1 jaar geleden
Het verhaal van mijn moederschap.
Deel 1.
Pech was het woord dat vaak werd gebruikt op onze weg om ouders te worden. Vele malen, of eigenlijk bijna bij elke stap, werden we vergezeld door een voortdurend ongunstig toeval. Honza en ik hadden de indruk dat iemand ons vervloekte, een vloek uitsprak, of inderdaad, die gebroken spiegels in het verleden nemen nu wraak op ons. Op een gegeven moment begonnen we zelfs te grappen dat een risico van 1% in ons geval een grote kans is dat een bepaalde situatie fout gaat. Ja, pech is het sleutelwoord. Ik heb mezelf en andere mensen vaak afgevraagd: "Hoe is het mogelijk dat deze pech ons weer te pakken heeft gekregen. Waarom heeft hij zijn zinnen op ons gezet?" Ik heb nooit het antwoord op een van deze vragen geweten, en ons verhaal genaamd "het gezin vergroten" is erg moeilijk en pijnlijk. Maar door de jaren heen heb ik geleerd dat ik niet de enige ben en dat er veel "ongelukkige verhalen over moeder worden" zijn.
Onze pech begon al aan het begin van onze reis... Toen ik na 6 maanden proberen om zwanger te worden nog steeds niet zwanger was, besloot ik een afspraak te maken met een ervaren gynaecoloog. Als 8-jarige kreeg ik een fietsongeluk waardoor ik mijn dikke darm moest laten hechten en een stuk van mijn alvleesklier moest laten verwijderen. Op latere leeftijd ben ik als gevolg van deze operaties nog drie keer geopereerd, telkens vanwege darmobstructie door verklevingen in de buikholte. Ook hoorde ik van de chirurg dat in mijn geval zwanger zijn veel pijn kan brengen. Verklevingen kunnen spinnewebachtige structuren vormen tussen aangrenzende organen of organen aan de wanden van de buik bevestigen. Dit zijn zeer sterke lijmachtige bindingen die de juiste beweging en functie van de aangetaste weefsels en organen kunnen verhinderen en kunnen leiden tot volledige obstructie van het spijsverteringskanaal. In de praktijk lijkt het alsof je niets kunt eten en het braken ook niet stopt als je aan het vasten bent. Het kan ook zijn dat het niet of heel moeilijk is om een zwangerschap vol te houden en daarom verwees de huisarts mij door naar de fertiliteitskliniek in Nijmegen.
Ik herinner me ons eerste bezoek aan St. Antonius en de eerste ontmoeting met de Leidende arts, die gedurende de tijd dat we daar werden behandeld een ongelooflijk menselijke en geweldige arts was. Altijd luisterend naar mijn vragen, twijfels en symptomen. Altijd out of the box gaan en me aanvullende medische tests geven waar ik om vroeg, gewoon voor mijn gemoedsrust. In de kliniek voelden we ons vanaf het eerste bezoek goed verzorgd en begeleid. Het begon allemaal met een interview bestaande uit een enquête over onze gezondheid, demografische gegevens, de gezondheid van onze ouders en vele andere vragen. We werden ook gestuurd voor veel bloed- en spermatesten. Ik moest verschillende keren naar het ziekenhuis komen voor een vaginale echo op verschillende dagen van de cyclus. Oh, als je dit allemaal doormaakt, begin je je plotseling echt volwassen te voelen, en het leven begint serieus te worden op een totaal onverwachte en niet erg prettige manier. Ik moet toegeven dat vaginale echografie tijdens de menstruatie ook niet de meest prettige ervaring is. Ik zou zeggen dat het vrij ongemakkelijk is en in mijn geval vaak pijnlijk.
Drie weken na het eerste bezoek vond er weer een afspraak plaats. Deze keer waren we allebei gespannen als pianosnaren. Ik denk dat er in het hoofd van ieder van ons een totale chaos was en vol met vragen die we zo dadelijk zouden ontdekken. Het komende moment en de antwoorden die we zouden gaan horen, kunnen ons leven voor altijd veranderen! "Wat als een van ons onvruchtbaar is, d.w.z. nooit kinderen zal kunnen krijgen? Zal een vruchtbaar persoon de onvruchtbaarheid van de partner kunnen accepteren? Zal ik de informatie kunnen accepteren dat ik geen kinderen zal kunnen krijgen?" - deze en vele andere vragen gaven ons geen rust. Zwijgend reden we de hele weg van Tiel naar Nijmegen, verzonken in onze eigen gedachten. Het komende bezoek aan de kliniek was bedoeld om onze vragen te beantwoorden, en wat die antwoorden ook waren, we moesten duidelijk zijn over onze situatie.
