Kraamweek deel 2

Nadat wij zaterdag eind van de middag naar huis mochten hebben we een heerlijke avond en nacht gehad in ons eigen bed. Ons kleine mannetje wilde niet slapen met de lamp uit dus deze mama had een kleine uitdagen door te slapen met het nachtlampje aan. Maar als je moeder bent kun je denk ik alles want ook deze mama heeft gewoon kunnen slapen die nacht. Zondag was dan toch echt de eerste dag in ons eigen huis met z'n drietjes. En ja ook raambezoek, het was niet anders helaas. En wat hadden wij een lieve kraamverzorgster! Echt ik kan me tot op de dag van vandaag geen betere wensen. Ons kleine mannetje wilde eind van de middag al slecht aan happen om te drinken, we dachten dat het wel los zou lopen dat hij gewoon nog geen honger had. Maar 's avonds toen mijn ouders weg wilden gaan en ik weer wilde gaan voeden was het nog veel erger. Niet aan happen huilen. En dan zie je je eigen moeder daar staan machteloos ze wil wel helpen maar het kan niet door die (ik noem het woord maar 1 keer) stomme corona. Uit eindelijke dan toch maar de verloskundige gebeld met het verhaal. Zij heeft direct contact op genomen met de kinderarts en daar het hele verhaal verteld. Toen ze terug belde moesten we gelijk naar het ziekenhuis toe komen. Want de arts wilde het toch wel even onderzoeken. Dus om 22.00 uur zaten we in de auto richting het ziekenhuis. Maar bah wat was ons mannetje stil. Auto aan de kant ik achterin, pff gelukkig hij ademt nog wel. Eenmaal in het ziekenhuis werd als snel de 1,5 meter regel overtreden. De arts ontdekte niks geks maar toch maar even bloedprikken bij het kleine mannetje en laten onderzoeken door het lap. het was nog geen 00.00 uur of er was al bericht. Ons kleine mannetje moest onder de lamp. Maar hij zag tot 10 minuten geleden nog niet geel. Maar zo ineens werd hij behoorlijk geel. Twee volle dagen heef hij onder de lamp gelegen. Dinsdag begin van de avond mochten we eindelijk weer naar huis. Elke dag bloed prikken soms zelfs twee keer op een dag. Wat waren de hakjes beurs van het prikken. Maar goed we mochten naar huis, maar we moesten wel woensdagochtend terug komen om weer te prikken om te kijken wat de waardes van het bloed waren. Zo gezegd zo gedaan woensdag gingen we weer richting het ziekenhuis met de hoop dat we gewoon weer terug naar huis mochten. De waardes waren niet veel gezakt ten opzichte van de avond er voor maar zo gek was dat ook niet want we hadden amper dag licht gezien. Donderdag moesten we weer terug met ons kleine mannetje. Maar jemig wat was ik kapot, ziekenhuis uit ziekenhuis in. Lichamelijk was dit niet heel bevordelijk. Gelukkig alles was goed, maar vrijdagochtend moesten we ons kleine mannetje nog wel weer even wegen, want ze waren over het gewicht nog niet heel tevreden. Echt je gaat mij nu niet vertellen dat we vrijdag terug moeten omdat meneer niet genoeg aankomt... Gelukkig meneer heeft een inhaal slag gemaakt met zijn gewicht! Was dit dan echt onze kraamweek?! Ja echt het is niet te veranderen. Amper bezoek en een retourtje ziekenhuis. Ik had mij dit toch echt heel anders voorgesteld toen ik zwanger werd maar wat doe je er aan? Je wilt het beste voor je kind toch? En nu 8 maanden later is het een lekker mannetje waar wij elke dag van genieten. :)