De beginnende basisschoolperiode had ik erg onderschat voor mezelf

Toen mijn oudste dochter Yvah bijna vier was dacht ik het wel te weten met hoe het zou werken op de basisschool. Ik moet zeggen dat ik dit gedeelte best goed had ingeschat. Het kost een hoop energie, ze moest wennen en vond het best spannend allemaal. Alleen wat voor impact het zou hebben op mezelf dat dan weer niet. Wat had ik me hierin vergist…

Mijn allerwaardevolste juweel

Toen Yvah op het basisonderwijs begon woonden we nog in een grote stad. In de drukke buurt waar wij woonden zaten al vijf basisscholen waaruit je kon kiezen. Wij gingen voor het kleine schooltje waar ook mijn broertje en zusje op zaten. Dat voelde vertrouwd en hun visie kwam het meest overeen met die van ons. De dag dat Yvah voor het eerst naar de kleuterklas ging in het vertrouwde kleine schooltje voelde het opeens heel groot. De school voelde dan misschien vertrouwd, maar al die mensen niet.

Mijn kleine verlegen meisje moest ik achterlaten in een grote klas met 25 andere kinderen. Ik had me van tevoren mentaal voorbereid om mijn allerwaardevolste juweel (zo voelde Yvah voor mij) over te dragen aan de juf. De juf met al haar ervaring wist al 25 kinderen te begeleiden, dan zal het met Yvah ook helemaal goedkomen.

Afscheid nemen

Bij de eerste binnenkomst in de klas waren haar vader en ik zo gefocust op Yvah dat we totaal geen oog hadden voor andere ouders. We zeiden enthousiast gedag tegen ze. Maar daar bleef het bij. Iedereen was vooral met zijn eigen kind bezig – ook logisch! Yvah ging verlegen naast de juf zitten en wij gingen na een paar knuffels weer naar huis. De kop was eraf!

De eerste keer uit school halen

Voordat ik het wist was het al bijna 12 uur en kon ik Yvah ophalen voor de lunch. Ik had Livay in de kinderwagen gezet en Novée liep er naast. Zo kwamen we net op tijd bij de school aan omdat Novée niet zo snel liep. Dat heen en weer lopen kostte dan ook een hoop tijd. Er stonden daardoor al best veel ouders. Ouders die zich al thuis voelden op het schoolplein en een vast plekje hadden met waar ze stonden. Veel gelach en geklets op het schoolplein van de ouders. Ik knikte naar wat andere ouders en zei netjes gedag. Naar een plekje om te staan wachten hoefde ik niet want daar kwam Yvah al aan. Verlegen liep ze naar me toe en zei dat ze het naar haar zin had gehad. Wat vond ik dat fijn voor haar.

Het was alweer tijd om naar school te gaan en dus moesten de kinderen hun laatste stuk boterham in hun mond proppen. Zo’n lunch gaat toch sneller dan ik dacht. Alle jassen weer aan. Livay in de kinderwagen en terug lopen naar school. Yvah in de klas gezet en weer teruglopen naar huis… Novée was moe van het lopen en Livay was moe omdat hij naar bed moest. Het was een behoorlijke onderneming dat heen en weer lopen. Dat was echt even inkomen. Vooral voor de kinderen.

Ik voelde me ongemakkelijk

Voor mijn gevoel waren we net thuis en konden weer terug om Yvah te halen. Deze keer kwamen we 10 minuten te vroeg aan bij de school. Netjes ging ik op een plekje staan en zei telkens gedag als er weer een nieuwe ouder bij kwam staan. Sommige zeiden gedag terug en gingen op hun vaste plekje staan en andere ouders zeiden niets terug. Ik begon een beetje ongemakkelijk te worden tussen de ouders die elkaar al kenden en ik probeerde me maar een beetje bezig te houden met de andere kinderen om die ongemakkelijkheid te verbloemen. Als nieuwe ouder moet je echt je best doen om andere ouders wat meer te leren kennen. Je hoeft geen vrienden te worden, maar een gezellig praatje vond ik best leuk. Het zijn tenslotte toch de ouders waarmee je kind in de klas zit. Ik ben alleen niet zo heel sociaal dus voor mij was dat een behoorlijke beproeving.

