Ik heb al eerder over dit onderwerp geschreven. Dit is niet voor niets. Ik vind het boeiend, maar het is met name een probleem voor mij. En ik merk de laatste tijd dat ik opzoek ben naar herkenbaarheid. Welke jonge moeder maakt dit ook mee? Ik hoor er eigenlijk niemand over. We klagen natuurlijk allemaal over die verdomde menstruatiecyclus en dat mannen het veel makkelijker hebben dan vrouwen. Dat we zoveel kwaaltjes hebben zoals hoofdpijnen, buikkrampen en moodswings. Maar ik hoor niemand over zo'n zoektocht als ik heb naar de juiste anticonceptie waarin je niet om de haverklap  bloedingen hebt... Wie weet, vind ik hier op Mamaplaats vrouwen die dit ook meemaken. Ik zal toch niet de enige zijn? 

Vorige week was het herfstvakantie! De eerste vakantie dat wij 2 zoons hadden die echt herfstvakantie hadden. Onze jongste; Boris, zit pas sinds dit schooljaar op school. Voor Boris was het heerlijk. Het was prima, hij genoot van de activiteiten die we allemaal op de planning hadden, speelde thuis lekker, verveelde zich af en toe een keer goed (want ook dat hoort er gewoon bij) en hij sliep zelfs een keer tot 08.45 uit! Bijkomen dus. 

Opgeven voor de Avond 4 daagse? Leuk, dacht ik meteen. Simon vind het vast enig! Wat heerlijk dat dat er weer is, dat was er natuurlijk niet afgelopen 2 jaar door Corona. Wat een gemis. Mijn man Eddo en ik dachten meteen nostalgisch terug aan vroeger. Wat was dat toch te gek, avond aan avond zingen, snoepen uit je heuptastje, lopen tot de blaren op je voeten en op de laatste avond 1 groot feest en overladen worden met bloemen en lekkers. Wat er achter de schermen gebeurde en onze ouders er voor moesten regelen? Daar hadden wij geen idee van, tot nu.... 

Het is alweer een maand of 8 geleden zie ik nu, dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Dit terwijl ik mij nog zo had voorgenomen dit schooljaar meer te gaan schrijven. Niet gelukt. Druk met andere dingen en een hele slome vervelende piepende laptop. Vorige week hebben wij een nieuwe laptop gekocht, je zet hem aan, na 1 seconde, kun je door en hup bloggen. No excuses en gaan. Dus daar ben ik weer. Hopelijk nu echt weer het schrijven oppakken en ik vind het leuk om ons gekke leventje met jullie te delen. 

Ik dacht vroeger dat ik wel eens heel moe was... totdat ik moeder was, toen wist ik eigenlijk pas wat echt moe was. 

Opgegroeid in een woonhuis en in een kroeg. En daar ga ik binnenkort afscheid van nemen, mijn moeder vertrekt uit ons ouderlijk huis. Is altijd wel een dingetje... bij ons is dus ook afscheid van de kroeg van mijn overleden vader  

Als een gedachte die nooit ophoudt,

"Je verkiest het verdriet en de rouw boven het blij zijn voor je moeder; dat ze een nieuw huis heeft". Dit zei mij man afgelopen weekend tegen me. Af en toe is hij keihard en hoor ik van hem hoe ik ben en hoe ik overkom op anderen. Maar het is de waarheid. Hij is gewoon eerlijk. En hoe graag ik het ook zou willen, het verdriet en de rouw overheerst. Alweer, voor de zoveelste keer, neemt het bij mij de overhand. Hij is er niet. Hij is er niet bij. En met pijn in mijn hart vernietigen we zijn plek. We halen zijn plek binnenkort letterlijk weg. Zijn grootste hobby. Zijn bar. De plek waar ik hem nog steeds voel. De plek waar hij het meeste nog dichtbij mij is. De plek waar ik hem hoor: "gezellig feestje hé, Liesje", de plek waar ik hem bijna kan zien (nog net niet, ik zie geen dode mensen;)). De plek waar ik het gelukkigst ben geweest met hem. De plek waar ik hem meestal niet depressief en onrustig zag. Daar was hij in z'n element. De plek waar Simon's muzikale voorkeur is ontstaan; rock en de Rolling Stones. De plek die samen met mij is opgegroeid. 

Is ons gezin compleet of komt er toch nog een derde kindje? Deze vraag zit al in mijn hoofd voordat Boris, ons tweede manneke op de wereld kwam. Zelfs voordat ik zwanger was van hem. De wens was er altijd. Drie kinderen. Het leek ons prachtig.