Je hartje klopte niet

Afgelopen november bleek ik plots in verwachting van ons derde kindje, maar dit mondde na een aantal weken vol onzekerheid en testen die maar niet opliepen uit op een miskraam. Inmiddels zou dit kindje al bijna geboren moeten worden, maar het mocht niet zo zijn. Na een lang rouw en verwerkingsproces heb ik dit verlies inmiddels een plekje kunnen geven.

Wel begon het bij mij steeds meer te kriebelen. Het gelukzalige gevoel van nog een kindje erbij overviel me destijds een beetje, maar deed me wel realiseren dat mijn hart echt groot genoeg is voor een derde baby. Een paar goede gesprekken verder maakten we de beslissing: als het komt, dan komt het en dan is het meer dan welkom.

Sneller dan verwacht

Vier weken later stond ik al met een positieve test in mijn handen. Sinds ik geen anticonceptie meer gebruik voel ik mijn eisprong al-tijd. Dit keer had ik hem gemist en dat vond ik raar dus ik besloot op dag 27 een test te doen. Normaal is mijn cyclus 26 dagen dus ik zou 1 dag na mijn NOD moeten zitten. De test was negatief en mijn menstruatiecup ging mee in mijn tas. Maargoed, in zo'n pakkie zitten er twee en toen ik op dag 29 nog altijd niet ongesteld was besloot ik er nog één te doen. Tot mijn stomme verbazing was hij licht positief.

Kapitalen aan testen

Hysterie, blijdschap, maar vooral angst en paniek overheersten. Wat als het weer mis zou gaan? Ik racete naar de winkel voor een ClearBlue en ook deze was positief. In eerste instantie wilde ik de volgende dag nog een test doen om te zien of deze wat donkerder zou zijn voor ik manlief het zou vertellen. De vorige keer liepen ze niet op en dat liep ook niet goed af. Toch besloot ik hem te verrassen door de test in één van de keukenlades te leggen en 's avonds aan hem te vragen iets uit de betreffende lade te pakken. Ook hij was met stomheid geslagen. Beiden hadden we dit niet (nu al) verwacht.

Omdat de testen bij mijn vorige zwangerschap niet opliepen kocht ik voor tientallen euro's testen en deed er per dag soms wel 2. Compleet nutteloos natuurlijk, maar ik zocht wanhopig naar een bevestiging dat dit kleintje wel zou blijven plakken. Toen ik uiteindelijk ook een dikke 3+ op een van de vele ClearBlue testen had kon ik de angst een beetje laten gaan.

Wensen en dromen

Inmiddels had ik een afspraak staan bij de verloskundige; pas met 10 weken (iets met Corona) kon ik terecht. Ik vond het vreselijk zo lang te moeten wachten, maar iedere dag was er weer één dichterbij de afspraak. Geen bloed is goed, luidt de uitspraak. Ik voelde me op en top zwanger met mijn giga borsten, rommelende darmen en puisten tot en met.

Ondertussen snuffelde ik stiekem al wat tussen de babykleertjes en hield ik trouw mijn hand op mijn buik als ik 's avonds in bed kroop. Ik fluisterde woordjes en zinnen als "je bent zo welkom, kleintje". We besloten dat we niet wilden weten wat het zou worden en gingen op zoek naar namen. Al snel begonnen mijn kleren strakker te zitten. We grapten nog dat het er misschien wel twee waren. Rond de 7 weken had ik er bijna het volste vertrouwen in dat het goed ging komen. Ik durfde zelfs mijn eerste buikfoto te maken. En er was meer goed nieuws: aanpassingen in de maatregelen rondom de Corona Crisis zorgden ervoor dat mijn afspraak bij de verloskundige naar voren werd gehaald.

De eerste echo

Ik zou 8 weken en 3 dagen zwanger moeten zijn tijdens die eerste afspraak. Mijn moeder hadden we met een smoesje naar ons huis gehaald om op de kinderen te passen. De hele dag was ik al op van de zenuwen en ik kreeg geen hap door mijn keel. Ik had een onaangenaam gevoel en opnieuw enorme twijfels. Zou het echt wel goed zijn?

