Mijn jaar begint eigenlijk pas op zaterdag 25 januari. Na een relatie van bijna 4 jaar was het genoeg, mijn grens was bereikt en eigenlijk al ver overschreden. Met de hechtingen nog in mijn lijf van een operatie een paar dagen ervoor en krom lopend van de pijn heb ik wat kleren en speelgoed in een paar tassen gegooid en ben samen met mijn zoontje vertrokken.

Ik had het mijn kleine man zo gegund. Een lieve oma waar hij lekker door verwend zou worden. Helaas zit dat er niet in. Mijn eigen moeder is 17 jaar geleden al overleden en de "moeder" van mijn vriend heeft schijnbaar belangrijkere dingen aan haar hoofd.

In een vlaag van plotseling opkomende schoonmaakwoede stond ik vanmorgen mijn keukenkastjes eens op te ruimen. Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat maar op de een of andere manier verzamelen zich daar altijd dingen waarvan je denkt dat ze nog wel eens handig kunnen zijn maar die je in de praktijk nooit gebruikt. Dus had ik bedacht om die "handige" dingen maar eens op te ruimen. (in een doos in de schuur want je weet maar nooit...)

Ik liep al jaren met het idee rond dat ik geen kinderen kon krijgen. In mijn vorige relatie heb ik ruim 8 jaar geen voorbehoedsmiddelen gebruikt, maar nooit zwanger geraakt. Mijn toenmalige partner wilde wel graag kinderen maar voor mij was het niet echt noodzaak. Mocht het wel gebeuren prima maar ik was zonder kinderen ook tevreden.