Verlate kraamtranen / Nieuwe angsten.

Dag 12 van Ulay op deze wereld. Dertiende dag nadat mijn bevalling begon. Een heftige 24 uur durende bevalling, drie dagen in het ziekenhuis. En toen de kraamweek. Een vrij simpele makkelijke kraamweek, met wat tranen maar vooral met veel liggen in bed. Geen bijzonderheden.

Maar het lijkt dat vanaf wanneer ze weg is - en wat was ik blij dat ze wegging en ik het alleen kon doen (met partner natuurlijk) - dat het allemaal anders loopt. Ulay drinkt anders, is niet in zn hum en heeft sinds gister wat uitslag en nu net wordt de uitslag meer en meer. Ik struin al uren op het internet en vind de meest vreselijke uitkomsten wat het moet zijn - en vooral - wat ík niet goed heb gedaan waardoor dit is ontstaan bij mijn kleine man. 

"Ik heb hem verpest. Ik heb hem ziek gemaakt."

Dat is het enige wat ik nog hoor en lees. Man man man wat ben ik onzeker. "Ik ben er nog helemaal niet klaar voor. Ik kan dit niet. Ik kan niet voor een baby zorgen. Hij heeft pijn en uitslag. Door mij. Hoe kon ik zo stom zijn?"

Woorden die denigrerend zijn, maar niet te stoppen zijn. Dag twaalf als moeder. De vermoeidheid eist z'n tol, de onzekerheid steekt boven alles uit. Mijn partner vind het moeilijk mij zo te zien. Verdriet, pijn, onzekerheid en hij aan de zijlijn ; want ik moet het toch echt zelf oplossen. Dit is iets binnenin mijzelf besef ik me terwijl ik dit schrijf. Ik moet dit oplossen. Ik moet dit omdraaien. Het heft in handen nemen. Onzeker zijn mag, maar hoe zet je het om in zekerheid? De situatie aangaan, oplossingen zoeken en doen wat ik denk wat goed en nodig is. 

Oké, ik kruip met bed weer af. Droog mijn tranen en haal mijn mannen op. Luier uit en eens even kijken wat we kunnen doen. 

Houdt moed lieve (newborn) moeders. We kunnen dit.