doorbrengt. Om te zien hoe geweldig hij is. Misschien herken je jezelf wel in hem. Ik kan hem niet dwingen en dat wil ik ook niet (oké toegegeven: soms wel). Ik heb deze keuze gemaakt en moet de gevolgen accepteren. En dat probeer ik ook, echt. Maar het ene moment gaat het me beter af dan het andere. Zoals vorige week, toen Aiden voor het eerst ‘papa’ zei. Ik schrok me dood. Hoe reageer je? Ik deed er lacherig over en zei hem maar na. Hij hoort het natuurlijk van de kindjes op het kinderdagverblijf. ‘De papa van James is er!’ Dat zal hij niet hebben en dan doet het wel even pijn. En waarom mag het eigenlijk geen pijn doen ondanks dat ik wist waar ik aan begon? Ik ben ook maar een mens. Een mens die niet begrijpt dat je niet kunt houden van een heerlijke, stuiterende, ondeugende maar vooral mega lieve dreumes. Zestien maanden nu met z’n tweetjes en het gaat ons goed af. Een dreamteam als je het mij vraagt!