Oké alle clichés zijn waar! Helaas gaat de noemer negen maanden in negen maanden uit bij ons niet op want ons meneertje vond negen maanden in de buik te lang denk ik. Maar oef waarom zijn die negen maanden zo snel voorbij gevlogen? Heb ik wel genoeg kunnen genieten van mijn kleine mannetje?

Nadat wij zaterdag eind van de middag naar huis mochten hebben we een heerlijke avond en nacht gehad in ons eigen bed. Ons kleine mannetje wilde niet slapen met de lamp uit dus deze mama had een kleine uitdagen door te slapen met het nachtlampje aan. Maar als je moeder bent kun je denk ik alles want ook deze mama heeft gewoon kunnen slapen die nacht. Zondag was dan toch echt de eerste dag in ons eigen huis met z'n drietjes. En ja ook raambezoek, het was niet anders helaas. En wat hadden wij een lieve kraamverzorgster! Echt ik kan me tot op de dag van vandaag geen betere wensen. Ons kleine mannetje wilde eind van de middag al slecht aan happen om te drinken, we dachten dat het wel los zou lopen dat hij gewoon nog geen honger had. Maar 's avonds toen mijn ouders weg wilden gaan en ik weer wilde gaan voeden was het nog veel erger. Niet aan happen huilen. En dan zie je je eigen moeder daar staan machteloos ze wil wel helpen maar het kan niet door die (ik noem het woord maar 1 keer) stomme corona. Uit eindelijke dan toch maar de verloskundige gebeld met het verhaal. Zij heeft direct contact op genomen met de kinderarts en daar het hele verhaal verteld. Toen ze terug belde moesten we gelijk naar het ziekenhuis toe komen. Want de arts wilde het toch wel even onderzoeken. Dus om 22.00 uur zaten we in de auto richting het ziekenhuis. Maar bah wat was ons mannetje stil. Auto aan de kant ik achterin, pff gelukkig hij ademt nog wel. Eenmaal in het ziekenhuis werd als snel de 1,5 meter regel overtreden. De arts ontdekte niks geks maar toch maar even bloedprikken bij het kleine mannetje en laten onderzoeken door het lap. het was nog geen 00.00 uur of er was al bericht. Ons kleine mannetje moest onder de lamp. Maar hij zag tot 10 minuten geleden nog niet geel. Maar zo ineens werd hij behoorlijk geel. Twee volle dagen heef hij onder de lamp gelegen. Dinsdag begin van de avond mochten we eindelijk weer naar huis. Elke dag bloed prikken soms zelfs twee keer op een dag. Wat waren de hakjes beurs van het prikken. Maar goed we mochten naar huis, maar we moesten wel woensdagochtend terug komen om weer te prikken om te kijken wat de waardes van het bloed waren. Zo gezegd zo gedaan woensdag gingen we weer richting het ziekenhuis met de hoop dat we gewoon weer terug naar huis mochten. De waardes waren niet veel gezakt ten opzichte van de avond er voor maar zo gek was dat ook niet want we hadden amper dag licht gezien. Donderdag moesten we weer terug met ons kleine mannetje. Maar jemig wat was ik kapot, ziekenhuis uit ziekenhuis in. Lichamelijk was dit niet heel bevordelijk. Gelukkig alles was goed, maar vrijdagochtend moesten we ons kleine mannetje nog wel weer even wegen, want ze waren over het gewicht nog niet heel tevreden. Echt je gaat mij nu niet vertellen dat we vrijdag terug moeten omdat meneer niet genoeg aankomt... Gelukkig meneer heeft een inhaal slag gemaakt met zijn gewicht! Was dit dan echt onze kraamweek?! Ja echt het is niet te veranderen. Amper bezoek en een retourtje ziekenhuis. Ik had mij dit toch echt heel anders voorgesteld toen ik zwanger werd maar wat doe je er aan? Je wilt het beste voor je kind toch? En nu 8 maanden later is het een lekker mannetje waar wij elke dag van genieten. :) 

Daar ben je dan! Je ligt lekker op mijn borst. Je neusvleugels gaan een beetje op en neer.., je krijgt een score daarna nog weer een score oké deze is iets beter maar niet goed genoeg. Daar komt de kinderarts. Die onderzoekt je en ze zegt “hou het even in de gaten, ik kom straks terug.”  En met die woorden moeten we het de komende 10 minuten doen. Daar komt weer een kinderarts. “We nemen hem mee naar de couveuse afdeling en daar leggen we hem even aan de monitor.”  Mijn gedachten gaan alle kanten op. Nee niet mijn kleine jongen bij mij weg halen, maar het moet oké daar ga je?! Komt het omdat je drie weken te vroeg bent geboren? Komt het omdat ik mij zo ziek voelde afgelopen twee weken? Gelukkig is papa bij je!  Daar lig je dan met allemaal snoertjes aan je. Je bent in goede handen denk ik dan. Op het moment dat ik wil gaan slapen gaat in eens mijn kamerdeur open ik hoor papa nog wat zeggen tegen de verpleegster en ik zit bijna rechtop in bed, je bent weer terug en je mag vannacht bij ons slapen. Wat ben ik blij! De volgende ochtend is de vraag wanneer we naar huis mogen. De verpleegster kijkt ons aan en zegt ga maar uit van morgenvroeg. Mmppfff.., nog een hele dag en nacht in het ziekenhuis. Maar dan eind van de middag mogen we toch naar huis! Fijn lekker in onze eigen vertrouwde omgeving. Maar nu eerst de kraamzorg bellen dat we naar huis mogen. En ‘s avonds staat onze kraamhulp voor die week op de stoep. Wat een lieve mevrouw is het eerste wat ik denk. Ze heeft ons geholpen met de eerste dingetjes thuis en gaat dan naar huis morgen komt ze weer terug. 

