In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen hoe de grond onder mijn voeten vandaan zakte toen bleek dat ik afgelopen mei, na een spontane miskraam in november, een zogenoemde missed abortion had (een niet vitale zwangerschap). Ik zou ruim 8 weken zwanger moeten zijn, maar het vruchtje werd niet groter gemeten dan amper 6 weken. 

Afgelopen november bleek ik plots in verwachting van ons derde kindje, maar dit mondde na een aantal weken vol onzekerheid en testen die maar niet opliepen uit op een miskraam. Inmiddels zou dit kindje al bijna geboren moeten worden, maar het mocht niet zo zijn. Na een lang rouw en verwerkingsproces heb ik dit verlies inmiddels een plekje kunnen geven.