Een week later een gesprek bij de gynaecoloog. Met een echo kijken ze nogmaals naar mijn baarmoeder. Ze kan opmeten dat het vruchtje tot 6 weken is doorgegroeid. Ik krijg daarna de opties: afwachten, opwekken met pillen of curretage. Gezien het vruchtje al 5 weken dood in mijn lichaam zit, kies ik voor het opwekken door middel van pillen. Die avond breng ik de eerste pillen in. Ik krijg al snel buikkrampen en helderrood bloedverlies. Die nacht verlies ik wat lijkt het vruchtje. De tweede dosis breng ik op aanraden van de gyn ook in. Het bloeden wordt daarna minder. Toch hou ik elke avond buikpijn en verlies dan ook weer iets helder bloed. Na anderhalve week onzekerheid besluit ik toch de gyn te bellen. De combi van steeds opnieuw bloedverlies en het aanhouden van de zw. symptomen zit me niet lekker. De maandag erop mag ik langskomen. Daar wordt opnieuw een echo gemaakt. Het vruchtje zit er nog. Alles zit er nog. Een enorme domper. De beste optie is nu een curretage. Op dat moment voel ik verdriet, boosheid en teleurstelling. Waarom ik? Waarom stoot mijn lichaam het niet af? Waarom?

Mijn eerste blog. Dit verhaal heb ik in eerste instantie voor mezelf geschreven. Maar ook voor mn vrienden of later mijn eigen kinderen mochten zij ooit te maken krijgen met een miskraam of missed abortion. Ervaringen van anderen, vooral de verhalen met een goede afloop hebben mij geholpen om de rust te vinden door te gaan. Ik ben geen schrijver. Er zullen vast hier en daar wat spelfouten inzitten (werkwoordspelling is niet mijn ding). Het verhaal heb ik in meerdere delen opgeschreven, omdat het anders wel erg lang is.