De behandelend arts heeft ons laten weten dat het sperma van Honza van zeer hoge kwaliteit is. Mijn hormonen, cyclus en andere bloedtest resultaten waren erg goed. Cyclus van 28 dagen, menstruatie van 6 dagen, ovulatie bevestigd door arts en voldoende eierreserve. Het was tijd om diep adem te halen en te ontspannen, de situatie was ongetwijfeld gunstig voor ons. De dokter vestigde onze aandacht op het enige onbekende, namelijk de doorgankelijkheid van mijn eileiders en de locatie van verklevingen rond de baarmoeder en eierstokken, die een bedreiging kunnen vormen voor de goede ontwikkeling van de foetus. Hij legde uit dat de volgende gegevens helaas alleen kunnen worden verkregen door te beslissen over een laparoscopische operatie, d.w.z. een korte procedure onder volledige verdoving die bestaat uit het maken van drie kleine incisies in de buik en het inbrengen van een speciaal gas door een van hen en door de andere twee openingen: een camera en chirurgische instrumenten die nodig zijn om de procedure te voltooien. Als persoon na 5 chirurgische ingrepen, met ruime ervaring in medische voorzieningen, wist ik meteen precies wat het allemaal voor mij betekende ... Pijn, veel pijn ...
Bij het volgende bezoek aan het ziekenhuis hebben we onze beslissing aan onze arts meegedeeld dat we de ingreep zo snel mogelijk wilden uitvoeren. De dokter stuurde me voor aanvullende bloedonderzoeken die nodig zijn voor de procedure en maakte een afspraak met een anesthesioloog. Binnen 5 dagen kreeg ik twee brieven van het ziekenhuis met de volgende afspraakdata en de datum van de operatie zelf, die over precies 5 weken zou plaatsvinden. En op dat moment begon ik diep onder de huid angst te voelen waar ik vroeger onmenselijke pijn voelde tijdens ziekenhuisopnames! Ik heb het niet over de pijn die weggaat na het nemen van paracetamol of ibuprofen, ik heb het over de PIJN die je gek maakt en de intensiteit ervan gaat het menselijk uithoudingsvermogen te boven. Pijn die je omschrijft als een 10 op 10 waarvoor je morfine krijgt omdat niets anders helpt. Ik wilde dit goed benadrukken, zodat u de omvang van de afschuw die ik voelde op de dag van de procedure kunt begrijpen. Daarom was ik Honza zo dankbaar dat hij bij me was en me de hele tijd aan het lachen maakte tijdens het wachten op de operatie, zelfs in de pre-operatieve kamer ook.
De operatie zelf duurde 30 minuten, waarna ik naar de verkoeverafdeling werd vervoerd en daar wakker werd. Ik zou de medische zorg tijdens mijn verblijf omschrijven als geweldig! Ik voelde me veilig, gehoord en verzorgd. Helaas was de pijn na de ingreep ondraaglijk en ondanks de pijnstillers die ik kreeg, schreeuwde ik het uit van de pijn bij elke beweging. De verpleegster die me verzorgde na de procedure zei dat ze me morfine konden geven, maar dan zou ik de nacht in het ziekenhuis moeten doorbrengen en hier moeten slapen. Ik wilde niet in het ziekenhuis blijven, ik wilde echt naar huis, dus overtuigde ik Honza ervan dat de pijn niet zo erg was en dat ik het aankon. 3 uur na de operatie zat ik in een hulprolstoel, die in het ziekenhuis te huur is, en geduwd door Honza ging ik naar onze auto. Die 40 km naar huis duurden eindeloos, en ik balde mijn tanden en vuisten zo hard bij elke hobbel in de weg, dat later alles pijn deed. We besloten om op onze grote banken in de woonkamer te slapen omdat lopen zo pijnlijk voor me was. Een been optillen om de trap op te gaan was de eerste 4 dagen totaal onmogelijk, dus de woonkamer leek de perfecte plek voor de komende dagen.
Twee weken na de procedure hadden we opnieuw een gesprek met onze behandelend arts om de resultaten van de procedure te bespreken en de volgende stappen te plannen. Tijdens dit bezoek kwamen we erachter dat mijn eileiders doorgankelijk zijn en dat er geen zichtbare verklevingen zijn rond de baarmoeder en eierstokken. De dokter benadrukte dat het slechte nieuws de hoeveelheid verklevingen in de bovenbuik is. Tijdens de zwangerschap bewegen de darmen en andere organen om ruimte te maken voor de opgroeiende baby. In aanwezigheid van verklevingen tijdens een verandering in de positie van de darmen, kan hun obstructie door wurging optreden. Het fenomeen bestaat uit het samentrekken van een deel van de darm door de omringende weefsels, waardoor de voedselinhoud wordt vastgehouden. Kortom, er zijn geen biologische obstakels om zwanger te worden, en wat er tijdens de zwangerschap zal gebeuren is een grote onbekende...
Verder lezen kan:
sarah-tinyhero.blogspot.com. Volg me privedagboek op Instagram @Sarah_tinyheronl
Leestip: medische molen: Is dit dan de reden dat hij ontroostbaar is?