Het leven met een one year old gaat niet altijd over rozen. Novi is een geweldig kind. Serieus! Maar als ik behang zou hebben... zou ze er zeker 3x per dag achter geplakt worden. Dit kind is zo druk... niet normaal. Zodra haar slaapzak uit gaat staat zij aan. En niemand zet haar uit. Net een Duracell konijn. Ze is allergische voor het woordje 'nee' en is nergens bang voor.

Toen ik zwanger was nam ik mezelf voor om alles zo bewust mogelijk mee te maken van het moederschap. Ik had bedacht dat ik niet zou denken: oh gister dronk ze voor het eerst haar flesje niet leeg, of: een uur geleden maakte ze een nieuw geluidje. Nee! Ik wilde dat bewust op het moment van gebeuren "echt" mee maken. Nu is dat natuurlijk super lastig. Maar omdat ik er de eerste maand van Novi haar prille leventje niet echt was en dat zo absoluut niet had bedacht voelt het serieus als een mislukking. Ik heb wederom gefaald in deze. En het was nota bene nog wel m'n eigen bedachte doelstelling. M'n eigen streven. M'n eigen kijk op het perfecte moederschap. 

Hoe druk je kunt zijn met een verjaardag weet ik pas sinds Novi. Het kiendje is pas 22 juli jarig maar ik ben al ruim 2 maanden bezig met dat feestje. Overcompenseren noem ik het. Want ik was er haar eerste levens maand niet echt. Dus die eerste verjaardag moet en zal perfect worden. En niets is te veel. Ze zal niets te kort komen. En dat ze zich er later helemaal niets van kan herinneren dat vergeet ik voor het gemak gewoon maar even.

Om m'n ptss te lijf te gaan en alle gebeurtenissen rond om de bevalling een plekje te geven, ga ik sinds een tijdje naar de psycholoog. We behandelen m'n trauma's door middel van EMDR therapie. 

En dan ben je moeder! Klinkt zo zwaar moeder... dat is het soms ook. Je levert een hoop in. Maar krijgt er nog veel meer voor terug. Naast de gebroken nachten, de zorgen, de poepluiers en kapotte trommelvliezen ook een hele hoop liefde! De lachjes, de geluidjes, de ontwikkeling van zo een tiny human ongelofelijk. Dat heb je gewoon gemaakt. Crazy shit mennn! 

Na een drama bevalling en een verrot lang lichamelijk herstel er achter komen dat je psychisch ook een wrak bent is zwaar. Gediagnosticeerd worden met een psychische aandoening was eigenlijk, uiteindelijk een opluchting. Een excuus voor gevoelens, handelingen en reacties. Maar geloof me, je kunt beter je been breken of tijdelijk in een rolstoel zitten want dat is zichtbaar. En hoe leg je PTSS uit? 

Mijn bevalling was vreselijk. 1 om nooit te vergeten. 1 niet volgens het boekje. En 1 waarvan ze in het ziekenhuis vast de protocollen  voor hebben moeten afstoffen.