Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van Raysha, was ik al een halfjaar gestopt met mijn opleiding als pedagogisch medewerker. Ik wilde in dat jaar gaan beginnen aan een nieuwe opleiding Sociaal Werker, ik heb toen gekozen omdat dit even stopt te zetten en te gaan werken. Ik werkte in 2019 van april tot september bij Kruidvat, in juni kwam ik erachter dat ik zwanger was. Al gauw kwam ik in de Ziektewet door mijn bekkenisntabilteit. Ik ben van september 2019 tot juni 2020 thuis geweest, natuurlijk met zwangerschapsverlof. Ik had al snel werk gevonden als Thuishulp en ben 1 juni begonnen. Mijn vriend ging weer verder aan zijn school. Ik had namelijk al een diploma en hij nog niet, vandaar dat ik ging werken en hij verder ging met school. Het is bij mij altijd blijven kriebelen dat ik graag na school wilde. En ik weet ook wel dat dit kan. Maar ik maak me ontzetten druk over dit soort zaken. Ik denk dan ik kan niet naar school anders komt er nisk binnen dan alleen studiefinanciering. Maar wil ik nog wel 4 jaar wachten? Of wil ik toch naar school? Dingen waarvan ik snachts wakker lig. De motivatie is er, ik wil het graag. Maar de zorgen zijn er groot. Ik heb me aangemeld voor een opleiding maatschappelijk zorg. En voelde me blij en opgelucht maar ook weer meteen gestrest. Maar ik weet dat ik dit kan en dat ik dit ook voor Raysha doe en haar ook wil meegeven dat als je iets wilt dat het echt kan! 

14 februari ben je 1 geworden. Al een hele dame.

25 september besloten ik en mijn vriend samen een weekend weg te gaan na mijn schoonzus samen met Raysha. Op gepaste afstand. Raysha had haar oom en tante al even niet gezien, we wilde daarom graag langs gaan. Het was een heel leuk weekend tot op zondag. Mijn zwager was de avond van te voren buiten geweest in een shirt in de kou. Dus in de ochtend heel erg ziek geworden, koorts, zweten, noem maar op. En wij dachten ja wat nou als hij Corona heeft, dan moeten we opletten. Mijn schoonzus heeft een test aangevraagd. Dus mijn zwager zou zich woensdag laten testen. Afwachten dus.

Na 11 maanden vertel ik jullie eindelijk over mijn bevalling. 

Daar ben ik weer naar een veelste lange tijd. Ik heb eigenlijk niks meer gepost sinds dat ik nog zwanger was. Het helemaal vergeten zijn hoe fijn het is om je verhaal kwijt te kunnen en andere (aanstaande) mama's te helpen. 

Wat schok was het toen ik zag dat ik zwanger bleek te zijn.