Alleen stapte ik de spreekkamer binnen; de wederhelft mocht namelijk niet mee en zat buiten in de auto. Ik wilde liever niet videobellen en besloot het dan maar op te nemen. Zo had ik ook iets leuks om te laten zien aan mijn moeder. De verloskundige liet me niet langer in spanning en zocht met een uitwendige echo naar de baby. Al vrij snel was er iets te zien, maar echt duidelijk was het niet. Dan maar inwendig. Hup, die broek uit en gaan. Ik zag het direct.. Dit is niet goed.

Dit is niet het plaatje wat ik je graag had willen laten zien, meid

Die woorden galmen nog steeds door mijn hoofd. Sterker nog, ze staan op m'n telefoon. Een ieniemie vruchtje, met een hele grote dooierzak en geen hartslag. Het kindje was rond de 6 weken gestopt met groeien. Of er ooit een hartslag is geweest was niet duidelijk.

Ongeloof en verdriet

Veel uitbrengen kon ik niet. Mijn zinnen waren kort en bondig. Ik hield me sterk terwijl de verloskundige me mijn opties vertelde. Ik koos direct voor een verwijzing naar de gynaecoloog en vroeg of ik de echo foto's mee mocht nemen. Binnen 5 minuten stond ik weer buiten met 3 zwart/wit plaatjes van iets wat nooit mocht worden en een "het beste" van de verloskundige. De bolle buiken in de wachtkamer kon ik niet eens aankijken terwijl ik me uit de voeten maakte.

Zodra ik de hoek om was stortte ik in. Voor mijn gevoel rende ik naar de auto. Sander vroeg nog hoopvol: "En?". Het enige wat ik kon uitbrengen was dat het niet goed was en dat het kindje niet leefde. Stilte. En ik kon niets anders dan huilen. Het is ons gewoon niet gegund. Ik kan geen kinderen meer dragen. De droom spatte uiteen.

Eenmaal thuis kreeg ik opnieuw een hysterische huilbui terwijl ik mijn moeder probeerde te vertellen wat ik zojuist te horen had gekregen. De hele avond stroomden de tranen over mijn gezicht. Waarom? Ik zwolg in zelfmedelijden. In bed ging het huilen veelvuldig door tot mijn tranen op waren.

Laat maar los, kleintje. Laat maar los. Het is goed zo. Ga maar.

Die woorden heb ik zachtjes gefluisterd tot ik van ellende in slaap viel.

Afspraak bij de gynaecoloog

Direct de volgende dag werd ik gebeld om een afspraak te maken bij de gynaecoloog, maar al na 2 dagen begon ik te bloeden. Ondanks dat ik wist dat ik dit kindje kwijt was, was het opnieuw een klap in mijn gezicht. En ook toen ik een week later opnieuw een inwendige echo had waarop geen kloppend hartje te zien was kreeg ik opnieuw een beuk. Dat allerlaatste stukje hoop, want de wonderen zijn de wereld nog niet uit, vervloog.

Ik kreeg medicatie mee om de miskraam op te wekken en binnen 3 dagen was het gedaan. Het vlindertje was gevlogen en ik bleef opnieuw achter met een lege buik en een gebroken hart.

Dankbaar

Niet alleen moest ik afscheid nemen van dit kindje, ik moest voor mijn gevoel ook afscheid nemen van mijn kinderwens. De angst om het nog eens te proberen is nu te groot. Ik wil het niet nog een keer meemaken. Daarnaast is het risico op een miskraam groter wanneer je er twee achter elkaar hebt gehad. We komen nu ook in aanmerkingen voor een chromosomen onderzoek, maar daar zien we vanaf.

Ik ben me altijd bewust geweest van het wonder dat leven heet en dat kinderen niet zomaar aan komen waaien. Twee miskramen rijker ben ik me hier nog meer bewust van.

Ik laat mijn kinderen nu nóg meer zien en weten hoe gewenst zij zijn en hoeveel ik van ze hou. Mijn kinderen zijn mijn alles en verdienen de hele wereld. Dat ik hen heb is meer dan een zegen en daar ben ik enorm dankbaar voor. Zij houden me met beide benen op de grond en geven me liefde voor 10. Dat is meer dan ik me ooit had kunnen wensen.