Begin november 2020 was ik strontchagrijnig dat ik niet ongesteld werd. Sterker nog, ik was jaloers op iemand die dit wel werd. Mijn lijf is niet zo van de regelmaat sinds de miskramen, maar het gaf vooralsnog altijd goed aan wanneer ik zwanger was. En ik voelde het niet. Een vriendin vroeg me waarom ik niet alsnog een zwangerschapstest deed. Normaal testte ik altijd vroeg en veel, maar ik wist zeker dat het niet nodig was. Drie dagen later nog altijd geen bloed te bekennen en ik had nog een test in de la liggen. Ik besloot hem te doen en tot mijn verbazing was deze positief. Twee minuten zat ik verdwaasd op bed, vervolgens belde ik mijn man (die gewoon beneden was haha) dat hij naar boven moest komen en liet hem de test zien. We namen het aan voor waarheid en dat was het. De betreffende vriendin stuurde ik een appje en ditzelfde deed ik bij een andere vriendin. Ik was zwanger. Zonder echte vreugde, meer bang voor de ellende die vast weer zou komen. Voor het eerst heb ik het bij een test gelaten.

Waarom? Een vraag die ik mij de afgelopen jaren heel vaak gesteld heb. Waarom lopen dingen zoals ze lopen? Moet de een keer op keer verlies en tegenslag incasseren waar de ander ogenschijnlijk overal zo doorheen vliegt? Waarom kreeg ik miskramen? En een buitenbaarmoederlijke zwangerschap? En had mijn kind een darmafwijking bij de geboorte? Waarom kon ik niet volledig tevreden zijn met een fantastische dochter en was (is?) de wens voor een groter gezin groot en bij vlagen allesoverheersend? Waarom ontving ik niet altijd de zorg waar ik zo de behoefte aan had?