Helaas geen oma.

Ik had het mijn kleine man zo gegund. Een lieve oma waar hij lekker door verwend zou worden. Helaas zit dat er niet in. Mijn eigen moeder is 17 jaar geleden al overleden en de "moeder" van mijn vriend heeft schijnbaar belangrijkere dingen aan haar hoofd.

Mijn vriend is opgevoed door zijn opa en oma en is ook officieel door hun geadopteerd. Helaas zijn zij ook al overleden. Zijn biologische moeder heeft hem toen hij heel klein was bij hun gedumpt. Ze zat op dat moment in de prostitutie en was aan de drugs. Dus van een normale moeder zoon relatie is nooit sprake geweest. Hij heeft tot zijn 12de gedacht dat het zijn zus was. Door de jaren heen is er wel af en toe contact geweest maar nooit op een gezonde manier.

Toen bleek dat ik zwanger was van onze zoon hebben mijn vriend en ik gezamelijk besloten om toch weer contact met haar te zoeken. Niet zozeer voor ons zelf maar vooral voor onze zoon. En in eerst instantie leek dit ook goed te gaan. Ze was erg enthousiast dat ze oma zou worden. Maar helaas was dit maar van korte duur.

Onze kleine man was 16 oktober jarig en oma is niet geweest. Ze heeft een paar weken later nog wel een keer gebeld dat ze het zo druk had en dat ze snel een keer langs zou komen. Maar sinterklaas, kerst, de verjaardag van mijn vriend zijn allemaal al geweest en nog steeds geen taal nog teken van haar

Inmiddels hoeft het van ons niet meer. Ik heb liever dat mijn zoon geen band met haar krijgt als het toch maar op een teleurstelling uitloopt. Hij heeft nu nog geen idee wie ze is maar over een paar jaar gaat het natuurlijk lastig worden om uit te leggen waarom oma niet op zijn verjaardag komt. Mijn vriend en ik hebben dan ook besloten om het contact weer te verbreken, mocht ze ooit nog iets van haar laten horen....

Eigenlijk ben ik vooral boos. Boos omdat ik zeker weet dat mijn moeder een fantastische oma zou zijn geweest maar helaas heeft ze die kans nooit gekregen. En deze vrouw, die zoveel verkeerd heeft gedaan in haar leven krijgt de kans wel maar laat het gewoon lopen. Boos en verdrietig word ik ervan maar het is nou eenmaal zo....

Gelukkig is mijn vader er nog en die is wel stapelgek op zijn kleinzoon.