Ik heb 3 kinderen. Zodra mijn ogen open gaan staat er altijd een kind naast mijn bed of huilt er één. Zo begonnen mijn dagen. En vooral altijd extra vroeg wanneer je te laat naar bed bent gegaan omdat je nog even behoefte had aan tijd voor jezelf. Of na een "slechte" nacht waarin de baby 3 keer kwam voor voeding en de andere 2 ook nog een keer wakker werden omdat er één in bed heeft geplast en één een nachtmerrie had, herkenbaar? Dag in dag uit, jaar in jaar uit. Steeds als je denkt het gaat wat beter s'nachts dan komt de volgende wel weer met iets nieuws. Uiteindelijk was ik moe! gewoon doodop zodra ik opstond. Het is bewezen dat je niet kunt bijslapen, dus die dutjes overdag om daarna weer door te kunnen hielpen officieel helemaal niet maar zorgde er wel voor dat ik niet knikkebollend op de fiets zat, maar daarnaast ook dat ik uit mijn slaapritme kwam en steeds  later naar bed ging. Want het werd een dutje nadat ik de oudste naar school had gebracht, want echt dat vroeg opstaan en drie kinderen aankleden, harenkammen, tandenpoetsen, eten geven, tassen klaarmaken en netjes buiten krijgen is een baan op zich. Vooral wanneer ze precies als je alles klaar hebt om te gaan, nog net even een beker melk over zich heen gooien. Of broer en zus ruzie krijgen en aan elkaars haren trekken en de baby zijn broek nog even bevuild en je dus weer met alle drie van voren af aan kan beginnen. Ah fijn, daarna nog een dutje als de jongste ging slapen want dit was wel verstandig als ik zo moe was, nu kon het tenslotte! En na het eten viel ik gewoon standaard om zodra manlief binnen kwam omdat ik op was van de dag. 

Mijn lieve mooie kleine kind. Jouw ogen glunderen, jouw persoonlijkheid straalt. Hierdoor voelt het iets minder alsof ik heb gefaald. Je draait rondjes en danst bij ieder lied. Je wijst naar elk vliegtuig alsof je het voor de eerste keer ziet. Jij geniet volop van elk moment, Het maakt niet uit waar je bent. Je wijst met je vingertjes en hebt een aanstekelijke lach, ik kan me niet voorstellen dat ik dat eerder niet zag. Je bent een boefje en bent nog zelden stil, je brabbelt in je eigen taaltje en laat duidelijk merken wat je wil. Jeetje wat kan ik genieten van deze kleine dingen van jou. De klok tikt maar door juist nu ik dit niet wil. Ik besef hoeveel ik van je hou, stop die tijd, zet het even stil! Toen jij net geboren was en ik niet meer genieten kon, leek elke dag een eeuwigheid. Je huil raakte mijn diepste ziel en daarmee mijn onzekerheid. Hier kon ik niet mee omgaan dus werd ik alleen maar boos. Dit ontstond vanuit paniek dus weet dat ik hier nooit bewust voor koos. Als jij dan eindelijk lag te slapen, kon ik er zo van balen. Dan glibberde de tranen over mijn wang, hoe kon ik toch zo falen. Het maakte mij zo bang. Ik voelde me een slechte moeder, jij verdiende zoveel meer. Maar toch herhaalde het zich keer op keer. Je was nog zo onwijs klein, maar als je lag te huilen in je bedje kon ik er niet voor je zijn. Rode ogen en wangen van al je verdriet, ik zag het wel maar ik voelde het niet. Ik was mezelf niet meer en was mezelf kwijt, wanneer ben ik mezelf verloren in die strijdt? Tijdens de bevalling was ik nog oh zo blij maar in de dagen erna was ik er al niet meer bij. Een postnatale depressie concludeerde ze bij mij. Helaas het waren niet alleen de hormonen het ging niet vanzelf voorbij. Met hulp heb ik veel over mezelf moeten leren waardoor ik mijn gedachten weer kon keren. Ik genoot weer als jij danste of van je lieve kleine handje in mijn hand. Zolang voelde ik mij verdooft, dus deze momenten prent ik in mijn verstand. Elk klein detail sla ik nu op, bang om te verliezen na een jaar van negativiteit. Hierdoor is het nu zoveel mooier en geniet ik van de tijd. De tijd die we samen hebben, de momenten die nog komen gaan. Ik kijk niet terug naar het verleden want ik wil samen sterk staan. Elk moment is nu bijzonder ook al tikt de tijd voorbij, dus geniet ik even extra van jou en mij.

