Hoe loslaten een nieuwe betekenis kreeg (2)

Een week later een gesprek bij de gynaecoloog. Met een echo kijken ze nogmaals naar mijn baarmoeder. Ze kan opmeten dat het vruchtje tot 6 weken is doorgegroeid. Ik krijg daarna de opties: afwachten, opwekken met pillen of curretage. Gezien het vruchtje al 5 weken dood in mijn lichaam zit, kies ik voor het opwekken door middel van pillen. Die avond breng ik de eerste pillen in. Ik krijg al snel buikkrampen en helderrood bloedverlies. Die nacht verlies ik wat lijkt het vruchtje. De tweede dosis breng ik op aanraden van de gyn ook in. Het bloeden wordt daarna minder. Toch hou ik elke avond buikpijn en verlies dan ook weer iets helder bloed. Na anderhalve week onzekerheid besluit ik toch de gyn te bellen. De combi van steeds opnieuw bloedverlies en het aanhouden van de zw. symptomen zit me niet lekker. De maandag erop mag ik langskomen. Daar wordt opnieuw een echo gemaakt. Het vruchtje zit er nog. Alles zit er nog. Een enorme domper. De beste optie is nu een curretage. Op dat moment voel ik verdriet, boosheid en teleurstelling. Waarom ik? Waarom stoot mijn lichaam het niet af? Waarom?

Er wordt een afspraak ingepland voor een dagopname (curretage) en ik krijg een gesprek met de anesthesie. Anderhalve week gaat voorbij, maar dan is, een maand na de echo bij de verloskundige, het moment v de curretage aangebroken. Het is de vrijdag voor de herfstvakantie dus ik heb daarna de tijd om te herstellen. Een dag van tevoren wordt ik gebeld met de tijd dat ik me mag melden; half 1. Gatver, vanaf 12 uur s nachts niets meer eten en dan nog zo lang wachten. Om precies half 1 meld ik me. Niet lang daarna worden we opgehaald (mijn man is mee). Ik krijg een bed toegewezen en moet daarna een aantal vragen beantwoorden (naam, geb datum, soort operatie). Ik krijg te horen dat ik ingepland sta om half 3. Pfff nog langer wachten! Ik merk dat mijn energielevel laag is, want ik heb het heel koud. Gelukkig loopt het iets in en word ik in een mooi operatieschort, onder een warme deken naar een andere ruimte gereden. Hier word ik aan allerlei apparaten gekoppeld. Bloeddruk meter om mijn arm, metertje om mijn vinger en 3 plakkertjes met draden op mijn borst en buik. Als laatste legt ze het infuus aan. Man o man wat doet dat pijn! Vrij snel merk ik dat ik flauw begin te vallen. Ik krijg het warm en zie steeds meer vlekken voor mijn ogen. Op de achtergrond hoor ik vaag een apparaat afgaan. De anesthesist komt aanrennen en spuit iets in mijn infuus en legt me plat neer. Ik kom langzaam weer bij. Dan word ik opgehaald en naar de operatiezaal gebracht. Hier moet ik overstappen op een ander bed. De spanning neemt nu wel toe en ik begin te trillen v de kou. We moeten nog wachten op 1 verpleegkundige. Ze proberen me wat af te leiden en zetten muziek op. Mijn arts doet er een gek dansje op. Als iedereen er is krijg ik een slaapmiddel via mijn infuus en ik zak langzaam weg. Voor mijn gevoel doe ik daarna mijn ogen alweer open. Ik lig op de uitslaapkamer en ook al zijn me ogen nog best zwaar; ik wil ze open doen en houden. Ik wil naar mijn man toe. Na lang wachten word ik eindelijk weer terug gebracht. Mijn man zit al op me te wachten. Ik krijg wat te eten en te drinken en wacht ondertussen op de arts, welke al vrij snel daarna aan komt lopen. Alles is goed gegaan. Hij geeft nog een paar tips en adviezen en loopt dan weer weg. Voor ik naar huis mag moet ik eerst nog plassen. En al moet ik nog totaal niet, ik besluit om het te proberen. Meteen stuit ik op een probleempje. Ik lig met alleen mijn operatiehemd in bed met een verbandje onder me voor het bloed. Voor ik de hele vloer richting de wc besmeer met bloed moet ik wat bedenken. Ik piep de verpleegkundige op. De verpleegkundige geeft me een onderbroekje met een groot kraamverband en rustig loop ik naar de wc. Ik plas drie druppels en kleed me daarna aan. De verpleegkundige staat erop dat ik met een rolstoel naar de auto wordt gebracht en zo geschiedde. Onderweg moet ik nog een hele voorraad pijnstillers ophalen. De een nog sterker dan de ander dus ik maak me op voor een pijnlijke avond. Maar niets blijkt minder waar.. geen pijn en minimaal bloedverlies. Heel fijn! De dinsdag erna ben ik te nieuwsgierig en doe een zwangerschaps test; negatief. Geen hormonen meer in mn urine, wat een opluchting!