Gewoon even van me afschrijven

We zijn nu een paar dagen verder. Na lang proberen hadden we eindelijk een positieve test,helaas mocht het niet zo zijn. Vandaag ben ik met lood in mijn schoenen naar mijn cliënten gegaan 1 ervan is hoogzwanger. We ontmoeten elkaar voor het eerst,ik merk dat ik een brok in mijn keel krijg bij het zien van haar zwangeren buik en houdt mijn eigen buik even vast. Ookal was het nog vroeg en zo snel maar kleintje wat was jij gewenst. De verloskundige belt me om te vragen hoe het met me gaat en hoe mijn lichaam alles oplost. Mijn lichaam doet het goed mijn hoofd alleen even niet. Ik probeer mijn verdriet weg te slikken en mijn gedachtens te stillen met het feit dat het niet goed zat dat moeder natuur het zelf heeft opgelost. Ik ben klaar met werken en kom thuis waar mijn zoon van 4 op me wacht. Hij knuffelt me en kust mijn buik fluistert heel zachtjes mama alles komt goed en gaat verder met spelen. Ik praat nog even met de oppas en laat haar uit. Zodra de deur dicht is breek ik tot mijn enkels af. Ik dacht dat ik sterker was dat ik dit wel kon maar dit herinnerd me er weer aan dat ik ook maar mens ben en geen robot. 14 Juni moeten we naar de fertiliteitsarts mijn man kan alleen niet mee want precies die datum staat zijn BE rijbewijs gepland en hij kan er niet onderuit. Voor nu wil ik het niet meer het is allemaal te vers en de angst groeit met de dag dat het de volgende keer indien ddat mag weer zo eindigt. Mijn schoonouders vertelde me dat hun ook een miskraam hebben meegemaakt 2x zelfs maar dat verzacht mijn verdriet niet,want jij bent jij en ik ben ik. Onze situatie is anders dan dat van jullie en dat geldt voor wel 1000 andere die graag een kindje willen.

14 Juni ga ik naar de arts en vertel ik jullie meer.