Zodra ik erover begin, zijn de reacties vol van herkenning. "Oh ja, vervelend!" Tot een jaar of drie was er niets aan de hand, maar in de zomer gebeurde het: m'n dochtertje spuugde onze hele auto onder. Help! Sinds die autorit heeft ze snel last van wagenziekte, dat meestal begint met warmere temperaturen in combinatie met rijden door de bebouwde kom (remmen/optrekken) of filerijden. Maar ook op de snelweg kan het zomaar zijn dat ik naast me hoor: "Mam, ik ben zo misselijk... " Dan zit ze met een wit gezichtje, handjes voor haar mond, te huilen. Die arme ziel. Maar het is ook voor mams balen! Want aan autoritjes ontkomen we niet. Afleiding kan nog wel eens helpen en een spuugbeurt voorkomen. Gekke spelletjes, een vrolijke CD of Sesamstraat liedjes zingen. Maar verder kan ik er zo weinig aan doen... Reispilletjes helpen niet, evenals voorin zitten. De airco hard aanzetten of een raampje kan nog wel eens (tijdelijk) verlichting geven. Verder durf ik amper alleen met haar te rijden, het liefst met een volwassene extra om haar in de gaten te houden. Wie heeft er nog tips? Ik heb ook wel gelezen over druppeltjes, maar zou dat niet hetzelfde effect geven als pilletjes? Of maar gewoon doorzetten?

Ik was de zwangerschapstest bijna voor. Rugpijn was niets voor mij, maar het hoorde blijkbaar bij mijn pakket zwangerschapskwaaltjes. Na een paar maanden bezocht ik toch maar een fysiotherapeute, want de klachten werden inmiddels wel wat serieuzer. Met wat spieroefeningen werd ik aan het trainen gezet en omdat ik verder geen kindje had rondlopen, kon ik rustig aan doen en was m'n zwangerschap redelijk uit te houden.

Inmiddels is ze ruim vier en gaat ze al een half jaar naar school. Ik zie haar op haar stoeltje zitten... lekker braaf, en moet terugdenken aan haar peutertijd... wat gaat de tijd hard! Mijn dochtertje was een echt peuterpubertje. Het is een heerlijk kind, maar ondernemend en erg eigenwijs. Hoe vaak ik ook tegen haar zeg dat ze vooral bij mama moet blijven staan als we naar de auto lopen, als ik de sleutel omdraai in de voordeur, is ze al achter m’n rug om verdwenen (uiteraard zet ik haar voortaan eerst in de auto en gooi daarna alles op slot). Ook plantenbakjes of bloemen op tafel blijven haar trekken, evenals keukenlades, kastdeurtjes, de trap, reclamefolders die ineens in duizenden snippertjes zijn verdwenen en ook leuk… als ze met haar stoel iets te dicht op de tafel staat, ligt het tafelkleed (incl. wat er op stond) op de grond. Grrrr! Helaas heeft ze in deze 100% de genen van haar vader en ooms. Die waren al even erg volgens schoonmama. Mijn eigen moeder kijkt met ogen zo groot als schoteltjes naar het gedrag van haar kleindochter, omdat ze dat van ons helemaal niet gewend was en moet er stiekem hard om gniffelen. Hoe braaf was ik! Maar goed, kindersloten en traphekjes hier en daar voorkomen al een heleboel, ik ontwikkel ogen in m’n achterhoofd en als ik haar ’s avonds diep in slaap in haar bedje vindt, is alles vergeven en vergeten. Zucht.. wat is het toch een heerlijk lief kind!
Goed, het ene moment zou je het het liefst op een gillen zetten, het andere in lachen uitbarsten. Dat wordt wel wat lastiger tijdens… koffievisites, en dan met name bij mensen die geen kinderen hebben of kinderen onder of al ver boven de leeftijdsgrens van T. Waar mijn lieve dochter zich thuis nog wel vermaakt met haar eigen speelgoed, is een nieuwe omgeving een ware uitdaging. Ik sleep iedere keer braaf mijn tas mee vol puzzels, speelgoed en rozijnendoosjes… maar krijg moeilijk grip op de situatie. Ik zie dan ook de (lichte) irritatie en verbazing stijgen bij mijn gastvrouw/heer: heeft dat kind geen opvoeding genoten?! En – wat grappig – ik herken mijzelf helemaal in hen voordat mijn dochter de peuterfase betrad en ikzelf jong bezoek kreeg en zenuwachtig de kamer rondkeek waar het kind zich bevond en hoe het met m’n ‘mooie spulletjes’ stond. Gisteren mocht ik heerlijk even knuffelen met het pasgeboren zoontje van mijn vriendin. Zonder baby op schoot kon ik Tessa nog enigszins in de hand houden, maar een berg zand uit een bloemstukje rondstrooien en ineens rondlopen met decoratie in je handjes, een houten puzzelplaat net niet op baby’s hoofdje laten neerkomen, een mok met hete thee grijpen en je eigen limonade over de tafel laten lopen… oei, dat werd wel heel gênant. Lieve vriendin, je hebt het nog heel goed opgenomen als kraamvrouw, maar ik schaamde me diep… Het blijft een feit dat ik Tessa niet in een doosje kan stoppen tijdens de koffievisite. Er zijn regels, maar zó moeilijk om te onthouden voor kleine, ondernemende peutertjes. Help? Wie gaat er nog op visite met peutertjes? Tips zijn van harte welkom!!!