Mijn vijfde zwangerschap

Begin november 2020 was ik strontchagrijnig dat ik niet ongesteld werd. Sterker nog, ik was jaloers op iemand die dit wel werd. Mijn lijf is niet zo van de regelmaat sinds de miskramen, maar het gaf vooralsnog altijd goed aan wanneer ik zwanger was. En ik voelde het niet. Een vriendin vroeg me waarom ik niet alsnog een zwangerschapstest deed. Normaal testte ik altijd vroeg en veel, maar ik wist zeker dat het niet nodig was. Drie dagen later nog altijd geen bloed te bekennen en ik had nog een test in de la liggen. Ik besloot hem te doen en tot mijn verbazing was deze positief. Twee minuten zat ik verdwaasd op bed, vervolgens belde ik mijn man (die gewoon beneden was haha) dat hij naar boven moest komen en liet hem de test zien. We namen het aan voor waarheid en dat was het. De betreffende vriendin stuurde ik een appje en ditzelfde deed ik bij een andere vriendin. Ik was zwanger. Zonder echte vreugde, meer bang voor de ellende die vast weer zou komen. Voor het eerst heb ik het bij een test gelaten.

Gezien onze historie kregen we veel echo's en controles voor onze gemoedsrust. Een in het ziekenhuis en de rest wekelijks bij de verloskundige. Telkens weer de opluchting bij het zien van dat knipperlichtje. En weer door naar de volgende week. Net voor kerst hadden wij een afspraak in Gent staan ivm herhaalde miskramen. Twee dagen hiervoor wederom een echo en na de goede beelden durfden we de afspraak eindelijk af te zeggen. Met kerst lichtten we de meeste familie en vrienden in (al wisten best veel mensen er inmiddels al van). Vlak voor nieuwjaar kwam de goede NIPT uitslag terug. Zou het dan toch goed gaan komen?

Wat een stress heeft deze zwangerschap gegeven. In de lockdown toch ergens een adres gevonden voor de geslachtsbepaling (dit leuks wilde ik me niet laten ontnemen na al die mislukte zwangerschappen en stress). Het bleek een lief klein zusje te zijn, precies zoals ik al die tijd al dacht! Daarna een goede 20 weken echo en ik werd eindelijk wat rustiger en kreeg iets van vertrouwen in een goede afloop van deze zwangerschap. Rond 24 weken de welbekende suikertest met het heerlijke drankje. Zou wel goed zijn dacht ik, maar helaas. Eén van de drie metingen was welgeteld 0,2 te hoog. Serieus?! Ik vond het helemaal waardeloos, maar met een paar kleine aanpassingen in mijn menu bleek het uiteindelijk goed te doen. Ik hoefde maar om de week een ontbijtcurve te prikken wat tevens meeviel.

Een bijkomstigheid hiervan was dat ik bij 28, 32 en 36 weken extra echo's ter controle zou krijgen. Hier was ik dan wel weer blij mee. De echo's van 28 en 32 weken zagen er prima uit. Met 35,5 weken ging ik met verlof, heerlijk! Na 3 dagen verlof stond de 36 weken echo gepland. De allereerste echo waarbij ik dacht dat het wel goed zou zijn. Het meisje lag ietwat onhandig voor hetgeen gemeten moest worden, maar hierdoor zag de echoscopiste wel 'iets' bij de maag/darmen waarvoor zij ons moest doorverwijzen. Dit iets was heel vaag, informatie kregen we niet echt. Ook de verloskundige die we daarna belden, werd er niet wijzer van. We zouden na het weekend naar het ziekenhuis mogen voor een extra controle. Dit trok ik slecht. Weer 4 dagen in maximale stress en onwetendheid. Met alles dat ik had, heb ik gestreden voor een plek eerder en gelukkig met succes.

