Dit. Is voor alle mensen die geen kinderen hebben. En dit is daarmee voor alle moeders, vaders, verzorgers. Dit. Is voor iedereen die zich aangesproken voelt en hopelijk zullen velen het lezen...

Er wordt vaak gezegd dat het kindje zich veilig voelt bij de mama, maar ik voel me ook zeker veilig bij hem. Het is niet alleen dat ik merk dat hij mij nodig heeft dat er wordt bevestigd dat ik moeder ben, maar dat hij ook rustig, blij en gelukkig van mij wordt is een fantastisch gevoel. Evenals andersom. Ik ben mezelf, ik kan mezelf zijn bij hem. We zijn samen één. Een cirkel van samenzijn.

Moeder- en kunstenaarsschap. Iets waarvan ik gelijk wist dat ik het wilde en kón combineren. Dat ik het taboe wilde weghalen, dus begon ik met het schrijven van een boek en van het starten van een blog. En toen beviel ik van mijn prachtige zoon Ulay Marcus... De tijd veranderde. Dagen bestonden niet meer en dat doen ze nog steeds niet. Tijd is slechts een concept van de zon en de aarde, maar mijn leven is één grote lange spaghettisliert. Een metro die oneindig reist en niet meer stopt. Ik ga mee op het maatschappelijk ritme van het werk van Fatih en mijn toekomstige werk, maar waarom ga ik om 21:30 naar bed als mijn nacht toch doorgaat? 

We zijn op retraite.

Onzekerheid en Troosten

Dag 12 van Ulay op deze wereld. Dertiende dag nadat mijn bevalling begon. Een heftige 24 uur durende bevalling, drie dagen in het ziekenhuis. En toen de kraamweek. Een vrij simpele makkelijke kraamweek, met wat tranen maar vooral met veel liggen in bed. Geen bijzonderheden.

Voor het eerst naar buiten!

Bevallingsherstel.

Postpartum lichaam, Borstvoeding, Grootste geluk