Jouw ware gezicht wordt getoond

De zwangerschap loopt goed.  Ik groei prima.  Je kunt het al snel zien.  De echo's zien er goed uit.  En we zien een mooi kloppend hartje.  Ik hou nu al van je.  Wat ben jij toch speciaal. 

Dan komt de echo waar we zo op wachten,  we krijgen te horen of je een jongen of een meisje zal zijn.  Ik ga liggen,  je verteld de echoscopist dat ze ons nu wel mag vertellen dat hij de eerste voetbalschoenen kan gaan kopen.  De vrouw zoekt ons wondertje op en ik word weer helemaal blij van jou mooi kloppende hartje.  Alles is goed en je ligt er perfect voor en ja hoor je wordt een....  MEISJE...  Ik ben zo blij wat leuk een meisje.  Ik zie Arjan zijn gezicht.  Dit staat echt enorm teleurgesteld.  Je zegt ook niets meer.  Ik voel me enorm opgelaten en praat voor 2 man.  

Ik wil niet dat deze vrouw jouw teleurstelling ziet. Ik heb plaatsvervangende schaamte.  We lopen naar buiten met een rits echo's. Je zegt niets tot we buiten zijn,  dan ga je tegen mij tekeer.  Hoe dit nou een meisje kan zijn,  en dat jij geen meisje wil...  Je wilt een jongen...  Ik wil dit niet horen,  ik ben blij dat ons kindje gezond is.  Ik voel me zo  intens verdrietig.  Wat kan het je nou schelen of het een jongen of meisje is.  Ze is toch gezond.  Alles zit erop en eraan.  

Je zult me weer dagen negeren.  En dan ineens is er niets meer aan de hand.  Ik verbaas me hier niet eens over,  dit gebeurd namelijk wel vaker.  Je kunt dagen uit boosheid niets tegen me zeggen,  om vervolgens ineens de negeermodus uit te zetten en me weer te behandelen als een prinsesje.  Ik schuif het op mijn hormonen dat ik dit niet kan handelen.  Ik word boos.  Boos op jou, omdat je geen meisje wilt.  Boos,  omdat je al dagen me genegeerd hebt.  Ik ga weg,  uitwaaien want ik voel dat ik anders ontplof.

Nadat ik thuis kom en ik wat afgekoeld ben,  zijn de rollen omgedraaid.  Jij bent woedend omdat ik weg ben gegaan om af te koelen,  je scheld me verrot.  Maakt me uit voor rotte vis.  Ik laat het weer over me heen komen,  en laat het weer gaan.  De volgende dag heb je natuurlijk spijt en zal het nooit meer gebeuren en ik geloof je. 

Dan is het moederdag.  We staan op het punt om naar mijn moeder te gaan voor een bezoekje.  Je hebt het weer op je heupen en ook vandaag ben ik weet je mikpunt.  Je maakt me voor vanalles en nog wat uit. En dan knap ik..  Ik pak je spullen,  gooi het in een tas en zeg dat je kunt vertrekken.  Ik ben er klaar mee.  Klaar met het gescheld,  met de bedreigingen,  met alles.  Dit is niet goed voor mij en niet goed voor de baby in mijn buik.  Dit geeft me zo'n enorm stress.  Ik kan het niet meer...  Het is genoeg geweest.  Jij denkt hier anders over.  Je flipt.  Je gilt dat je niet gaat en hoe ik het in  mijn hoofd haal om je spullen te pakken.  Je draait je om naar mij een haalt uit.  Je schopt me zo de hoek in.  Ik blijf muisstil liggen,  bang voor je..! Bang voor wat je mij en ons kind zult aandoen.  Ik ben in shock.  En dan ineens grijp je je telefoon en belt mijn moeder.  Met de mededeling dat ze moet komen want dat ik doordraai. Ik???  Ik gil naar mijn moeder dat hij me heeft geschopt.  Hij zegt mijn moeder dat hij me alleen tot rust wilde manen en dat ik ben gevallen.  Dat hij me met geen vinger heeft aanraakt.  Hij overtuigd haar op dat moment.  Hij is ook overtuigend dus ik neem haar dit niet kwalijk.  Hij bekommerd zich om mij,  alsof er niets gebeurd is.  Dat hij me niet net geschopt heeft,  hij doet alsof ik hysterisch ben geworden en hij me alleen gekalmeerd heeft.  Ik probeer mijn moeder duidelijk te maken dat hij geweld tegen me gebruikt.  Ze gelooft me niet,  en zegt me je zult het wel verdiend hebben...  Wat?  Ik heb dit niet verdiend. Maar dit is de ommezwaai voor de rest van mijn leven.  

Uiteraard heeft hij de volgende dag spijt,  en ik blijf... Want wat moet ik als zelfs mijn moeder hem op zijn woord gelooft.