Mijn naam is Samantha, ik ben 33 jaar en mama van 3 jonge kindjes.
Ik ben afgestudeerd als pedagogisch hulpverlener en ben nu jeugd en gezinscoach. Ik ben het gezicht achter PauweRRRcoaching waarin ik ouders probeer te steunen in het ouderschap, tijdens de opvoeding en met betrekking tot de ontwikkeling van het kind. Ik heb meer als 15+ jaar ervaring in het begeleiden van ouders en kinderen die vastlopen in de opvoeding of ontwikkeling. Mijn ervaring in al deze jaren en ondertussen ook zelf als moeder is dat er in de basis opvoeding en ontwikkeling al veel moeilijke momenten plaatsvinden waar iedereen telkens opnieuw tegen aan loopt.
Ook mij lukt het niet altijd! Na de komst van mijn derde had ik een postnatale depressie. Ik was moe, chagrijnig en vond het fulltime moeder zijn niet meer leuk. Om hulp vragen kon ik niet want dan zou ik falen, ik ben tenslotte een opvoedcoach. Ik voelde me een slechte moeder en een slechte hulpverlener hierdoor, want als ik al niet voor me eigen kinderen kon zorgen, hoe dan wel voor die van een ander.
de rest van me negatieve gedachten zal ik jullie besparen maar al die negatieve zelfspraak hielp mij niet verder. Ik raakte steeds verder van mezelf verwijderd, had een kort lontje, kon niks positiefs meer zien bij mijn kinderen en voelde me daarna weer schuldig. Kortom mijn roze wolk werd grijs. Ik wist dat ik zelf de sleutel had om dit weer om te draaien, maar als je gedachten en gevoel niet op één lijn liggen is dit erg lastig.
Uiteindelijk belande ik bij een psycholoog die tegen mij zei: “Een tandarts kan ook niet zijn eigen gaatjes vullen. Jij bent betrokken en handelt vanuit je emoties en kan daarom niet de rol van hulpverlener aannemen en dat is maar goed ook, het zou niet menselijk zijn”.
Ik ben gaan wandelen om endorfine (gelukshormoon) aan te maken. Ik zei elke morgen en avond affirmaties tegen mezelf over wat ik graag zou willen geloven over mezelf. Ik luisterde s'nachts naar bepaalde meditatie tonen tijdens het slapen, ik vroeg op hulp, ik at gezond en hield een heel duidelijk ritme aan voor mijn kinderen zodat ik niet in bed zou blijven liggen.
Wat in het begin heel zwaar voelde en tegen mijn gevoel in ging, hielp mij er uiteindelijk bovenop. Ik kreeg weer energie, kon daardoor mijn negatieve gedachten omdraaien naar -> Het hoeft niet perfect en ik mag ook leren, vallen en weer opstaan. Laat dingen op je pad komen, hier heb je geen controle over maar wel over hoe je er mee omgaat.
Ik heb leren accepteren dat je niet een perfecte ouder kan zijn en partner en kind en vriendin en familielid en je eigen persoonlijkheid. Dat is gewoon onmogelijk. Dit maakt ons tot een echt rolmodel. Fouten maken is geen falen, het helpt je om in het vervolg met nieuw vergaarde kennis, het anders te doen.
Je gevoel en gedachten worden beïnvloed door je mind-set, belemmerende overtuigingen en je eigen genoten opvoeding. <- Vooral dit laatste speelt een rol. Die hebben invloed gehad op het stemmetje in je hoofd. maar ook op hoe jij nu handelt. Want waar leren we anders hoe je moet opvoeden. Je enige voorbeeld en referentiekader is de opvoeding van jouw ouders. En dat is nou juist waar zoveel mensen over zeggen "Ik ga het anders doen!".
Maar hoe dan ?! Dit leren we niet op school! Gelukkig had ik de kennis in huis en heb ik een doel voor mezelf kunnen creëren, in deze periode om er weer bovenop te komen. Mijn doel was om een manier te vinden waardoor ik terug kwam in mijn kracht. Ik wilde mijn kinderen bewust opvoeden zodat ik trots kon zijn op mezelf. Maar ook om andere mensen daarna te kunnen helpen, om de mensen die even geen uitweg meer zien binnen de opvoeding, weer lucht, hoop en kracht te geven.
En dat is gelukt! nu 2 jaar later ben ik mezelf in een verbeterde versie, ik heb zoveel over mezelf geleerd en een eigen methodiek ontwikkeld. Maar het belangrijkste, Ik geniet weer volop van me kinderen en dat heb ik lang niet gekund, hier ben ik zo dankbaar voor!
Houd hoop als je het even niet meer ziet zitten, als het even zwaar is. Er komen weer andere tijden. Steun elkaar. Laten we vaker praten over waar we tegenaan lopen binnen de opvoeding, zodat het geen taboe meer is en het daardoor minder hard aankomt als het opvoeden eventjes geen roze wolk is. Maar vooral, wees trots op jezelf mama, je volbrengt een geweldige taak!
Begin bij jezelf en verander de wereld 😉 als jij durft je kwetsbaarheid te tonen, laat je je menselijke kant zien, sta je open om te leren waardoor je eigenlijk heel sterk over komt en geef je het juiste voorbeeld aan je kinderen zodat zij hier in de toekomst minder hard tegenaan lopen.
Hoe fijn zou het zijn als je hier wat steun en tips voor kan krijgen en niet iedereen zelf telkens het wiel hoeft uit te vinden. Laten we elkaar steunen en inspireren in deze dagelijkse verantwoordelijke, mooie maar ook zware taak.
xXx Samantha
