In mijn vorige blogs nam ik jullie mee in de rollercoaster van zwanger worden uiteindelijk zijn en met spoed een operatie.

Vrijdagochtend moest ik naar de huisarts omdat ik toch al een lange tijd last heb van pijnklachten. Zo gezegd zo gedaan. De huisarts vertrouwde het allemaal niet,zij zou de gynaecoloog bellen en ik moest mijn werk afbellen en naar huis gaan. Die avond ervoor hadden mijn man en ik woorden gehad dus ik had niet zo de behoefte om hem te spreken maar hem toch opgebeld met dit nieuws. Uiteindelijk einde ochtend wordt ik teruggebeld door de huisarts ik mag me direct gaan melden bij de SEH😥. Ik bel direct mijn man op waarna hij +/- 2uur in de auto moet zitten om bij het ziekenhuis te komen. Ik werd al snel naar binnen gehaald door een verpleegkundige voor de standaard tests. Bloedprikken is niet mijn favoriete 😅. Ik blijk koorts te hebben wat ze niet vertrouwen. Mijn man arriveert na enige tijd en kort daarna de gynaecoloog. Alle waardes zijn goed alleen de pijnklachten in combinatie met de koorts vertrouwen ze niet. Na heel wat in en uitwendige onderzoeken zijn er 2 opties. Of ik blijf daar minimaal 24 uur aan het infuus of ik ga naar huis met zware pijnstillers. IK WIL NAAR HUIS! ik ben hier zo klaar mee!! Maarja de arts heeft de eindbeslissing. Gelukkig mag ik naar huis. Zaterdag kon ik gaan beginnen met Letrozol maar mijn man heeft 101 redenen waarom hij het niet meer wilt. Tenminste voor nu......... ik ben boos en verdrietig tegelijkertijd maar ik kan niks anders doen als zijn keuze accepteren. En dan gaat nu het moment komen dat hij mijn keuzes moet gaan accepteren........

Vannacht rond 03:00 werd ik wakker,hevige krampen en steken die komen en gaan. Ik draai om de 5 seconde om maar kan geen fijne houding vinden. Ineens bedenk ik me dat het wel eens me menstruatie zou kunnen zijn. Aan de ene kant heel finn aan de andere kant ook weer vervelend. Want dit betekend dat het nog niet is gelukt maar wel weer nieuwe kansen bied. Over 2 dagen mag ik beginnen met de Letrozol als mijn man dat nog wilt tenminste. Hoe we verder gaan,geen idee. Gelukkig gaan we in iedergeval stappen vooruit.

Donderdag heb ik de hele tijd al buikpijn,en die buikpijn zet zich over in steken. Einde van de middag voelde ze als weeën zonder adem pauze. Mijn man komt thuis uit zijn werk en merkt dat het niet goed is. Gelukkig hebben we om 18:30 een echo gepland staan bij de verloskundige. Ze bekijkt alles en vraagt naar de pijn,ze is er niet gerust op en belden daarom direct de SEH. Ik ben moe ik ben het zat is deze rollercoaster nou nooit over. Ik begin te huilen van de pijn en de angst. We regelen snel dat mijn zoontje wordt opgehaald door opa en oma want we weten niet hoelang ik moet blijven. Om 19:45 wordt ik naar binnen geroepen en de verpleegkundige wilt direct een infuus aanleggen. Ik raak overigens in paniek omdat ik bang ben voor naalden. Uiteindelijk zit het infuus erin en krijg ik na 2 uur eindelijk pijnstillers. Er worden diverse echo's gemaakt even denken ze aan een blinde darmontsteking. Dat hoop ik eigenlijk ook maar uiteindelijk sturen ze me door naar een gynaecoloog die nog eens een echo maakt. Eindelijk komen we verder en de pijn komt weer terug,de gynaecoloog ziet iets bij mijn rechter eileider maar is er niet helemaal gerust op. Hij overlegd en ik mag direct door naar de OK mijn man is in tranen hij voelt zich zo machteloos . Hij brengt me naar het toilet waar ik nog even met hem kan knuffelen. Daarna wordt ik klaargemaakt voor de kijkoperatie. Uiteindelijk bleek er dus inderdaad iets in mijn rechter eileider te zitten dit hebben ze verwijderd en is opgestuurd. Gelukkig mocht mijn man de nacht met me doorbrengen in het ziekenhuis. Omdat ik niks had gegeten vanaf s'midags 14:30 had ik echt een berenhonger. Mijn man was naar de McDonald's gegaan zodat ik wat kon eten maar al slapend eten werkt niet echt kwamen we achter want na 3 hapjes gaven we het op en ben ik gaan slapen. Gelukkig konden we de ochtend alweer naar huis omdat ik me goed voelde. Nu begint het lichamelijke en geestelijke herstel. Voor nu zijn we even klaar me fertiliteitsbehandelingen gynaecologen ziekenhuizen en de hele zooi. We zijn klaar met de rollercoaster. We laten alles even rusten en focussen op het herstel dat komen gaat. 

