'Ik faal als moeder'

‘Ik kan het gewoon niet. Ik kan geen baan hebben, het huishouden draaiende houden, genoeg aandacht aan mijn kinderen geven én de hond uitlaten’, zeg ik op het moment dat ik de hond voor de zoveelste keer een plasje in de tuin laat doen. 'Ik faal als moeder'. ‘Je kan toch tussendoor even wat huishouden doen’, zegt mijn partner. ‘Pardon?’, zeg ik, terwijl ik terugdenk aan de ontploffing in de woonkamer toen ik thuiskwam op “papadag”. Voorzichtig ontstaat er wrijving en misschien wel een potentiele ruzie, waar vermoeidheid eigenlijk de boosdoener is.

Hoe komt het toch dat bovenstaande situatie zo vaak voorkomt, maar dat hier amper over gesproken wordt? Is het trots? Zijn we te trots om toe te geven dat het soms even niet lukt? Of is het angst? Durven we onszelf niet kwetsbaar op te stellen omdat we bang zijn als “minder” gezien te worden? Waarom hebben wij, vrouwen, de illusie dat wij al die ballen hoog moeten houden?

Denk eens aan al die ballen. Een bal voor het werk, een bal voor het ene kind, een bal voor het andere kind, je partner, familie, vrienden, het huishouden, boodschappen doen, sporten, hobby’s (als je die überhaupt nog hebt) en zelfs de hond. Hoeveel ballen heb je eigenlijk hoog te houden? En MOETEN we ze allemaal tegelijkertijd hoog proberen te houden? Misschien wordt het tijd om te accepteren dat we soms een aantal ballen bewust laag houden.

Wat vind jij nu écht belangrijk? Waar liggen jouw prioriteiten? Als ik terug denk aan mijn ontplofte woonkamer, hond met gekruiste pootjes en de kinderen die mijn aandacht vragen terwijl ik de vaatwasser probeer uit te ruimen, weet ik waar mijn prioriteit ligt. Achteraf gezien had ik lekker naar buiten moeten gaan, een goede wandeling en frisse lucht zal ons niks anders dan goed doen. De vaatwasser? Die kan vanavond ook uitgeruimd worden. Stofzuigen? Ik loop wel even een rondje met de swiffer… of dat doe ik vanavond… of in het weekend… of niet. Boeiend. Ik stofzuig later wel, of ik investeer in zo’n robot. Ach, het huishouden komt wel weer. Van het weekend bijvoorbeeld, als de oudste met papa gaat zwemmen en de jongste op bed ligt. Zo, probleem opgelost.

Achteraf kan ik hier zoveel beter over redeneren. We zijn niet aan het falen, lieve moeders. Het is een leerproces, met vallen en opstaan. Vaak gaan de dagen goed, soms niet. En dat mag. Dat is ouderschap. En laten we daar eerlijk over zijn. Ouderschap geeft energie en kost energie. Neem rust en ruimte om na te denken over wat jij belangrijk vindt. Waar jij energie en voldoening van krijgt.

En stel jezelf de vraag:

Welke bal durf ik laag te houden?