Makkelijke bevalling

Na 11 maanden vertel ik jullie eindelijk over mijn bevalling. 

Ik keek heel mijn zwangerschap tegen de bevalling op, hoorde van alles en ik las natuurlijk heel veel op internet wat achteraf super verkeerd was. Want je leest altijd het ergste. 

Woensdag 12 februari 2020 moest ik op controle komen bij de verloskundige, ik was toen 39+5 weken. Ik was er eigenlijk wel klaar mee, last van bekkeninstabiliteit, ik droeg maat 43 van schoenen en alles werd te zwaar. Het was gewoon een normale controle. Even wegen, hartje luisteren, vragen hoe het gaat en of ik het spannend vind dat ik er al bijna ben. En toen ging de verloskundige mijn bloeddruk meten. En die was te hoog, 2 minuten later weer opgemeten en nog steeds te hoog. Ik moest door naar het ziekenhuis in Breda. Daar moest ik urine inleveren, bloed prikken en aan ctg. Ze dachten namelijk aan zwangerschapsvergiftiging.  Hierbij kwam weinig uit, dus de gynaecoloog wilde zelf urine afnemen en even voelen hoe ver ik was. Wat vond ik dit verschrikkelijk, iemand die even gaat voelen. Het is niet niks. Ik had al 2 cm ontsluiting en ze begon met strippen. 2 uur in het ziekenhuis gezeten samen met mijn vriend en moeder maar de uitslag was niet duidelijk. Ik mocht na huis en moest een grote kan meenemen en de komende 12 uur urine opvangen en de volgende ochtend om 9 uur terug zijn. Zo gezegd zo gedaan. Ik had na het strippen een beetje slijmvlies maar niet veel. Volgende ochtend met de bus na het ziekenhuis samen met mijn vriend afwachtend op de uitslag. Na halfuurtje wachten kwam de gynaecoloog met een stagair ons halen. Even mijn buik voelen, kijken hoe ver de ontsluiting was. 3 cm ontsluiting. De baby schatte ze groot. Na alles gedaan te hebben vertelde ze mij dat ik inderdaad zwangerschapsvergiftiging had. Ik moest blijven en ze zouden een kamer klaar maken. We moesten nog even een uurtje wachten. Ik mijn moeder, vader gebeld en mijn vriend zijn zus. Mijn moeder en vriend zouden erbij zijn dus mijn moeder kwam samen met mijn zusje en stiefvader. Donderdag 13 februari begonnen ze dus met tabletjes om weeën op te wekken. Ze controleerde hoe ver ik was maar nog steeds 3 cm ontsluiting. Ik voelde zelf nog niet zoveel alleen buikpijn. Mijn ouders en zusje gingen na huis en mijn vriend en ik bleven in het ziekenhuis. Mijn ouders kwamen in de avond nog spullen brengen en vertrokken daarna weer. De tabletjes werkte niet echt had alleen een beetje buikpijn en ik liep nog vrolijk rond. Ik en mijn vriend zijn samen gaan douchen en lekker gaan slapen, wat nog best lastig was op die bedden. 

14 februari 2020

Om 8 uur werd ik gewekt en gevraagd of ik nog wat wilde eten omdat de gynaecologen zo bij mij zouden komen kijken. Ik kon niet echt eten van de spanning maar ik probeerde het. 8:30 kwamen ze mijn vliezen breken en wat bleek ze had gepoept in het vruchtwater. Dus ze moest die dag nog komen. Wat ik niet zou verwachten. Ze gaven mij weeënopwekkers omdat er bij mij zelf niks op gang kwam. Mijn moeder was er ondertussen ook al, want het was nu echt begonnen. De weeën waren in het begin goed te verdragen. Mijn moeder en vriend ondersteunde mij erg goed en probeerde me overal bij te helpen. Ik moest ondertussen vaak na de wc dus ze hielden het goed in de gaten. Ze gooide de weeënopwekkers omhoog en de weeën werden erger. Ik trok het rond 2 uur niet meer en wilde een ruggenprik. De gynaecoloog ging kijken hoever ik was en ze gaf aan 5 cm/kleine 6cm. 

Ze gaf zelf aan dat een pompje geen nut had en ik wel beter een ruggenprik kon nemen. Ze gaf mijn vriend een kaart met de risico's en alle informatie over de ruggenprik. Ik luisterde half want ik wilde heel graag pijnbestrijding. Dit gaf ik dan ook snel aan en ze zouden het gaan regelen. Dit kon 5 minuten duren, halfuur, 2 uur. Dit was dus afwachten. Ik vertelde tegen mijn vriend dat ze niet zouden komen en dat ik het niet trok. Maar ze waren er al binnen 10 minuten. Ik mocht rustig op bed zitten en moest erg stil zitten wat lastig was. Moest de weeën wegpuffen en hierbij helpt de verpleegkundige goed. De ruggenprik was zo gezet en voelde niks. Ik was zo blij dat ik even rust had. Ik was erg moe dus heb nog even kunnen slapen. Maar het duurde niet langer totdat mijn pers drang erger werd. Ik viel weg en op het moment dat die drang kwam zat ik rechtop in bed. Iets voor half 5 vertelde ik ook dat ze iemand moesten gaan halen. Hierbij kwam een verpleegkundige en een gynaecoloog die op dat moment dienst hadden. Ik had niet verwacht ver te zijn maar ze voelde en ze vertelde me: nou meid je mag gaan persen je zit op 10 cm! 

We waren allemaal verbaasd hoe snel dit ging. 

3 uur de ruggenprik en 10 over half 5 mocht ik gaan persen. 

En dit ging eigenlijk heel erg goed. 

Ik hoefde maar een paar keer te persen en daar was ze dan om 16:52 op 14 februari 2020

Raysha Magreta Pennafort 

3262kg

Een valentijn baby