Zojuist bij de fertiliteitsarts geweest. Hij was al bekend met het verhaal over een eventuele zwangerschap dus hup direct de stijgbeugels in zoals ik ze noem en een echo. Helaas niks te zien en weer veel bloedverlies. Dus toch een miskraam gekregen. Ook gelijk antwoord gekregen op mijn vraag:stijgt HCG als je een miskraam hebt,het antwoord is JA alleen trager. Daarom ging ik dus van 12 hcg naar 202 hcg. Morgen weer bloedprikken om te kijken hoe mijn waardes zijn. Inplaats van ICSI heb ik overlegd om het nog zelf te proberen maar met een beetje hulp. Nu moet ik mijn eerst volgende menstruatie afwachten en vanaf daar mag ik starten met pilletjes om mijn cyclus norma te krijgen en een eisprong op te wekken.

In mijn vorige blogs nam ik jullie mee in de rollercoaster waar wij momenteel in zitten. Wel een miskraam geen miskraam niemand kan het meer zeggen. Donderdag staat een echo gepland maar ik heb niet het idee dat we nog iets gaan zien. Na de eerste bloeding op 3 Juni heb ik al geen enkele symptomen meer en vandaag 12 Juni weer bloed verlies echter wel oud bloed maar toch. Testen zijn nog steeds positief maar dat is logisch het HCG is het lichaam nog niet uit. We zullen moeten afwachten tot donderdag om te kijken of er wat te zien is.

In mijn vorige blogs heb ik jullie meegenomen in onze rollercoaster. Wel een miskraam geen miskraam wel fertiliteitsbehandeling geen behandelen ppff wat was dit vermoeiend. Maar zoals jullie misschien op de foto zien heb ik dus geen miskraam gehad mijn HCG is flink gestegen. Het kan nog steeds alle kanten op maar voor nu is het oké. Op de echo was niks te zien maar door de PCOS is het lastig te bepalen hoe mijn cyclus verloopt. Volgende week donderdag hebben we weer een echo om te kijken of we wat kunnen zien. Tot die tijd zitten we half op een roze wold half op een donderwolk.

Vorige week vrijdag hebben wij een miskraam gekregen of tenminste dat was een aanname van de fertiliteitsarts......vandaag een dikke vette knal test. Maar dat moet betekenen dat mijn HCG waarde gestegen is. Dat zou toch alleen kunnen wanneer ik dus geen miskraam heb gehad. Morgen kunnen we gelukkig al terecht bij de verloskundige voor een echo en ook kan ik morgen bloed laten prikken om mijn HCG waarde na te laten kijken. Heel benieuwd wat hieruit gaat komen.

We zijn nu een paar dagen verder. Na lang proberen hadden we eindelijk een positieve test,helaas mocht het niet zo zijn. Vandaag ben ik met lood in mijn schoenen naar mijn cliënten gegaan 1 ervan is hoogzwanger. We ontmoeten elkaar voor het eerst,ik merk dat ik een brok in mijn keel krijg bij het zien van haar zwangeren buik en houdt mijn eigen buik even vast. Ookal was het nog vroeg en zo snel maar kleintje wat was jij gewenst. De verloskundige belt me om te vragen hoe het met me gaat en hoe mijn lichaam alles oplost. Mijn lichaam doet het goed mijn hoofd alleen even niet. Ik probeer mijn verdriet weg te slikken en mijn gedachtens te stillen met het feit dat het niet goed zat dat moeder natuur het zelf heeft opgelost. Ik ben klaar met werken en kom thuis waar mijn zoon van 4 op me wacht. Hij knuffelt me en kust mijn buik fluistert heel zachtjes mama alles komt goed en gaat verder met spelen. Ik praat nog even met de oppas en laat haar uit. Zodra de deur dicht is breek ik tot mijn enkels af. Ik dacht dat ik sterker was dat ik dit wel kon maar dit herinnerd me er weer aan dat ik ook maar mens ben en geen robot. 14 Juni moeten we naar de fertiliteitsarts mijn man kan alleen niet mee want precies die datum staat zijn BE rijbewijs gepland en hij kan er niet onderuit. Voor nu wil ik het niet meer het is allemaal te vers en de angst groeit met de dag dat het de volgende keer indien ddat mag weer zo eindigt. Mijn schoonouders vertelde me dat hun ook een miskraam hebben meegemaakt 2x zelfs maar dat verzacht mijn verdriet niet,want jij bent jij en ik ben ik. Onze situatie is anders dan dat van jullie en dat geldt voor wel 1000 andere die graag een kindje willen.