Het voelde echt een beetje als de eerste klas op de middelbare school. Overal stonden groepjes met dezelfde soort mensen en in welk groepje hoorde ik thuis? Ik had niet van tevoren gedacht dat dit hier ongemakkelijk van zou worden. Uiteindelijk kwam dat gelukkig goed.

Dit ging te snel

Toen kwam Yvah naar buiten aan haar arm gesleurd door een ander kind. Het andere kind wilde graag met Yvah afspreken en Yvah zelf stond er een beetje ongemakkelijk bij. Yvah is niet een kind wat gelijk de grootste praatjes heeft en zal niet zo snel zeggen als ze iets niet wilt. De moeder van het kind kwam ook aangelopen en vroeg of Yvah bij hun mocht spelen. Aan Yvah haar hoofd zag ik al lichte paniek, maar ik hoopte toch dat ze zelf durfde te zeggen dat ze niet wilde. Ze was hier nog niet aan toe (geef haar eens ongelijk). Yvah durfde het niet te zeggen en zei het heel zachtjes tegen mij. Ik probeerde vervolgens de moeder uit te leggen dat het haar eerste dag was en dit nog een beetje te snel was, in de hoop dat ze het zou begrijpen. Dat deed ze, maar kwam toch met een voorstel. Ze vroeg of ik anders mee wilde gaan zodat het voor Yvah wat vertrouwder zou voelen. Een goed idee! Maar voor deze dag een beetje te snel nog. Ze bleef alleen doorgaan over het idee en ik moest echt mijn best doen om hier onderuit te komen.

Uiteindelijk begon het kind wat wilde afspreken keihard te huilen omdat Yvah niet wilde. Ondertussen was het schoolplein leeg zodat ze ook niet een ander kind mee naar huis kon nemen om te spelen. We hadden afgesproken om het misschien volgende week te doen als alles wat rustiger is. Het voelde alsof ik de verkoop van mijn kind had uitgesteld. Zowel Yvah als ik liepen geshockeerd naar huis en de moeder zette haar verdrietige kind achter op de fiets en ging ook weg.

Ik kon er niet van slapen

Die nacht kon ik amper slapen. Ik kreeg opeens het besef dat ik niet alleen mijn waardevolste juweel moest leren toevertrouwen aan de juf. Maar haar ook mee moest laten gaan met andere ouders om met hun waardevolste juweel te spelen. Ik was hier helemaal niet klaar voor. Ik werd al ongemakkelijk van de onbekende ouders op het schoolplein omdat ik ze niet ken. Dan moest ik ook nog die ongemakkelijke ouders de verantwoording geven over mijn kind. Ik kreeg al buikpijn van het idee.

Prikkels

De rest van de week ging het nog steeds goed met Yvah op school en viel de hoeveelheid prikkels die ze daar kreeg redelijk mee. Ze leerde steeds beter de kinderen kennen in de klas en ze voelde zich steeds meer op haar gemak in de klas.

Playdate

De tweede week werd Yvah opnieuw door hetzelfde kind meegesleurd aan haar arm naar de moeder van het kind. Er was ondertussen een week voorbij en ze herinnerde zich onze afspraak over het afspreken. Dit keer wilde Yvah wel en ik ging ook mee voor het veilige gevoel. Dat was overigen meer voor mij als voor haar... De kinderen speelden lief en wij dronken thee aan de keukentafel. Eigenlijk was het best wel gezellig en durfde ik mijn waardevolste juweel hier wel zelf te laten spelen. Wat een overwinning voor ons beide!

De volgende dag ging Yvah er zelfs alleen spelen. Ze hadden elkaar helemaal gevonden. Naast haar nieuwe beste vriendin kwamen er meer speelkameraadjes. Die kwamen dit keer bij ons thuis. Met het ene kind ging het spelen perfect en met het andere kind wat minder… Ik dacht nog wel dat het ideaal zou zijn om andere kinderen over de vloer te hebben, want dan vermaken ze elkaar. Nou niet dus! Zo speelde Yvah alleen met de Barbies en ik speelde een spelletje met het kind wat over de vloer kwam.