Mijn naam is Samantha, ik ben 33 jaar en mama van 3 jonge kindjes. Ik ben afgestudeerd als pedagogisch hulpverlener en ben nu jeugd en gezinscoach. Ik ben het gezicht achter PauweRRRcoaching waarin ik ouders probeer te steunen in het ouderschap, tijdens de opvoeding en met betrekking tot de ontwikkeling van het kind. Ik heb meer als 15+ jaar ervaring in het begeleiden van ouders en kinderen die vastlopen in de opvoeding of ontwikkeling. Mijn ervaring in al deze jaren en ondertussen ook zelf als moeder is dat er in de basis opvoeding en ontwikkeling al veel moeilijke momenten plaatsvinden waar iedereen telkens opnieuw tegen aan loopt. Ook mij lukt het niet altijd! Na de komst van mijn derde had ik een postnatale depressie. Ik was moe, chagrijnig en vond het fulltime moeder zijn niet meer leuk. Om hulp vragen kon ik niet want dan zou ik falen, ik ben tenslotte een opvoedcoach. Ik voelde me een slechte moeder en een slechte hulpverlener hierdoor, want als ik al niet voor me eigen kinderen kon zorgen, hoe dan wel voor die van een ander. de rest van me negatieve gedachten zal ik jullie besparen maar al die negatieve zelfspraak hielp mij niet verder. Ik raakte steeds verder van mezelf verwijderd, had een kort lontje, kon niks positiefs meer zien bij mijn kinderen en voelde me daarna weer schuldig. Kortom mijn roze wolk werd grijs. Ik wist dat ik zelf de sleutel had om dit weer om te draaien, maar als je gedachten en gevoel niet op één lijn liggen is dit erg lastig. Uiteindelijk belande ik bij een psycholoog die tegen mij zei: “Een tandarts kan ook niet zijn eigen gaatjes vullen. Jij bent betrokken en handelt vanuit je emoties en kan daarom niet de rol van hulpverlener aannemen en dat is maar goed ook, het zou niet menselijk zijn”. Ik ben gaan wandelen om endorfine (gelukshormoon) aan te maken. Ik zei elke morgen en avond affirmaties tegen mezelf over wat ik graag zou willen geloven over mezelf. Ik luisterde s'nachts naar bepaalde meditatie tonen tijdens het slapen, ik vroeg op hulp, ik at gezond en hield een heel duidelijk ritme aan voor mijn kinderen zodat ik niet in bed zou blijven liggen. Wat in het begin heel zwaar voelde en tegen mijn gevoel in ging, hielp mij er uiteindelijk bovenop. Ik kreeg weer energie, kon daardoor mijn negatieve gedachten omdraaien naar -> Het hoeft niet perfect en ik mag ook leren, vallen en weer opstaan. Laat dingen op je pad komen, hier heb je geen controle over maar wel over hoe je er mee omgaat. Ik heb leren accepteren dat je niet een perfecte ouder kan zijn en partner en kind en vriendin en familielid en je eigen persoonlijkheid. Dat is gewoon onmogelijk. Dit maakt ons tot een echt rolmodel. Fouten maken is geen falen, het helpt je om in het vervolg met nieuw vergaarde kennis, het anders te doen. Je gevoel en gedachten worden beïnvloed door je mind-set, belemmerende overtuigingen en je eigen genoten opvoeding. <- Vooral dit laatste speelt een rol. Die hebben invloed gehad op het stemmetje in je hoofd. maar ook op hoe jij nu handelt. Want waar leren we anders hoe je moet opvoeden. Je enige voorbeeld en referentiekader is de opvoeding van jouw ouders. En dat is nou juist waar zoveel mensen over zeggen "Ik ga het anders doen!". Maar hoe dan ?! Dit leren we niet op school! Gelukkig had ik de kennis in huis en heb ik een doel voor mezelf kunnen creëren, in deze periode om er weer bovenop te komen. Mijn doel was om een manier te vinden waardoor ik terug kwam in mijn kracht. Ik wilde mijn kinderen bewust opvoeden zodat ik trots kon zijn op mezelf. Maar ook om andere mensen daarna te kunnen helpen, om de mensen die even geen uitweg meer zien binnen de opvoeding, weer lucht, hoop en kracht te geven. En dat is gelukt! nu 2 jaar later ben ik mezelf in een verbeterde versie, ik heb zoveel over mezelf geleerd en een eigen methodiek ontwikkeld. Maar het belangrijkste, Ik geniet weer volop van me kinderen en dat heb ik lang niet gekund, hier ben ik zo dankbaar voor! Houd hoop als je het even niet meer ziet zitten, als het even zwaar is. Er komen weer andere tijden. Steun elkaar. Laten we vaker praten over waar we tegenaan lopen binnen de opvoeding, zodat het geen taboe meer is en het daardoor minder hard aankomt als het opvoeden eventjes geen roze wolk is. Maar vooral, wees trots op jezelf mama, je volbrengt een geweldige taak! Begin bij jezelf en verander de wereld 😉 als jij durft je kwetsbaarheid te tonen, laat je je menselijke kant zien, sta je open om te leren waardoor je eigenlijk heel sterk over komt en geef je het juiste voorbeeld aan je kinderen zodat zij hier in de toekomst minder hard tegenaan lopen. Hoe fijn zou het zijn als je hier wat steun en tips voor kan krijgen en niet iedereen zelf telkens het wiel hoeft uit te vinden. Laten we elkaar steunen en inspireren in deze dagelijkse verantwoordelijke, mooie maar ook zware taak. xXx Samantha