De gevreesde peuterpuberteit, waarbij jouw peuter al een woedeaanval krijgt als hij zijn jas aan moet wanneer jullie naar buiten gaan. We worden er allemaal voor gewaarschuwd en toch zijn we allemaal overrompeld op het moment dat onze liefste baby’s evolueren in kleine duiveltjes. Trouwens… peuterpuberteit? Hier begon het al met 1,5 jaar hoor! En ik besloot me eraan toe te geven.

Wist je dat meer dan de helft van de vrouwen die net een kind heeft gekregen zich weleens eenzaam voelt? Dat betekent dat één van ons, jij (lezer) of ik (schrijver) zich weleens eenzaam voelt. Ik zal je het meteen vertellen, dat ben ik. En jij misschien ook…

‘Ik kan het gewoon niet. Ik kan geen baan hebben, het huishouden draaiende houden, genoeg aandacht aan mijn kinderen geven én de hond uitlaten’, zeg ik op het moment dat ik de hond voor de zoveelste keer een plasje in de tuin laat doen. 'Ik faal als moeder'. ‘Je kan toch tussendoor even wat huishouden doen’, zegt mijn partner. ‘Pardon?’, zeg ik, terwijl ik terugdenk aan de ontploffing in de woonkamer toen ik thuiskwam op “papadag”. Voorzichtig ontstaat er wrijving en misschien wel een potentiele ruzie, waar vermoeidheid eigenlijk de boosdoener is.

‘Je gaat toch wel borstvoeding geven hè? Dat is wel het beste.’