Mijn miskraam eindigde in een nachtmerrie!

Afgelopen november hadden wij na 1,5 jaar proberen en een paar fertiliteitsonderzoeken verder dan EINDELIJK een positieve test in mijn handen. We dachten eerst dat het aan de Action testen lag, dus na een hele dure Clearblue test gedaan te hebben kregen wij op 12 november toch de bevestiging. Ik belde onze fertiliteitsarts op met het goede nieuws, we maakten een afspraak voor 3 weken later (echo bij 7 weken) en begon al langzaam de dagen te turven in mijn hoofd. Ik voelde mij goed, beetje last van mijn borsten en ontzettend moe maar mocht verder niet klagen. 1 week later begon ik een lichte bloeding te hebben, bloed was heel lichtroze en was steeds maar een beetje. Niet druk maken, dit kan er nou eenmaal bij horen. Steeds een paar dagen niks en dan weer een beetje, zo ging dat wel even door. Ik belde toch even voor de zekerheid naar mijn fertiliteitsarts en ook zij zei: zolang het niet doorzet en helderrood bloed is dan hoef je je geen zorgen te maken.

Één week voordat wij de echo kregen begon ik toch helderrood bloed te verliezen, het was steeds maar een beetje maar dit keer wel elke dag. Steeds ook met vegen kwam er bloed bij. Om heel eerlijk te zijn voelden ik het eigenlijk wel aankomen, de pijn in mijn borsten nam ontzettend af en ik begon mij zo te voelen dat er een menstruatie aan zat te komen. Toch voelden ik mij ergens heel sterk, ik was trots op mezelf en op mijn lichaam dat ik toch natuurlijk zwanger was geraakt. De laatste paar maanden voordat ik zwanger raakte waren een hel, steeds weer kwam de klap harder aan als ik weer mijn menstruatie had. Ik begon aan mezelf te twijfelen, mezelf te verwijten en teleurgesteld dat mijn lichaam niet kon doen waar ik zo lang naar verlangde!

Donderdag 25 nov hadden we de echo staan (we hadden deze paar daagjes naar voren geschoven vanwege de bloeding) en maandag ging ik nog met volle moed naar mijn werk. Helaas die dag begon ik zware menstruatie krampen te krijgen in mijn buik en rug. Ik was alleen op de afdeling dus heb een flink potje zitten janken en besloot eerder van werk te gaan met een smoes. Niemand mocht weten wat er zojuist was gebeurd, ik werk met alleen maar mannen dus vond het op dat moment moeilijk mezelf open te stellen. Eenmaal thuis belde ik mijn fertiliteitsarts en die bevestigde inderdaad dat dit een begin van een miskraam was. We lieten de echo voor donderdag staan om ook gelijk te controleren waar het vruchtje zich bevindt en of ik eventueel een curettage zou moeten. Zolang ik het vruchtje niet verloor was er nog een sprankje hoop. Maar helaas, 1 dag voor de echo verloor ik toch het vruchtje. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik na het verliezen van het vruchtje enigszins ook opgelucht was. Ik heb zoveel horror verhalen gelezen van vrouwen die een miskraam hebben gehad waar het compleet mis ging. Ik mocht dan met een beetje kramp en bloedverlies niet klagen!

De volgende dag kreeg ik een controle: ze ging mijn volledige baarmoeder, eileiders, eierstokken echt ALLES werd bekeken. Ik liet haar een foto van het vruchtje zien en ook zij kon via de vaginale echo zien dat mijn baarmoeder helemaal schoon was. Er was niks meer te bekennen dan alleen nog beetje bloed maar ik werd die dag helemaal schoon verklaard. Ik hoefde geen curettage, medicijnen of wat dan ook en als het aan haar lag zou ik snel weer mogen beginnen. Ik kwam volgens haar sterk over en zo voelde ik mij ook. Natuurlijk was ik verdrietig en vond ik het jammer dat het niet eindigde in wat wij wilde, maar dat betekende niet dat wij het hierbij lieten zitten. We hebben ons hier samen mooi door heen gesleept en we stonden nog dichter bij elkaar dan ooit. We spraken af dat we er gewoon weer voor gingen wanneer alles weer normaal begon te werken!

