Hoe loslaten een nieuwe betekenis kreeg (1)

Mijn eerste blog. Dit verhaal heb ik in eerste instantie voor mezelf geschreven. Maar ook voor mn vrienden of later mijn eigen kinderen mochten zij ooit te maken krijgen met een miskraam of missed abortion. Ervaringen van anderen, vooral de verhalen met een goede afloop hebben mij geholpen om de rust te vinden door te gaan. Ik ben geen schrijver. Er zullen vast hier en daar wat spelfouten inzitten (werkwoordspelling is niet mijn ding). Het verhaal heb ik in meerdere delen opgeschreven, omdat het anders wel erg lang is. 

De wens voor een tweede kindje. Onze dochter was pas 9 maanden oud. Wauw wat zou dat leuk zijn. Maar het was er nog niet de tijd voor. Anderhalf jaar gingen voorbij waarin er werd afgestudeerd, verhuisd en gewisseld van baan. De wens voor een tweede kindje begon ook bij mijn man te groeien en zo besloten we in mei 2019 dat we er weer voor zouden gaan. Spannend! Begin augustus had ik al een positieve test in handen. Wauw, we worden weer ouders. Maar naarmate de dagen voorbij gingen merkte ik dat ik angstig was, angstig dat het niet goed zat. Intuitie? of gewoon angst? Wie zal het zeggen.. Mijn angst werd werkelijkheid. Bij de 10 weken echo werd eerst een uitwendige echo gemaakt. De echoscopiste gaf aan dat mijn blaas te vol zat, dus ik wat plassen en weer terug. Weer was het beeld onduidelijk. Dan maar een inwendige echo. Eerst blaas legen en dan weer op de bank. Bang, onzeker lag ik daar. De echoscopiste kreeg het apparaat niet aan de gang. Zal je net zien. Na veel gehannes en hulp van de vaste verloskundige had ze het apparaat eindelijk aan de gang. Niets.. geen kindje, geen kloppend hartje, niets.. De echoscopiste brabbelde wat in vakjargon, en het enige wat ik dacht was: dit is foute boel. Ze probeerde ons gerust te stellen door te zeggen: "het is mij ook overkomen", maar dit gaf geen geruststelling, het maakte het verdriet niet minder. Aangekleed huilend in de armen van mijn man vroeg ze of ik nog even wilde komen liggen want ze had geen foto gemaakt voor het ziekenhuis zodat ze konden vergelijken. Ik heb standvastig nee gezegd. Opnieuw kijken veranderd niets aan het feit dat dit kindje niet meer leeft, dat mijn droom om weer mama te worden uiteen spat.