28 april 2020 ‘s morgens vroeg een bezoekje aan de verloskundige op dat moment was ik 35+4 weken zwanger van ons eerste kindje. Ik had ‘s nachts wat slecht geslapen maar dat deed ik de laatste tijd wel vaker kon niet echt mijn draai vinden met die dikke buik. Echter was de bloeddruk wel wat aan de hoge kant, maar verder was alles goed. Afgesproken dat ik toch de dag erna ‘s morgens weer langs zou komen met wat urine en om opnieuw de bloeddruk te laten meten. Bij thuiskomst na het boodschappen doen toch maar even op bed gaan liggen om nog wat slaap te pakken want ik was toch echt wel erg moe. De middag kroop in een traag tempo voor bij en de stofzuiger deed zijn werk. Hé bha tegen een uur of 5 voelde ik mij steeds beroerder worden. Toch maar weer even liggen op de bank. Om half 6 schrok mijn vriend zich wezenloos toen hij thuis kwam. Er kwam amper reactie vanaf mijn kant. En ooh wat had ik een pijn in mijn buik. Toch de verloskundige maar gebeld. Deze is direct gekomen en na het meten van de bloeddruk moesten we dan toch echt naar het ziekenhuis met een verdenking van zwangerschapsvergiftiging. Eenmaal in het ziekenhuis  werd alles aangesloten er werd bloed geprikt. En zo kon ik die nacht blijven. Het werden er uiteindelijk 2 nachten want donderdags mocht ik weer naar huis. De waardes waren niet zo hoog dat ik moest blijven, maar ik moest wel op maandag bij de verloskundige langs en donderdag naar het ziekenhuis om weer bloed te prikken en urine in te leveren en daar bij de verloskundige langs. Zo gezegd zo gedaan. Op maandag waren de waardes van de bloeddruk goed.  Op donderdag was dit een ander verhaal. Met een bloeddruk van 140/100 en te hoge waardes in het bloed en urine zorgden ervoor dat ik per direct weer werd opgenomen. Huh wat ik heb alleen maar spierpijn tussen mijn schouderbladen en verder voel ik mij goed. Daar lagen we dan, weer op de zelfde kamer alleen nu bij het raam. Alle toeters en bellen weer vast en om. Inmiddels was ik 36+6 weken en was het mijn broertjes verjaardag. De enigste hoop die ik had was als het maar niet vandaag komt, ik die hem terug! Na een gesprek met en gynaecoloog die vertelde dat het niet lang meer ging duren was ik overdonderd. Nee ik moet nog drie weken hoor dat kan het niet nu al gaan gebeuren of dit weekend nee echt niet. Mijn vriend mocht dan ook niet meer naar de andere kant van het land voor zijn werk van haar die dag erna want dan duurde het te lang voordat hij in het ziekenhuis zou zijn. Zo gezegd zo gedaan de avond viel en ik ging maar proberen om te slapen.., linker zij, rechter zij, rug en ga zo het rondje maar weer af niks hielp en dan maar weer een bezoekje aan het toeliet met de medicatie paal.., misschien heb ik die nacht een uur geslapen. De volgende ochtend de artsen hadden overleg en de gynaecoloog zou zo bij mij komen, wachten duurt dan best lang moet ik zeggen. En ja hoor daar was ze dan met de mededeling dat ze een ballonnetje gingen in brengen maar dat het dan nog wel het weekend over kon duren voordat de bevalling opgang kwam, nou daar kon ik mee leven. Alleen mocht ik niet maar huis. Prima daar gaan we op naar het ballonnetje. Euhm mevrouw u hebt al een centimeter ontsluiting en uw kindje ligt wel erg diep. Uit eindelijk is er nooit een ballonnetje geplaatst want van 1 cm gingen we naar 3 centimeter. En naar de woorden we gaan je inleiden. Euhm wat nee, oke dus ik word vandaag dan echt mama?! Met de tekst; euhm je mag deze kant op komen. Probeerde ik duidelijk te maken dat het vandaag ging gebeuren. Uit eindelijk is onze zoon eind van de middag geboren met precies 37 weken.