‘De wereld ligt aan je voeten'. Vaak gehoord tussen ouderen en kinderen. Maar als je ouder wordt, hoor je eigenlijk weinig mensen hier nog over. We zijn gevormd. Gevormd naar het ideaalbeeld van de maatschappij, waarin studeren, diploma behalen en werken met verworven competenties - meestal een kwart eeuw voor hetzelfde bedrijf - eerder regel dan uitzondering is.⁠⁠

Dit allerliefste, mooie, kleine mannetje werd vorige week - zeven jaar geleden -geboren.

Het gebeurt ons allemaal weleens. Je wil iets liefs of positiefs zeggen zodat de ander zich misschien (even) beter voelt dan de verdrietige staat waar diegene in verkeert. Maar achteraf vraag je jezelf af of het wel ‘handig’ was om zoiets te zeggen of valt er een stilte waarvan je niet weet hoe je dit moet interpreteren.

Wat als... 

Soms geloof ik het even niet. Geloof ik niet dat wij het verlies van Phéron echt meegemaakt hebben. Dat we echt altijd ZONDER één kindje door dit leven moeten gaan. En toch is het waar. Iedere ochtend als ik op sta kijk ik naar zijn foto. Het is onbewust een ochtendritueel geworden. Ik zie zijn gezicht en hoor zijn naam in mijn hart. Zo begint de dag. Zonder intense emoties, meer een soort ‘weten’.