Was het maar een slechte droom...

Soms geloof ik het even niet. Geloof ik niet dat wij het verlies van Phéron echt meegemaakt hebben. Dat we echt altijd ZONDER één kindje door dit leven moeten gaan. En toch is het waar. Iedere ochtend als ik op sta kijk ik naar zijn foto. Het is onbewust een ochtendritueel geworden. Ik zie zijn gezicht en hoor zijn naam in mijn hart. Zo begint de dag. Zonder intense emoties, meer een soort ‘weten’.

Nu de dagen weer korter en donker worden richting ‘onze week’, voel ik mij - zelfs na 7 jaar - stiller, ‘zwaarder’ en wordt het slikken soms bemoeilijkt door de brok in mijn keel die zich langzaam weer ontvouwt.

De tijd heelt in mijn optiek geen wonden, het leert je om anders te dragen, te verweven. Ik leef in het nu. Ik ben dankbaar. Ik ben gelukkig. En toch zal ik, ongeacht het verstrijken van de tijd, mij altijd verbonden voelen met die onvergetelijke dagen. Keer op keer intens voelbaar, in elke lichaamscel ✨

Ik laat het er zijn. Ik doorleef die gevoelens, omdat ze bij mij en ons horen. Hoe verdrietig ook, ik zal nooit vechten tegen rouw en verdriet. Phéron heeft me geleerd te varen op de golven van het leven... 🌊, want alleen dan blijf je dichtbij jezelf. En op dit moment komen die waves... van rouw, gemis, de what if’s. 

Ik omarm ze, in liefde...

Wat mis ik je liefste Phéron 🥺