Onze dochter kon al precies met 4 maanden draaien naar haar buik. ik kwam op een middag de kamer terug in en daar lag madame op die buik maar met arm nog niet mee, dus eigenlijk een zielig hoopje wat nog niet terug kon draaien. Natuurlijk hadden we het moment gemist voor de camera. en in het begin vonden we het lief en aandoenlijk en rolden we haar met veel geduld terug want zelf dat armpje mee krijgen lukte haar toch niet dus vonden we het nog niet nodig om er aandacht aan te schenken. Maar ze werd al heel snel, binnen twee daagjes ongeveer, handig in rap draaien en nu lukte het ook met slaapzak. 

Nadat de afspraak gemaakt was voor de geplande keizersnede voelde ik me niet lekker. Ik dacht eerst misschien druk gemaakt, griepje ofzo. Maar mijn bed kon ik niet uit. Ik merkte dat ik ging hyperventileren dus ik belde mijn vriend op maar die kon niet van zijn werk weg. Tja ik kon wel het ziekenhuis dan gaan bellen maar ik had niemand verder die me evt had kunnen brengen dus ik wachtte toch maar weer met bellen. De volgende dag was het helaas niet weg, maar goed geen alarm bellen nog, griep is niet met een dag over immers! Tot de middag ik me echt zo beroerd voelde ik weer m'n vriend gebeld, tja die kon weer niet zo maar weg en zo ernstig is het vast niet want ik had het ziekenhuis toch niet gebeld volgens hem? Overstuur legde ik hem uit dat ik dan vervoer nodig zou hebben want ik zal per direct moeten komen. Bij veel smeken heb ik hem laten beloven om de volgende dag vrij te nemen. Ha maar dat vond zijn baas niet een goed plan hij moest eerst zijn ritten rijden van die dag! (Transport is een bitch) 

"Mam, mam.." hoor ik in de verte. Dat klinkt als mijn oudste zoon. Suf kijk ik hem aan, bah weer maar twee uur geslapen vannacht/ochtend. "Mam het ziekenhuis aan de telefoon!" En toen zat ik rechtop. Ja dit soort telefoontjes hebben we helaas te vaak gehad afgelopen twee jaar dus verbaasd zijn we niet meer. 

Omdat de eerste twee via de keizersnede zijn gekomen heb ik weinig keus en wordt dit automatisch ook een keizersnede. Aan de ene kant een geruststellende gedachte dat de hechtingen weer netjes op een rijtje zitten en niet elders dus dat ik gewoon kan plassen en ik van te voren weet wanneer ze gaat komen zodat deze regeltante alles in kan plannen, maar toch zit er weer een langere herstelperiode aan vast dan wanneer ze via de normale weg zou komen en ben ik niet met een dag weer thuis en zal ik het huishouden uit handen moeten geven. Oh en gezien ik daar dan toch lig op die tafel wordt alles gelijk permanent afgebonden dus dit is dan ook echt de allerlaatste keer dat die ritssluiting open en dicht gaat. 

Na een gezellige lange vermoeiende dag in Amsterdam gelopen te hebben, zei ik tegen mijn vriend "nou laten we voor de zekerheid een test halen bij de etos want ben nog steeds niet ongesteld en vind het nu wel vreemd." Toch met een onderbuik gevoel koop je zo'n test en weet je eigenlijk niet wat je wilt dat de uitslag is omdat je toch voorzichtig bent geweest afgelopen maanden, denk je. Ik 2 grote pubers, hij een puber dochter bij zijn ex, nee het zou ook niet echt de ideale situatie zijn, we wonen niet bij elkaar en wilden het eigenlijk lekker leuk en casual houden.

Ik heb altijd een hoop kinderen gewild, dus dat ik vrij jong zwanger raakte was geen verrassing. Na een eerste miskraam op mijn 22e werd ik binnen een half jaar weer zwanger voor de tweede keer en dit keer ging het keurig volgens het boekje (oke de bevalling op zich niet, maar dat is voor een andere blog). Twee jaar daarna, ik was inmiddels 25, werd ik vrij vlot weer zwanger en behalve de misselijkheid en bekkeninstabiliteit heb ik toch enigszins nog genoten van het leven in mij.

Gisteravond hadden we ons vierwekelijkse bezoek aan de verloskundige en ik kon eindelijk zeggen dat ik me beter voelde met voorgaande keren, op mijn maagzuur na dan. Maar zodra ik die woorden uitsprak kwam de verloskundige met de mededeling dat ze een glucosetolerantietest wilden doen, omdat ik 36+ ben.

Het overkomt ons allemaal wel eens, sommige wat vaker dan de ander. Maar ik was zo naïef om te denken dat wij gespaard zouden blijven.