De afgelopen drie avonden heb ik een mobiel uitgezocht voor mijn lieve Saartje. De zoektocht nam mij volledig in beslag, omdat het een van de eerste ‘normale’ dingen was die ik voor haar durfde te kiezen en te kopen. Ik wilde heel graag dat het een unieke en perfecte mobiel zou worden waar Sara naar zou kunnen kijken en luisteren als ze wakker was. Na het lezen van een artikel over de manier waarop baby's zien, heb ik gekozen voor grijstinten met delicate toevoegingen van geel en rood. Het hele speelgoed bestond uit een plastic doos die mooie, rustige melodieën speelde en drie bladeren. Daaraan vast zaten drie figuren met grote ogen: zonnetje, vosje en hertje die zachtjes bewogen op de muziek. Het geheel zag er heel charmant uit, en dankzij de kleuren moest het aantrekkelijk zijn voor onze Schatje. Na het bestellen kon ik niet wachten tot het pakket arriveerde en haar reactie zag.

6 juli 2022

Die dag waarop je weet dat je nog maar 24 uur samen hebt...

De dokter adviseerde nog een jaar proberen, zei dat we gewoon regelmatig moesten vrijen zonder naar de kalenders en vruchtbare dagen te kijken. Ondanks vele onderzoeken vonden de doktoren geen enkele oorzaak van onze problemen, de diagnose was idiopathische onvruchtbaarheid (zonder gevonden oorzaak). Het volgende jaar hebben Honza en ik erg ons best gedaan om me zwanger te maken. En ondanks onze inzet kwam mijn menstruatie elke maand op tijd en bracht weer een teleurstelling met zich mee. Elke volgende maand groeide onze frustratie en bleef er steeds minder vreugdevolle spontane inspanning over... Na ongeveer 10 maanden verdampte mijn vertrouwen dat we zouden slagen volledig. Intern gaf ik het op en telde de tijd af tot het volgende bezoek aan de fertiliteitskliniek, dat zou plaatsvinden na 12 maanden zonder zwangerschap. Toen ik mijn twaalfde menstruatie kreeg, was ik niet meer verdrietig of teleurgesteld, integendeel, ik was blij dat we door konden naar de volgende fase. Ik wist natuurlijk precies hoe het eruit zou zien en wat ons in de nabije toekomst te wachten stond. In theorie wist ik alles van de intra-uteriene inseminatieprocedure. Een controlefreak als ik moet ALLES weten, want hierdoor blijven stress en angst onder controle. Ik ben een typische man van actie, dus in stressvolle situaties kijk ik wat er gedaan kan worden om het gevoel van controle over de situatie terug te krijgen.

Op vrijdag (30 april 2021) stonden we nog heel hoog te springen van blijdschap. De gezondheidstoestand van Saartje stabiliseerde zo dat tijdens de ochtendronde werd besloten haar los te koppelen van de beademingsmachine. Yuhuu, we konden overstappen op een andere methode van oxygenatie! Wat een grote stap voor ons!!! Niemand wist of het zou werken en of opnieuw intuberen nodig zou zijn. Rond 14.00 uur was de Zuster die voor Sarah zorgde klaar met het klaarmaken van de benodigde materialen op twee mobiele tafels die naast Sarah's bedje stonden. Het werd de apparatuur voorbereid die nodig was om het nCPAP-apparaat (een nieuwe methode van oxygenatie) aan te sluiten en alles wat nodig was voor intubatie en reanimatie (als iets mis zou gaan). Na een tijdje kwamen er twee artsen en nog een verpleegster bij ons. Het complete medische team begon hun voorbereiding te controleren, het hele proces te bespreken en de verantwoordelijkheden onderling te verdelen. De dokter vroeg of ik er klaar voor was en of ik wilde blijven? De stress en spanning overviel me op dat moment. Het enige dat ik kon uitbrengen was een zacht "Ja, ja." De hele procedure verliep goed en na een tijdje was Sarah verlost van de dikke beademingsslang in haar neus!!! In plaats daarvan zat een klein masker dat haar neus bedekte en bevestigd was aan de witte muts die ze op haar hoofd droeg.

Op maandag (26 april 2021) hebben we wederom wekelijks een gesprek gehad met de behandelend arts over de gezondheid van ons Dochtertje. Deze gesprekken zijn altijd een herinnering aan hoe ernstig Sarah's toestand is, dus ik kom zenuwachtig naar ze toe met mijn hart in mijn keel. Deze keer, direct na binnenkomst in de kamer, voelde ik een zeer gespannen sfeer. Het voelde alsof alle onuitgesproken woorden elke centimeter van de kamer vulden. Naast de Leidende arts, werd de bijeenkomst voor het eerst bijgewoond door de Zuster die Sara goed kent, waardoor het een officieel en serieus karakter kreeg.

De afgelopen dagen waren enorm frustrerend voor ons allemaal, zowel voor het ziekenhuispersoneel als voor ons gezin. Elke keer dat we dachten een stap in de goede richting te zetten, was er letterlijk een moment later weer een stap terug. We stonden stil, de hypertensie in Sarah's longaderen nam niet steeds af en was erg hoog. We stonden daar en we voelden een totaal overweldigende angst, dat gevoel dat er iets ergs ging gebeuren was altijd bij ons. We wisten heel goed dat Sara heel weinig reserve heeft en elk virus of medische fout zou eigenlijk... 'een nagel aan de doodskist' voor haar kunnen zijn.

Pech was het woord dat vaak werd gebruikt op onze weg om ouders te worden. Vele malen, of eigenlijk bijna bij elke stap, werden we vergezeld door een voortdurend ongunstig toeval. Honza en ik hadden de indruk dat iemand ons vervloekte, een vloek uitsprak, of inderdaad, die gebroken spiegels in het verleden nemen nu wraak op ons. Op een gegeven moment begonnen we zelfs te grappen dat een risico van 1% in ons geval een grote kans is dat een bepaalde situatie fout gaat. Ja, pech is het sleutelwoord. Ik heb mezelf en andere mensen vaak afgevraagd: "Hoe is het mogelijk dat deze pech ons weer te pakken heeft gekregen. Waarom heeft hij zijn zinnen op ons gezet?" Ik heb nooit het antwoord op een van deze vragen geweten, en ons verhaal genaamd "het gezin vergroten" is erg moeilijk en pijnlijk. Maar door de jaren heen heb ik geleerd dat ik niet de enige ben en dat er veel "ongelukkige verhalen over moeder worden" zijn.

Vandaag (14.04.2021) is onze lieve Baby precies 3 weken oud! 3 weken en zoveel vechten, medicijnen, onderzoeken, en onaangenaamheden. 3 weken en je bent nog niet in mijn armen geweest, we hebben nog niet geknuffeld. Al die tijd heb je doorgebracht op de Neonatale Intensive Care, liggend in een van de twee bedden in de kamer die bedoeld is voor de meest zieke baby's. In een ruimte waar complexe medische operaties plaatsvinden en baby's liggen die aangesloten zijn op ECMO. Dit is niet hoe het hoort... Je zou uren in mijn armen moeten liggen terwijl ik herstel van zwangerschap en bevalling. 3 weken betekent ook dat ik nog steeds in de postpartumperiode zit, mijn lichaam probeert te herstellen van 9 maanden zwangerschap en een keizersnede. Kraamtijd... deze keer had ik er absoluut geen tijd voor!