Aan het overleven

Ik heb 3 kinderen. Zodra mijn ogen open gaan staat er altijd een kind naast mijn bed of huilt er één. Zo begonnen mijn dagen. En vooral altijd extra vroeg wanneer je te laat naar bed bent gegaan omdat je nog even behoefte had aan tijd voor jezelf. Of na een "slechte" nacht waarin de baby 3 keer kwam voor voeding en de andere 2 ook nog een keer wakker werden omdat er één in bed heeft geplast en één een nachtmerrie had, herkenbaar? Dag in dag uit, jaar in jaar uit. Steeds als je denkt het gaat wat beter s'nachts dan komt de volgende wel weer met iets nieuws. Uiteindelijk was ik moe! gewoon doodop zodra ik opstond. Het is bewezen dat je niet kunt bijslapen, dus die dutjes overdag om daarna weer door te kunnen hielpen officieel helemaal niet maar zorgde er wel voor dat ik niet knikkebollend op de fiets zat, maar daarnaast ook dat ik uit mijn slaapritme kwam en steeds  later naar bed ging. Want het werd een dutje nadat ik de oudste naar school had gebracht, want echt dat vroeg opstaan en drie kinderen aankleden, harenkammen, tandenpoetsen, eten geven, tassen klaarmaken en netjes buiten krijgen is een baan op zich. Vooral wanneer ze precies als je alles klaar hebt om te gaan, nog net even een beker melk over zich heen gooien. Of broer en zus ruzie krijgen en aan elkaars haren trekken en de baby zijn broek nog even bevuild en je dus weer met alle drie van voren af aan kan beginnen. Ah fijn, daarna nog een dutje als de jongste ging slapen want dit was wel verstandig als ik zo moe was, nu kon het tenslotte! En na het eten viel ik gewoon standaard om zodra manlief binnen kwam omdat ik op was van de dag. 

Ik kreeg de tip van een psycholoog, ga wandelen, endorfine geeft je positieve energie, kom uit die flow. Maar even serieus, Hoe Dan ?!?! ik heb niet eens energie om naar de wc te lopen, laat staan om met kinderen "gezellig" te gaan wandelen. Dan heb je eerst al ruzie want die step MOET mee, terwijl je nog geen minuut weg bent, zijn ze daar alweer klaar mee en voor je het weet loop jij met de kinderwagen in je hand, een loopfiets in de ander en een step op je nek naast twee vermoeide jengelende kinderen. Het is meteen een complete workout en dan praat ik nog niet over wat dit met mijn mentale gezondheid doet. 

Dus dit moest anders. Ik moest eerst thuis weer de rust terug zien te krijgen. Elke activiteit voelde als een hele berg die beklommen moest worden want de weinige energie die ik nog had ging op aan het heen en weren naar school, eten klaarmaken, de kinderen hun troep opruimen en negatieve gedachten die steeds vaker de overhand namen. Om hier maar vanaf te zijn ging steeds vaker de tv aan, dan waren de kinderen stil en had ik even tijd voor social media, even rust. Nouja lichamelijk dan want in mijn hoofd stapelden zich alle taken op. De kinderen begonnen zich te vervelen, voelde mijn emotionele sfeer en werden steeds negatiever. Die conflicten namen de overhand want ik greep elk miniscuul puntje aan om dan even te laten merken hoe zwaar ik het wel niet had en dat het hun schuld was, om vervolgens in huilen uit te barsten want hoe kon ik toch zo een moeder geworden zijn. Jeetje het voelde echt alsof ik aan het overleven was. En die ouders op social media met perfect aangekleede kindjes die goed luisterden waren ook niet goed voor de negatieve stemmen in mijn hoofd. Het ging van kwaad tot erger. In het begin ging ik nog veel de deur uit naar familie en vrienden (dan ben je even uit die sleur, maar dan wist ik ook dat ik hulp zou hebben) maar daar constant de schone schein ophouden vrat me op, ik kon het niet meer! dus ook dat stopte op een gegeven moment en zo isoleerde ik mijzelf steeds meer. Wat was er nou nog leuk aan het moeder zijn ? Hoe had ik ooit bedacht dat dit mijn doel in het leven kon zijn. Mijn doel werd zoveel mogelijk slapen om de dagen snel door te komen zodat ze hopelijk heel snel 18 zouden zijn en de deur uit zouden vliegen. 

Als ik dit terug lees kan ik me dat totaal niet meer voorstellen, maar dat is hoe ik het ervaarde in de tijd van mijn (postnatale)depressie. In nederland zijn elk jaar 23.000 zwangere of net bevallen moeders depressief. Dit is 1 op de 8 moeders. De hormonen spelen zeker een rol, maar daarnaast wordt er zoveel van je gevraagd. Je moet een nieuwe rol aannemen, je moet jezelf hierin niet kwijtraken, je verantwoordelijkheidsgevoel staat op standje bovenaan, de maatschappij heeft een hoge verwachting waarin je snel terug moet keren naar je werk en het liefst ook maar gewoon full-time terwijl je even niet moeder mag zijn want je hebt andere prioriteiten en aan de andere kant school verwacht dat je komt helpen, mensen van alles vinden als je kind al een vlek op zijn shirt heeft zitten of wanneer hij verlegen achter je verschuilt als een vreemde tegen hem praat, of juist super enthousiast is. Nee dan mankeert dat kind meteen wat, alles moet wel binnen de perfecte hokjes. We hebben het dan nog niet gehad van de verwachting van je familie maar ook jezelf! want man man man wat kom je jezelf tegen in het ouderschap. Je eigen opvoeding heeft ineens veel meer invloed op je gehad dan je eigenlijk had bedacht. Je kinderen houden je constant een enorme spiegel voor en als je een negatieve mind-set hebt dan lijkt die opeens op standje ADHD met je te communiceren. 

Oke en dan ben ik ook nog eens chaotisch van mezelf ! tel dit maar eens op, voila en daar waren de perfecte combinaties voor een depressie. Dit ging ik niet langer volhouden, het moest anders. Dan maar in kleine baby stapjes maar ik moest vooruit want alle energie die ik stopte in mijn opvoeding zoog mij leeg. En als je niet meer goed voor jezelf kan zorgen, dan kan je ook niet voor een ander zorgen.