Ik heb even niet verder kunnen schrijven.  Het rakelt zoveel op dat het soms wat veel wordt. Nu probeer ik het toch weer.  Ik moet dit namelijk nog 1x allemaal kwijt.  Zodat ik helemaal verder kan met mijn/ons leven.  Gewoon nog een keer erdoorheen en dan afsluiten en doorgaan met opgeheven hoofd. 

De zwangerschap loopt goed.  Ik groei prima.  Je kunt het al snel zien.  De echo's zien er goed uit.  En we zien een mooi kloppend hartje.  Ik hou nu al van je.  Wat ben jij toch speciaal. 

Er wordt niet meer over dit voorval gesproken.  Ik blijf de gebeten hond,  en ik laat het voor wat het is.  Ik zie zijn ouders nauwelijks en ik moet zeggen ik vind het wel prima.  We vinden onze draai in ons huisje.  Het gaat allemaal prima door.  We werken allebei fulltime en als we thuis zijn hebben we plezier. 

Het gebeurd dus echt.  Je trekt bij me in.  En ik...  Ik heb daar vrede mee.  Langzaam aan verhuizen je spullen naar mij,  maar mijn plekje is echt wel klein voor 2 personen. We zoeken naar iets groters,  niet veel groter maar een plekje waar je makkelijk met z'n tweeën kunt wonen.  En na een paar weken lukt dit.  

Ja,  je bent een leuke afleiding.  Ik blijf me dit inprenten, maar jij hebt hele andere plannen.  Mijn leuke eigen plekje veranderd en dat heb ik niet eens meteen door. 

Het hoge woord is eruit.  We gaan scheiden...  Mijn jeugdliefde van de afgelopen tien jaar,  waarvan we 5 jaar getrouwd zijn geweest,  gaat echt het huis verlaten.  Na zijn vreemdgaan,  kan ik het echt niet meer.  We hadden afgesproken bij elkaar te blijven nadat we door de hele medische malle molen waren gegaan.  We uiteindelijk op het punt waren beland dat we wisten dat kinderen krijgen voor ons niet weggelegd was.  We hadden er vrede mee,  we hadden alles geprobeerd.  En het was genoeg geweest.  Ons leven samen was goed genoeg.  Voor mij in ieder geval.  Bij hem bleek dat niet zo te zijn.  Hij kon het niet verkroppen dat hij,  mij niet kon geven waar we al jaren zo intens naar verlangden.  Hij liet dit nooit blijken,  hij beschermde me.  Hij ging vaker werken,  ging vaker naar het buitenland.  En dan...  Hij komt thuis na een van zijn buitenlandse werkavonturen en alles is anders.  Ik voel het,  het hoge woord komt eruit.  Hij heeft me bedrogen.  En hoe hard ik ook probeer hem te vergeven...  Het lukt me niet,  ik kan het niet...  Dit doet zo ontzettend pijn. We besluiten de stekker eruit te trekken.  Uiteraard ben ik woedend,  maar na een verwerkingsperiode zakt de woede,  en kunnen we weer communiceren.  Hij geeft aan dat dit de enige manier was zodat ik bij hem wegging.  Zodat ik ooit wel kinderen zou krijgen.  Hij wilde me gelukkig zien en ik zou nooit compleet gelukkig zijn geworden was zijn beredenering. Ik heb heel lang getwijfeld aan zijn eerlijkheid hierin.  Nu weet ik dat dit echt zo was.  Het was zijn liefde voor mij die ervoor zorgde dat we uit elkaar gingen.  En in alle eerlijkheid wat doet dit besef pijn.  Had hij dit maar veel eerder gezegd.  Was hij toen maar eerlijk geweest. Ik weet niet of het wat uit had gemaakt maar ik ben nu in de veronderstelling van wel. 

Hoi,  ik zal me eens voorstellen.  Ik ben een mama van een mooie dochter van ondertussen 6 jaar oud.  Uiteraard vind ik haar de mooiste persoon op deze aarde.  Ik zal gaan schrijven onder een pseudoniem.  Om zo iedereen zijn privacy te waarborgen.  Maar ook voor mezelf.  Zodat ik het van een afstandje kan bekijken.  Dit klinkt misschien gek,  maar de afgelopen 10 jaar waren heftig. Het heeft me gemaakt tot wie ik op deze dag ben.  En dat is een goed iets maar soms ook een minder iets.  Ik hoop dat het schrijven me verder gaat helpen in alle verwerkingen.  Al ben ik er ondertussen wel van overtuigd dat ik op de goede weg ben.  Het leven is echt niet altijd leuk,  maar je moet er toch altijd het beste van maken is mijn motto.  Geniet van iedere dag.