Toen kwam daarna weer opnieuw de vraag van een ander kind: “Mag Yvah bij mij spelen?” Ging ik weer opnieuw mee of liet ik haar alleen gaan? Telkens vond ik het weer spannend. Bij de tweede keer spelen bij een ander kind ging ik weer mee. Vanaf de derde keer probeerde ik het meer los te laten. Ik kwam tot de conclusie dat elke ouder zijn best deed om het goed te laten verlopen bij hun thuis. Zij weten namelijk net zo goed hoe spannend het is om je eigen kind achter te laten bij een ander thuis. Ik moest het zelf proberen wat meer los te laten. Gelukkig kon ik dat daarna ook beter.

Geslagen

Yvah kwam regelmatig thuis met verhalen over een kind die haar sloeg. Mijn hart brak elke keer weer. Als moeder wil je het liefste je kindje overal voor beschermen. Je kan gewoon niet overal bij zijn. Je weet dat het ook helemaal niet handig is, maar het liefst wil je het wel. Je kan nog zo best doen om je kind weerbaar te maken, maar in de praktijk kan dat toch wat spannender zijn om te doen. Yvah liet dan iedereen over zich heen lopen. Moet je dan het vertrouwen hebben op Yvah dat ze een keer voor zichzelf leert opkomen? Dit keer op keer bespreken met de juf en zijn/haar ouder? Of zelf het kind tackelen om hem terug te pakken (dat laatste had ik het liefste willen doen, maar dat deed ik niet natuurlijk). Ik vond het maar lastig.

Ik maakte het mezelf moeilijk

Langzamerhand probeerde ik al mijn vragen en onzekerheden steeds meer los te laten. Op het schoolplein voelde ik me steeds meer op mijn gemak. De ouders van de kinderen bij wie Yvah speelde leerde ik steeds beter kennen en vertrouwen. En ik probeerde minder na te denken over alles wat ik deed omdat ik het mezelf ongemakkelijk maakte. Ik dacht bijvoorbeeld ook na over hoelang ik het beste in het klaslokaal kon blijven met afscheid nemen. Of wilde ik niet te veel vragen om de juf niet tot last te zijn. Je wilt toch niet die zeurende ouder zijn. Die balans moest ik echt nog zoeken.

Ik wist niet waar mijn kind aan het spelen was

Bij Novée ging het dan allemaal een stuk relaxer. Zo speelde Novée nadat we waren verhuisd de eerste dag al bij een ander kind. We verhuisd van de drukke stad naar een knus klein dorpje met maar twee kleine basisscholen. Dit voelde al gelijk zoveel vertrouwder omdat je snel al een hoop mensen kent. Zoals een dochter van de slager bijvoorbeeld, de kinderen van de buren of de zoon van de nagelstyliste.

Novée werd elke keer netjes thuis gebracht na een playdate. Toen ik haar de derde keer wel moest ophalen kwam ik tot het besef dat ik de straat niet meer wist. Ik belde maar bij een (toen nog) wildvreemde aan om te vragen of ze wist waar dat gezin woonden omdat ik wist dat ze ergens hier in de buurt woonde. Die moeder wist het niet, maar de man die net voorbij liep en ons gesprek hoorde zei dat het zijn buren waren. Zo zie je dus het voordeel van een dorp. In de stad had ik Novée niet zo snel gevonden.

Bij Yvah durfde ik mijn kind niet mee te geven aan een vreemde ouder en bij Novée vergat ik het adres te vragen. Zie je het verschil?!

Ik word steeds makkelijker

Zo hoefde ik bij mijn derde kind Livay op zijn eerste schooldag hem alleen aan het hek te brengen. Hij moest dan zelf het schoolplein oplopen vanwege Corona. Daar had ik dan helemaal geen moeite mee. Livay had niet eens de moeite genomen om naar me te zwaaien. Hij had zo’n zin om naar de oude kleuterjuf van zijn zus Novée te gaan. En ik vond het ook allemaal prima want ik had het wiel al uitgevonden. Jevtha, kind nummer vijf zal ik dan waarschijnlijk uitzwaaien thuis vanuit het raam als hij voor het eerst naar school gaat… (dat is natuurlijk een grapje…)

Moraal van het verhaal: In het begin is het een behoorlijke rollercoaster qua loslaten en alles wat er bij komt kijken. Maar het wordt gelukkig steeds een beetje makkelijker.

Hoe heb jij die eerste periode ervaren van je kind op school of kinderdagverblijf? Of zijn er dingen waar je tegenop kijkt voor als je kind er nog niet op zit?

Tot volgende week!

Liefs,

Ashley