De weken gingen voorbij en ik voelde mij goed. De feestdagen stonden om de hoek te loeren en ik had er gewoon heel veel zin in. Even mijn gedachten op 0 en lekker samen als gezin vieren. Ondertussen deden we leuke dingen en ik had ook geen lichamelijke klachten meer. Mijn vermoeidheid nam flink af en ik begon mij langzaam weer fit te voelen. Ik was alleen nog niet echt ongesteld geworden en de bloeding na de miskraam was ook heel weinig. We vierden Sinterklaas, mijn kind kreeg ondertussen de waterpokken en ik was ook fulltime begonnen met werken.

Maar toen, woensdag 8 december, kwam er een nachtmerrie waar ik mezelf echt niet in had zien belanden. Niemand had dit eigenlijk zien aankomen en we waren er ook totaal niet op voorbereid. Ik was boven aan het bellen met de notaris en ik kreeg tijdens het gesprek opeens een heftige pijnscheut in mijn linkerzij. Ik herkende de pijnscheut van een eerdere cyste in mijn eileider paar jaar geleden dus het eerste wat ik dacht: het zou toch niet weer. Ik strompelde naar de badkamer want ik kreeg opeens een soort van persdrang, kreeg hartkloppingen, begon te zweten, duizelig en begon over te geven. Ondertussen moest ik ook nog flink poepen en ik begon mijn partner vanuit de badkamer te roepen. Maar hij hoorde mij niet want hij was aan het stofzuigen beneden (ja mensen, mannen stofzuigen echt!). Ik strompelde weer terug naar de slaapkamer, ging op bed liggen als een foetus en begon mijn man te roepen. Ik raakte in shock en kon gewoon niet schreeuwen! Er kwam nauwelijks nog geluid uit en ik was dus mijn telefoon vergeten in de badkamer. Ik kon dus ook niemand bellen! Mijn zoontje stond opeens onderaan de trap, kwam mij even vertellen dat papa vervelend deed en ik zei tegen hem dat die papa moest roepen. Maar koppig dat hij was liep hij weg en ging verder ruzie maken met papa. Ik begon in paniek te raken, kreeg moeilijk met ademhaling en kon geen geluid meer maken. Mijn partner kwam paar minuten later naar boven, mopperend omdat het allemaal zo lang duurde en zag mij liggen. Ik begon te huilen en zei dat die een ambulance moest bellen, dat ik mega veel pijn had in mijn buik en dat ik weer last had van een cyste.

De ambulance werd gebeld en voordat ik het wist lag ik 10 min later in de ambulance met een infuus en zwaar onder de ketamine (of wat die gekkies ook in je spuiten). De pijn was niet te houden en zij zagen ook dat ik in shock was. Ik werd naar het Flevoziekenhuis gebracht want bij ons in Lelystad is er geen spoedeisende hulp! Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis begonnen ze met allerlei onderzoeken, ze namen bloedonderzoek af om te kijken of ik in mijn buik aan het bloeden was. De pijn was inmiddels door al de drugs en pijnstilling al minder en kon al weer rechtop zitten en langzaam nam de misselijkheid, duizeligheid en de hartkloppingen weer af. De bloeduitslagen waren goed maar ze zagen wel een verhoogde hcg in mijn bloed. Dit was te hoog voor iemand dat 2/3 weken geleden een miskraam had gehad. Ik werd naar de verloskunde afdeling gebracht en ik lag op de kamer met allemaal zwangere vrouwen. Men, wat is dat vreselijk zeg! Ook zij namen bloed van me af om de HCG waarde dubbel te checken en ik kreeg ondertussen een vaginale echo. Ze zagen veel bloed in mijn buik maar konden niet meteen iets zien op de echo! Misschien was mijn lichaam toch nog langzaam de miskraam aan het opruimen en verklaarde dit ook wel dat ik geen bloedverlies meer had. Maar ik was toch schoon verklaard?

Vanwege mijn verhoogde HCG werd ik diezelfde dag nog naar huis gestuurd en moest ik 2 dagen later terugkomen om te kijken of mijn HCG was afgenomen. Ik moest rustig aan doen en vooral bedrust nemen. Het was niet niks wat ik had meegemaakt met de pijn en de ambulancerit was ook geen feest. Die 2 dagen waren echt een vreselijke HEL, ik had zoveel pijn in mijn buik, begon pijn in mijn rug te krijgen en had zware migraine. Ik moest gewoon even de tijd uitzitten met een paar paracetamol werd mij geadviseerd! Vrijdagochtend bloedprikken, 2 uur wachten voor de uitslag en een vaginale echo verder. Er zat nog steeds bloed in mijn buik (dat verklaarde ook de buikpijn) en mijn HCG waarde was maar ietsjes gezakt. Wederom werd ik weer naar huis gestuurd en moest 2 dagen later weer terugkomen om opnieuw mijn HCG te laten controleren. Had er toen al geen belletje moeten rinkelen?

