Mijn ervaring met Cyotec

In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen hoe de grond onder mijn voeten vandaan zakte toen bleek dat ik afgelopen mei, na een spontane miskraam in november, een zogenoemde missed abortion had (een niet vitale zwangerschap). Ik zou ruim 8 weken zwanger moeten zijn, maar het vruchtje werd niet groter gemeten dan amper 6 weken. 

Na de echo gaf de verloskundige me 3 opties: afwachten, de miskraam opwekken met medicijnen of curretage. Ik koos voor het tweede en werd direct de volgende dag al gebeld voor een afspraak bij de gynaecoloog. De woensdag erop kon ik al terecht, maar al op de zaterdag ervoor kreeg ik wat last van bruinverlies. 

Bij de gynaecoloog werd nogmaals vast gesteld dat er inderdaad sprake was van een niet vitale zwangerschap, maar ook dat mijn lichaam de miskraam nog niet in gang had gezet. Dat laatste sprankje hoop dat het misschien tóch goed zou zijn vervloog. En hoewel de beste man vast een kei in zijn vak is, vond ik het een vreselijke kerel zonder enige empathie. Hij draaide zijn riedeltje af over de voor en nadelen van medicijnen en eventuele curretage, bleef lekker benadrukken hoezeer ik de 30 al ben gepasseerd (ik was net een goede maand 31) en dat die kilo's toch echt wel wat minder mochten wilde ik nog een kindje. Uiteindelijk stuurde hij me met een recept en een briefje voor twee vervolgafspraken weer naar buiten. Geen "het spijt me voor je". Geen "sterkte". Niks. 

De secretaresse in kwestie was nog even druk aan het babbelen met haar work bestie terwijl ik mijn tranen probeerde te bedwingen. Vanwege corona moest ik alleen komen en geloof me, zo voelde ik me ook. Want ook de secretaresse deed niets meer dan een briefje in m'n handen duwen om deel 1 van de medicijnen op te halen bij de poli apotheek en twee nieuwe afspraken inplannen; een telefonische afspraak voor na het weekend en een controle echo om te checken of mijn baarmoeder schoon zou zijn. Deel 2 van de medicijnen moest worden opgehaald in de ziekenhuisapotheek dus of ik nog even terug wilde komen wandelen, want "dat kon wel even duren". De blik van de dame bij de poli apotheek was dubieus. Cyotec wordt namelijk ook voorgeschreven bij ongewenste zwangerschappen. Ze wist niet of ze medelijden met me moest hebben, of dat ze me verafschuwde omdat ik de zwangerschap zelf wilde afbreken. Eenmaal voorzien van de medicatie en een duidelijke uitleg over het gebruik kon ik eindelijk naar huis. 

De eerste dosis medicatie bestaat uit 1 oraal tablet en kon al wat in gang zetten. Misschien was dat wel genoeg. Na 24 uur moest ik 4 tabletten vaginaal inbrengen. Zou dit niets doen dan moest ik na 48 uur nog eens 4 tabletten inbrengen.

Het eerste tabletje zorgde inderdaad voor wat tintelingen in mijn baarmoeder. Dat voelde wat gek, maar verder niet noemenswaardig. De volgende dag was het tijd voor de 4 vaginale tabletten. Op het toilet zat ik snikkend te kijken naar de pillen die dit gewenste kindje voorgoed zouden laten verdwijnen. De emotionele drempel was enorm en omdat ik bij de spontane miskraam gruwelijke pijn heb gehad zag ik er huizenhoog tegenop. Ik moest mezelf dwingen om ze in te brengen. 

Al binnen een uur begon ik krampen te krijgen. Ook mijn onderrug begon, net als bij de vorige keer, te branden. Ik besloot een einde aan de dag te maken en proberen te gaan slapen; ik wilde er zo min mogelijk van mee krijgen. Eenmaal gedouched en in bed met een kraamverband waar je u tegen zegt kreeg ik lichte weeën. Uiteindelijk heb ik ze zelfs wat moeten wegzuchten. Maar wonder boven wonder kreeg ik mezelf in slaap gewiegd. 

De nacht was onrustig, maar te doen. De volgende ochtend ben ik direct naar het toilet gelopen. Ik trof een enorme ravage aan in het kraamverband en dacht "het is begonnen". Ik ging zitten, voelde 2 flinke stolsels naar buiten komen en plonzen in het water. Zonder erbij na te denken heb ik doorgespoeld en ben ik gaan douchen. Vrij snel daarna verdween de pijn en had ik alleen nog hevig bloed verlies. De miskraam was compleet. 

Tijdens het telefonisch consult vertelde ik hoe het was gegaan. Na het horen van mijn verhaal feliciteerde de gynaecoloog me nog net niet dat ik er "vanaf" was. Ik kon hem wel door de telefoon heen trekken! Wat een eikel.

Ook de controle echo wees uit dat er niets meer zat. Daar lag ik dan te staren naar een lege baarmoeder. De echoscopiste was de eerste en enige van het medisch personeel die een hand op mijn schouder legde en zei hoe rot ze het voor me vond en ik barstte in tranen uit. Het was verdomme gewoon niet eerlijk. Gelukkig kreeg ik naast een waanzinnig lieve peptalk ook nog complimenten over mijn mooie, jonge eierstokken en baarmoederslijmvlies. Ik vertrok uiteindelijk met een rustig gevoel weer naar huis. 

De medicatie en de miskraam zelf zijn me dus enorm meegevallen. De gynaecoloog daarentegen.. Daar zullen we maar niets meer over schrijven.