1 jaar oud

Het leven met een one year old gaat niet altijd over rozen. Novi is een geweldig kind. Serieus! Maar als ik behang zou hebben... zou ze er zeker 3x per dag achter geplakt worden. Dit kind is zo druk... niet normaal. Zodra haar slaapzak uit gaat staat zij aan. En niemand zet haar uit. Net een Duracell konijn. Ze is allergische voor het woordje 'nee' en is nergens bang voor.

Afgelopen dinsdag ging dat kleine konijn volledig door het lint. Ik weet nu nog niet wat er aan de hand was. Maar ik weet wel dat ik echt niet wist wat ik met haar aan moest. Ze was zo ontzettend boos en naar mijn idee zomaar uit het niets. Maar ik kan niet in dat kindje kijken. En zij kan mij nog niet meer zeggen dan; poes, woef woef, papa en paad (paard). Dus zoeken naar de oorzaak van haar uitbarsting heb ik na 1 minuut al opgegeven. Ik vond het al een hele uitdaging om dit kindje weer rustig te krijgen. Ik ga je hier even vertellen wat er gaande was.

We kwamen thuis rond 17.30uur. Toen was ze al een beetje sjaggie. Maar 't kind lijkt op d'r moeder en wil NU eten niet als ik klaar ben met koken. Dus eten in de magnetron, kind in de stoel, slabber om, schortje aan en eten maar. Ja, dat dacht ik! Ze sloeg tot 4x toe die lepel uit m'n handen en tot slot dat bakje op de grond. Fijn! Vond de hond ook. Ik heb er wel iets van gezegd maar weet je... kan gebeuren. Dan maar een krentenbol want je moet toch eten. Die krentenbol werd letterlijk verscheurd. En dat ging niet geheel in stilte. Ik heb heel wat oerwoud geluiden gehoord. Toen maar een wafel gegeven want nog steeds geen hap op. Deze werd volledig vernietigd. Het kind werd helemaal wild. De stoel waar ze in zat kwam serieus van de grond, ze beet van gif op haar lip, overal bloed, ze gooide en sloeg om zich heen. Ik haalde haar uit haar stoel en toen begon ze mij te slaan en te schoppen (dit was het enige moment waarop ik boos werd) ze gilde, huilde, schreeuwde. Ik heb er voor gekozen om haar even mee naar buiten te nemen. Dit hielp niets. Toen ben ik haar maar uit gaan kleden om haar op bed te leggen. Niet dat dit hielp maar ik was ten einde raad. Kreeg haar niet rustig en moest even nadenken hoe om te gaan met deze situatie. 

Dat op bed liggen deed haar geen goed. Dus na 10 minuten haalde ik haar er uit. Haar gezichtje helemaal vol vlekken, bloed nog in haar mondje, bezweet en met dikke ogen maar mee op de bank gaan zitten. En gek genoeg ging het toen goed. Ze werd rustig. Eindelijk. Dat was fijn. Een opluchting. Maar de "schrik" zat er bij mij wel in. En toen de vraag: hoe voorkom ik dat dit zich nu herhaald? 

Ik heb haar rond laten lopen, heb geen nee meer durven zeggen, ze heeft dingen gedaan die ze normaal niet mag. Alles om nog zo een driftbui te voorkomen. Ik weet dat dit niet goed is. Ik weet ook dat ze mij test. En ik ben mij er ook heel bewust van dat je consequent moet zijn in deze levensfase maar... HOE DAN? 

Op dit soort momenten betreur ik het ten zeerste dat die kinderen niet gewoon ter wereld komen met een gebruiksaanwijzing. 

Tips, anyone?