Ondertussen namen de klachten af, was de buikpijn ook weg en had meer een geïrriteerde gevoel. We gingen met volle moed op zondag weer terug naar het ziekenhuis, ik wilde snel vertrekken want het was F1 raceday en kon dat niet missen! Bloedprikken, echo maken en weer gaan. Tenminste, dat dacht ik! Want eenmaal toen wij geroepen werden voor de echo kreeg ik weer vreselijke pijn, kreeg weer persdrang en het riedeltje begon weer opnieuw. Maar dit keer was ik in het ziekenhuis, en konden ze snel handelen. Ik begon te schreeuwen van de pijn en kwam niet meer verder dan de gang. Mijn benen voelde zwaar en alle alarm bellen ging af. Voor ik het wist stond de verpleegkunde en de gynaecoloog al om mij heen, werd ik in een rolstoel gezet en prikten ze een infuus aan. Nu had ik dan EINDELIJK de aandacht! Dit was niet goed en er moest zo snel mogelijk gehandeld worden. Er werden onderzoeken gedaan, bloeduitslag was binnen en de vaginale echo zag er goed uit. Ja echt, het zag er allemaal maar goed uit. Maar ze konden niet verklaren waarom ik voor de 2de keer door een hel ging! Omdat ze hebben kunnen zien hoe ik reageerde op de pijn was het zeker niet de miskraam, maar wat dan wel? De gynaecoloog wilde een kijkoperatie inplannen om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten maar ik moest 100% nuchter zijn. Omdat ik al had ontbeten moest ik 7 uur CLEAN zijn voordat ze actie mochten ondernemen. ARE YOU F*CKING KIDDING ME???? Ik heb de race finale maar in het ziekenhuis gekeken samen met mijn moeder, wat was dat spannend he?

Einde van de middag kwam helaas een andere gynaecoloog dan die ik eerst had in de ochtend, we bespraken hoe de dag is gegaan, mijn hcg waarde was weer gecontroleerd en die was goed. Zij zag geen reden meer voor een behandeling en stuurde mij naar huis. Maar daar liet ik het niet bij zitten want de vorige gynaecoloog stond er zeker op dat er een kijkoperatie gepland moest worden om zeker te weten dat er niks meer in mijn buik zit. De gynaecoloog was daar niet mee eens en ging het weer even bespreken, ik moest er ondertussen maar goed over nadenken. Mijn moeder was niet te spreken over de gang van zaken en stond er ook op dat er een kijkoperatie gedaan moest worden! Ook al was het maar even om te kijken, zit er niks dan naai je mij weer dicht. De gynaecoloog kwam even later terug met de mededeling: jij mag zelf bepalen of je de kijkoperatie wilt doen of dat je liever naar huis gaat. Je leest het goed, zij vond dat ik het maar moest beslissen! Ik twijfelde geen seconde en besloot op mijn gevoel af te gaan wat de eerdere gynaecoloog tegen mij zei; voor de 2de keer zoveel pijn hebben is niet te verklaren en ik wilde zeker zijn dat het niet voor de 3de ging gebeuren. Ze vond het een moedige besluit en belde om de OK klaar te maken! Nu moest ik dus moedig en dapper zijn want door mijn eerste zwangerschap, heb ik door de fouten in het OK, een postnatale depressie aan overgehouden. Ik sprak mezelf heel veel moed in door grote woorden en de verloskunde die met mij ging vroeg waarom ik zo bang was. Ik legde uit wat er allemaal was gebeurd bij mijn bevalling en ik kan niet woorden beschrijven hoe lief zij was voor mij. Ze heeft letterlijk mijn hand vastgehouden TOT ik in slaap werd gebracht zodat ik niet in paniek raakte! Ik werd uiteindelijk wakker met 1 eileider minder, overduidelijk een buitenbaarmoederlijk zwangerschap. Ik kon het gewoon niet beseffen: hoe kon dit nou niet gezien zijn door al die echo’s die er gemaakt zijn? Ik heb 5 dagen met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gelopen wat ook anders had kunnen aflopen……..