Zwanger, een welkom maar zwaar kado

Ik heb altijd een hoop kinderen gewild, dus dat ik vrij jong zwanger raakte was geen verrassing. Na een eerste miskraam op mijn 22e werd ik binnen een half jaar weer zwanger voor de tweede keer en dit keer ging het keurig volgens het boekje (oke de bevalling op zich niet, maar dat is voor een andere blog). Twee jaar daarna, ik was inmiddels 25, werd ik vrij vlot weer zwanger en behalve de misselijkheid en bekkeninstabiliteit heb ik toch enigszins nog genoten van het leven in mij.

Daarna ging het helaas mis tussen mij en hun vader. Hij vond zijn geluk elders en werd een weekend papa voor zijn kinderen met mij. Mijn plan om veel kinderen te krijgen moest even de kast in.

Nu, 13 jaar later (jawel..) heb ik eindelijk weer een serieuze relatie met toekomst en werd ik ruim 5 maanden geleden doordat ik te laat was om de prikpil te halen "per ongeluk" zwanger. Ik heb het tussen haakjes gezet omdat iedereen er een eigen mening over heeft, het was niet de bedoeling op dat punt dus naar mijn mening was het echt per ongeluk, nooit gedacht dat ik een van de uitzonderingen zou zijn die wel zwanger zou raken met deze omstandigheden, en zeker omdat je overal leest en hoort dat het minimaal zes tot 12 tot 24 maanden duurt voordat überhaupt je cyclus weer terug is na de prikpil. Verkeerd ingeschat..

Neemt niet weg dat ik natuurlijk mijn kinderwens echt nog wel had, alleen nooit meer had gedacht die nog in vervulling zag gaan omdat ik, ja wel, 36+ ben. Dus of ik er blij mee ben? Ik ben in de wolken!!!!!!!!

Het is maar goed dat ik zo in de wolken ben, mijn lichaam is het daar namelijk totaal niet mee eens.

De eerste 16 weken ben ik amper de deur uit geweest, sterker nog ik ben amper de wc uitgeweest. Ik hield niks binnen. Dat beperkte zich na 17 weken naar alleen de ochtend gelukkig, maar mijn zwakheid en beroerd voelen trok maar niet weg. Wat dan spannend is, is poepen. Je bent namelijk zo uitgedroogd dat dat gewoon niet gaat. Wat je darmflora niet ten goede doet en je vreselijke buikpijn krijgt. Gezien je zwanger bent, schrik je daar natuurlijk ook weer van.

Uiteindelijk met 20 weken kon ik de deur weer een beetje uit maar toen kreeg ik last van maagzuur. Mijn hemel dat doet zeer aan je middenrif. Dat moet je trouwens niet googlen die symptomen want je gaat volgens google binnen 24 uur dood. Zie hier, ik ben nu bijna 26 weken zwanger en ik doe het nog.

En dan voel je je eindelijk een beetje goed, je let op wat je eet en drinkt, dan krijg je uit het niets, echt niets, ineens aambeien. Pijnlijke kwestie en je hebt geen idee hoe ze daar terecht zijn gekomen.

Wat ook een erg vervelend bijkomstigheid is, dat ik niet moet hoesten of niezen, want dan kan ik me gaan omkleden. Vreselijk incontinentie!

Ondertussen vragen mensen hoe je je voelt en zitten ze ongevraagd aan je buik. Ik vraag me nou af, wie vertelt nu aan die mensen al bovenstaande klachten? Want immers, het is een kado op mijn leeftijd zwanger zijn, dus je wilt niet klagen. Zeker niet als je van al die mensen hoort dat zwanger zijn de mooiste tijd uit hun leven was. Ik ben blij voor ze. Maar ik denk dat ik nog meer kan genieten als deze kwaaltjes toch wat minder aanwezig waren of in ieder geval niet de boventoon voeren.

Toch zit er wat speciaals aan deze zwangerschap, het is echt niet alleen maar een klaagverhaal. Ik kan mijn zwangerschap delen met mijn twee oudste kinderen. Nu is mijn zoon er niet echt bij betrokken, maar mijn dochter vindt het super interessant en ik deel dan ook alles met haar. Wat enorm fijn is, want ik kan deze zwangerschap niet meer delen met mijn moeder, die is vorig jaar plotseling na een heel kort ziektebed overleden. Dus vervult mijn dochter die plek zeg maar.

En dan vergeet je al bovenstaande klachten weer. Voor vijf minuten. Totdat het maagzuur weer feest gaat vieren.

Het is pittig, op deze leeftijd nog zwanger zijn. Heb dan ook enorm respect gekregen voor oudere moeders die er bewust voor kiezen om er nog meer te krijgen. Ik weet dat ik hierna toch wel 'klaar' ben. Nou ja, mijn lichaam dan.

Nu nog 14 weekjes om te genieten van de voetjes en handjes die mijn binnenste onveilig maken, ik neem elke dag hoe het komt.

De ene dag is beter dan de ander en leg me daar nu ook maar bij neer.