In het ziekenhuis wist de gynaecoloog het alleen ook niet precies. Een tweede gynaecoloog kwam erbij en die gaf aan twee ruimtes te zien met het vermoeden op een afwijking bij de darm. Er werd wat getwijfeld om ons te bespreken in een overleg met het Radboud of om ons direct door te verwijzen. Gelukkig werd er na overleg voor het laatste gekozen en die maandag konden wij in het Radboud terecht. Hier geen twijfeltaal, maar snel duidelijkheid: een double bubble. Dit betreft een gedeeltelijke of volledige afsluiting van de twaalfvingerige darm. Met een klein beetje tekst en uitleg voor ons ook goed te zien op de echo.

Het Radboud heeft vanaf dat punt de volledige zorg overgenomen. Omdat de buikomtrek op P99 werd gemeten, was er nog een extra zorg mbt mijn suikers. Ik moest nu ook thuis een paar dagen bloed prikken om dit goed in de gaten te houden. Ik zou ingeleid gaan worden met 38 of 39 weken (een beetje afhankelijk van de suiker). Verder hadden we vooral heel veel vragen. Google bleek in dit geval niet zo'n beste vriend en ik tastte voor mijn gevoel veel te veel in het duister. Gelukkig werd er nog wel ruimte gemaakt bij een chirurg zodat wij met iets meer informatie het laatste stukje van de zwangerschap tegemoet gingen. Mooi was het eerste deel van het gesprek met de chirurg. 'Jullie hebben vast op Google gezocht?' 'Zeker, maar weinig kunnen vinden.' 'Klopt, er is ook geen patiëntenvereniging. Dit komt doordat dit volledig te verhelpen is met de operatie en het kind er niets aan over zal houden.' Het gesprek werd vervolgd met een tekening van de huidige situatie en wat de operatie inhield om dit te verhelpen. Ook was er ruimte voor al onze vragen. Heel fijn.

Wat verder direct duidelijk werd, was dat de kleine meid snel na haar geboorte geopereerd zou moeten worden. Hersteltijd 4-6 weken. In het ziekenhuis. Dag kraamtijd. Verder zou zij heel snel na de geboorte (direct of in het gunstigste geval na ca een half uur) meegenomen moeten worden voor onderzoek en een plek op de NICU. Geen knuffeltijd dus. Onze lieve Lieke heeft geen waterpokken gehad. Dit hield in dat zij haar zusje niet mocht komen opzoeken op de NICU. Hier had ik heel veel verdriet van. We zouden dus 4-6 weken als verscheurd gezin leven waarbij Lieke pas na die tijd haar zusje in het echt zou zien. Daarbij zouden wij ook voor een groot deel van de tijd van Lieke gescheiden zijn. Lieke kon bij opa en oma logeren (zó fijn!) en wij zouden in het Ronald McDonald huis gaan verblijven. Al met al een situatie met veel verdriet en teleurstelling, maar wel met een grote kans op een positieve uitkomst.

Ik was direct klaar met zwanger zijn. Ik ben in de regelmodus gegaan en verder wilde ik het liefst zo snel mogelijk bevallen. Achteraf was ik ontzettend blij met mijn suiker en de controle echo want de ellende was groot geweest als wij het niet vooraf te weten waren gekomen. De chirurg had nog nooit een situatie meegemaakt waarbij men niet in al in de zwangerschap van de afwijking wist. Had ik geen suiker gehad dan waren wij die situatie geweest. Wij pakken nog wel eens kleine kansen mee, maar ik ben blij dat deze ons bespaard gebleven is.

We spraken een datum af om de inleiding te gaan starten en verder heb ik geen idee hoe ik de laatste weken doorgekomen ben. Op de automatische piloot vooral denk ik. Zoveel mogelijk van en met Lieke genoten. Op de dag van de inleiding bracht mijn man haar naar school, ik kon het niet. Niet te doen om haar 's ochtends gedag te zeggen. Hoewel ik heus wel wist dat zij het prima zou hebben bij opa en oma, ik ging haar ontzettend missen.

Wij waren klaar voor de bevalling en al dat zou komen. Voor zo ver je je daarop kon voorbereiden dan. Ik was in ieder geval blij dat het van start ging. Wat wij toen nog niet wisten is dat wij nog dagen geduld zouden moeten hebben. Dit volgt in mijn bevallingsverhaal.