Het houdt niet op...

Ik heb even niet verder kunnen schrijven.  Het rakelt zoveel op dat het soms wat veel wordt. Nu probeer ik het toch weer.  Ik moet dit namelijk nog 1x allemaal kwijt.  Zodat ik helemaal verder kan met mijn/ons leven.  Gewoon nog een keer erdoorheen en dan afsluiten en doorgaan met opgeheven hoofd. 

Vanaf 23 weken ben ik wekelijks in het ziekenhuis te vinden.  Steeds weer harde buiken die na verloop weer afnemen zodra ik in alle rust in het ziekenhuis ben.  Uiteraard weten de artsen geen reden.  Ik weet het wel.  Het geweld neemt namelijk niet af.  Wel worden alle plaatsen die zichtbaar kunnen zijn voor anderen vermeden.  Dit maakt dat niemand ziet wat er daadwerkelijk aan de hand is.  En natuurlijk is er fysiek geweld maar het psychische geweld is vele malen zwaarder. Ik kan jullie vertellen hoe gek dit misschien ook klinkt.  Je kunt beter een pak slaag krijgen als helemaal psychisch murw gemaakt worden. Dit zorgt tot op de dag van vandaag nog voor uitdagingen.  Al ben ik ondertussen echt wel weer een sterke vrouw. 

Het einde van de zwangerschap nadert en het wordt thuis wat rustiger..  Eindelijk...  Ik voel me verschrikkelijk van de gehele roze wolk is geen sprake.  Ik voel me moe,  kapot,  ziek..  Ik mag op controle en ik geef aan dat ik geen minuut over tijd wil lopen.  Ik ben er helemaal klaar mee.  Ik voel me zo slecht.  De arts controleert me,  en laat bloed urine afnemen en wat blijkt ik heb een zwangerschapsvergiftiging.  Die eerder niet is geconstateerd.  Ik mag naar huis om mijn spullen te halen en mag me de volgende ochtend in het ziekenhuis melden om ingeleid te worden. 

Mijn partner gaat mee de volgende dag.  We moeten ons om 7 uur melden. Ik wordt al snel aan allerlei apparatuur gelegd en binnen no time wordt de inleiding gestart.  Na een halve dag wordt de dosis verhoogd.  Ik heb enorm veel weeën maar weinig tot geen ontsluiting.  Rond de klok van 3 veranderd de houding van de artsen en verpleegkundigen.  Ik krijg hier weinig van mee,  ik ben veel te druk met het opvangen van alle weeën.  Maar dit hoor ik later van mijn vader.  Ik word op nog veel meer apparaten aangesloten en krijg er nog een ander infuus bij.  Ik stel geen vragen.  Ik zit in overleefmodus.  En mijn ex die besluit tevens om de haverklap even naar de coffeeshop te gaan,  want ach ik red me wel en hij kan zolang niet stilzitten.  Ik laat m gaan,  want als ik eerlijk ben,  ben ik op dit moment ook veel liever alleen.  Hij heeft toch geen enkele toegevoegde waarde.  Hij steunt niet,  ik ben samen daar maar het voelt alsof ik alleen in de kamer lig. 

Rond het avonduur wordt er besloten dat we de nacht aankijken en dat we dan de volgende dag verder gaan.  Rond middernacht breken mijn vliezen en dan gaat het rap.  Ik moet overgeven wordt overspoeld door weeën.  Ik weet niet waar ik het zoeken moet.  Meneer gaat lekker slapen,  ik vang in doodse stilte de weeën op,  maak zelfs geen geluid wanneer ik moet braken,  want stel dat hij wakker wordt.  

De ochtend breekt aan,  en eindelijk heb ik volledige ontsluiting.  Ik ben versleten maar na even persen wordt mijn allermooiste prinses geboren.  Ze is prachtig. Ze is perfect.  Ze maakt mijn wereld mooier.  Ik ben op slag verliefd.  Ze is klein maar fijn.  

En voor het eerst sinds hele lange tijd zie ik een blije papa. Hij is trots op zijn dochter. Dag hij een uur daarvoor nog in de coffeeshop zat ben ik voor even vergeten.  Even is er een gevoel van geluk.  Helaas moet ik voorlopig in het ziekenhuis blijven,  want nu pas hoor ik waarom ik aan zoveel apparaten was aangesloten.  En waarom ik een extra infuus heb gekregen.  Mijn hart is even gestopt. Dit was snel verholpen maar de zwangerschapsvergiftiging was erger als ingeschat.  Ik was doodziek.  Maar ik voelde me geweldig.  Hoe kon ik nu doodziek zijn?  

Zodra mijn mooie meisje geboren was,  voelde ik me als herboren.  Ik had een kracht gekregen die ik niet voor mogelijk hield.  Ik blijf nog 3 dagen in het ziekenhuis ter observatie maar ik doe het geweldig.  Mijn ex wijkt niet van onze zijde.  Zou hij dan toch kunnen veranderen?  Zou de kleine dame dan toch het gezin krijgen dat ze zo verdiend? 

Na 3 dagen mogen we naar huis,  maar hoe dat verliep schrijf ik een ander moment.