Als moeder van vijf kinderen in de leeftijd 1 t/m 8 jaar is het soms een beetje zoeken naar wat iedereen leuk vindt om met elkaar te ondernemen. Samen dingen met elkaar doen vind ik heel belangrijk. Zo blijf je betrokken naar elkaar en maak je mooie herinneringen samen. Als moeder doe ik dan altijd mijn best om van elke dag een feestje te maken. Dat werpt zijn vruchten af. De band tussen iedereen is enorm sterk namelijk. Het voelt echt als ons knusse gezinnetje ondanks dat we met zoveel zijn.

Betrokken zijn

Bij deze gelijk het eerlijke antwoord: Niet! Heel optimistisch klinkt dat niet, maar het is wel de waarheid. Toch is het minder dramatisch dan dat. Je kan best dingen doen om te zorgen dat je wat minder kortsluiting in je hoofd krijgt of jezelf weer te herpakken. Tijdens deze blog zal ik mijn verhaal delen van deze afgelopen dagen met vijf kinderen in huis met een buikgriep.De eerste zieke.

Ben ik heel erg als ik toegeef dat ik uitkijk naar deze kerstdagen tijdens de lockdown? Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk zit ik niet op een lockdown te wachten. Ik kan alleen al een blog van achttien kantjes schrijven over wat ik überhaupt van deze lockdown vind. Maar laten we het gezellig houden. Het is tenslotte bijna kerst, de leukste tijd van het jaar…

Met een gezin met vijf kinderen heeft er altijd wel iemand een snotneus of een hoestje. Bij het eerste kind begint het en vervolgens wordt iedereen aangestoken. Mijn oudste dochter Yvah heeft van zichzelf een vrij goede weerstand en is daardoor altijd het minste getroffen. Mijn tweede dochter Novée daarentegen... met haar is het altijd raak. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest.

Liegen. We doen het allemaal. Een leugen om bestwil. Gisteren deed ik het nog tegen de kinderen. We waren (te) laat thuis en we moesten nog eten. Ik maakte een tosti voor de kinderen met wat groente en fruit ernaast. Mijn zoon Livay vroeg: “Heb jij geen honger mama?” Waarop ik antwoordde: “Nee nog niet. Ik ga straks een tosti eten.” Dat deed ik alleen helemaal niet. Er lagen nog twee hamburgers in de koelkast en een stuk stokbrood. Ik maakte daar voor mijn (nog steeds niet) man en mezelf een lekker broodje hamburger van. Nu liep het toevallig zo doordat het laat werd. Maar deze leugen gebruik ik (minimaal) één keer per week. Als Laurens en ik ordinair aan een patatje zitten en een pita shoarma met heel veel knoflooksaus eten bijvoorbeeld. Of die zak m&m’s die in mijn kledingkast staat, zodat we die op de zaterdagavond kunnen eten zonder de kinderen. Terwijl ik dit type bedenk ik nog een paar leugens. Conclusie: Je liegt vaker dan je denkt.

Ergens een mening over hebben, er mee bemoeien, advies geven, je mening juist voor je houden of kritiek geven. We doen het allemaal. Wanneer is zoiets gepast en wanneer niet? Geef je advies omdat het gevraagd wordt of omdat je denkt dat het nodig is? Vanuit je eigen perspectief of die van de persoon in kwestie? Wanneer is het dan advies en wanneer is het bemoeien? Wanneer is het feedback en wanneer is het een belediging? Waar is die grens?

Toen mijn oudste dochter Yvah bijna vier was dacht ik het wel te weten met hoe het zou werken op de basisschool. Ik moet zeggen dat ik dit gedeelte best goed had ingeschat. Het kost een hoop energie, ze moest wennen en vond het best spannend allemaal. Alleen wat voor impact het zou hebben op mezelf dat dan weer niet. Wat had ik me hierin vergist…

“Is Livay al zo vroeg met wisselen?” Een vraag die ik vorige week voor het eerst kreeg. Om eerlijk te zijn had ik hem al veel eerder verwacht omdat het wel goed te zien is dat hij een tand mist. Een tand die hij al mist vanaf 17, 5 maanden oud. Dus om gelijk antwoord te geven op deze vraag: “Nee, Livay is niet aan het wisselen, maar hij mist wel zijn voortand.” In deze blog zal ik beschrijven hoe dat is gegaan.