Afgelopen november hadden wij na 1,5 jaar proberen en een paar fertiliteitsonderzoeken verder dan EINDELIJK een positieve test in mijn handen. We dachten eerst dat het aan de Action testen lag, dus na een hele dure Clearblue test gedaan te hebben kregen wij op 12 november toch de bevestiging. Ik belde onze fertiliteitsarts op met het goede nieuws, we maakten een afspraak voor 3 weken later (echo bij 7 weken) en begon al langzaam de dagen te turven in mijn hoofd. Ik voelde mij goed, beetje last van mijn borsten en ontzettend moe maar mocht verder niet klagen. 1 week later begon ik een lichte bloeding te hebben, bloed was heel lichtroze en was steeds maar een beetje. Niet druk maken, dit kan er nou eenmaal bij horen. Steeds een paar dagen niks en dan weer een beetje, zo ging dat wel even door. Ik belde toch even voor de zekerheid naar mijn fertiliteitsarts en ook zij zei: zolang het niet doorzet en helderrood bloed is dan hoef je je geen zorgen te maken.

Een paniekaanval krijgen na een doktersbezoek, dit zijn mijn gevolgen na mijn trauma en PTSS! Zo ook vandaag, ik moest naar de KNO-arts, ik zit daar met volle moed. Ze bestudeert mij, doet wat onderzoekjes, en dan komt het: ze wilt in mijn neus kijken met een camera! Ik voel de paniek, zweet en tranen. Maar ik laat me niet kennen! Goed ademen, let op je ademhaling.

Lang getwijfeld of ik mijn verhaal wilde delen of niet, want ik ben heus niet de enige vrouw met een horror bevalling. Toch werd mij geadviseerd om het in ieder geval op te schrijven, dat lucht op zeggen ze dan. Dit hoort allemaal bij het proces: verwerken! Dus bij deze: ik ga het even verwerken.