Voorzichtig reed Rutger mij in de rolstoel de neonatologie op. Ik zag twee couveuses staan met daar tussenin een zuster. Ze stelde zich voor als Esther en ik schatte in dat zij niet veel ouder zou zijn als wij. Haar woorden kwamen nauwelijks binnen maar haar geruststellende toon was voldoende. Ik wist het gelijk. Zij was de beste zuster voor onze tweeling en dat was ze!

Daar zat ik dan op de bank. Te Netflixen.. ik verveelde mijzelf echt te pletter hele dagen. Als ik toch eens had geweten hoe druk mijn leven zou worden, had ik die overvloed aan vrije tijd vast iets meer gewaardeerd. Stiekem kon ik niet wachten tot de tweeling geboren werd. Ik was moe, mijn buik zat verschrikkelijk in de weg en ik had overal pijn. En bovendien verveelde ik me. Kortom die paar weekjes rust waren niet bepaald aan mij besteed. Dagen werden een week, twee weken en vol goede hoop begon ik aan week drie, week 35 van mijn zwangerschap! De laatste dagen hield ik ontzettend veel vocht vast, mijn gezicht was een onderkin rijker en dat vond ik toch een partij verschrikkelijk! Ik hoopte maar dat die extra kilo’s die er de laatste weekjes wel heeeel hard aan vlogen er ook weer af gingen.

Stront eigenwijs dat ik was, liep ik het hele stuk naar de gynaecologie zelf, inclusief twee trappen. Een rolstoel vond ik niet zo noodzakelijk en die weeën kon ik dus prima al lopend opvangen. Ik moet zeggen dat was ook goed te doen en op wat nare krampen na merkte ik er erg weinig van, behalve dat er een duidelijk ritme in zat. En dat laatste vertelde mij dat dit toch niet helemaal goed was. Ik plaste in een potje om te kijken of ik geen blaasontsteking had en werd vervolgens uiterst voorzichtig, op een bed, in een apart kamertje geïnstalleerd, aan de welbekende CTG. Het was die avond behoorlijk druk en een kwartier later schoot er een verloskundig langs, om mijn weeën activiteit na te kijken. Aan haar gezicht kon ik zien dat ze een beetje schrok en ze zij met klem dat ik vanavond waarschijnlijk niet naar huis zou gaan en of ik misschien mijn vluchtkoffer al bij had. De koffer stond nog in de auto en Rutger werd vriendelijk verzocht deze te gaan halen. Ondertussen belde zij in de drukte een gynaecoloog, om mij even goed na te kijken. 

Opeens was daar die nieuwe ochtendroutine, eentje waar ik niet bepaald zelf voor had gekozen maar die noodgedwongen was ontstaan. Zo rond een uur of half 7 werd ik wakker, kotsmisselijk. Nog voor ik opstond propte ik er een emasefene zetpil in (ik zal verder niet in detail treden), in de ijdele hoop dat die misselijkheid het andere moment zou verdwijnen. Je snapt, dat was beslist niet het geval, dus al snel trok ik een sprintje naar de wc om daar meermaals mijn maaginhoud te legen. Ieder ochtend verbaasde ik mijzelf weer over de hoeveelheid die mijn maag bij elkaar wist te schrapen. Want bij een keer overgeven bleef het zeker niet, na een keer of drie was ik dan echt helemaal leeg en kwam er niets anders meer dan gal.

Mamalijf 2.0 Dit wil ik graag van mij af, met je delen, maar heel kwetsbaar is het wel. Maar ik denk dat je het misschien wel een beetje herkent, of heel erg zelfs.

Mijn eerste echte blog hier op mamaplaats, hoe leuk is dat?! Eerst maar even iets over mij, kort hoor er komt namelijk nog genoeg over mij! Ik ben Elseline en getrouwd met de leukste Rutger! Ooit, vier jaar geleden, woonden wij in een prachtige maar iniminie appartementje op de Voorstraat in Dordrecht, jawel aan de gracht. We hebben hier twee jaar intens genoten van elkaar en het midden in de stad wonen. Na een tijdje begon het wel wat te kriebelen. Bij iedere baby'tje kreeg ik klapperende eierstokken en bij Rutger begon er ook wel degelijk wat te rammelen! Maar voor een kindje was beslist geen ruimte in ons mini paleis, zelfs een hangwieg had niet gepast. Dus wij zochten een huis met minstens 1 extra slaapkamer, dat werd een huis met twee extra slaapkamers en een hele fijne ruime woonkamer plus keuken (en een wat krappe badkamer). Heeft beslist zo moeten zijn. Na 4 maanden ongeduldig proberen was het dan daar, twee zeer, zeer duidelijke streepjes op mijn zwangerschapstest. Het gevoel van blijdschap was euforisch, dit wilde ik, dit wilde wij, zo super graag en dat ging zo maar in een keer, we voelden ons mega gezegend. De eerste vijf weken verliepen zonder ook maar enige zwangerschapskwaal. Eind week vijf belde ik de verloskundige, beetje vroeg wel, maar dan kon ik het tenminste aan iemand vertellen! Zij vroeg hoe het met me ging en ik riep, kannie beter ik voel me top. Zij vertelde dat 8 weken prima was voor een eerste echo en deze noteerde ik in mijn agenda. Dat top voelen veranderde in een razendsnel tempo dat weekend. Zondagochtend werd ik kotsmisselijk wakker, hoort er allemaal bij dacht ik toen nog. Maar bij misselijkheid bleef het zeker niet, binnen een uur had ik al een 5 sprintjes naar de wc getrokken om bij sprint nummer 5 alleen nog maar gal te spugen. Dit duurde zo tot dinsdagochtend en toen besloot Rutger dat dit niet normaal was, in tussentijd had ik mijzelf wel 1000 x beloofd om nooit en dan ook nooit meer zwanger te worden. Ik belde de verloskundige en zij plande een vroege echo in en zette mij op de Emesafene tabletten. De tabletten deden niks want die kwamen er in dezelfde vaart weer uit, dus het werden zetpillen. Thank God deden die wel hun werk. Inmiddels was ik zo’n 2 kilo afgevallen in krap een week, terwijl je bij zwanger worden toch echt hoort aan te komen. De zetpillen zorgden ervoor dat de dag na een uur of 11 weer dragelijk was. Voor die tijd hing ik nog al sprintend met regelmaat boven de wc. Zenuwachtig en tegelijkertijd super enthousiast reden we naar onze afspraak bij de echografiste. Na 5 min wachten in de wachtkamer, die uiteraard wel uren leken te duren, ook omdat ik zo nodig moest plassen maar dat niet mocht, werden we binnen geroepen. Daar lag ik dan, met die gekke koude gel op mijn buik. Ik keek Rutger aan met een glimlach en toen weer terug naar haar, de echografiste, zij zocht wat en legde uit hoe ze dat deed. Ze schoof wat heen en weer met dat ding en werd wat stil, heel normaal dacht ik toen, zij houdt even haar aandacht erbij. Ze schoof nog eens wat en keek ons vervolgens aan.. Hebben jullie twee slaapkamertjes vroeg ze mij vriendelijk en een grote glimlach op haar gezicht, uhhm ja zei ik afwachtend, het kwartje viel beslist niet. Het zijn er twee riep ze uit, met stomme verbazing keek ik naar het scherm waar inderdaad twee kleine erwtjes lagen te knipperen. Echt riep ik, wouw, nee echt? Rutger zat stil naast mij, zonder ook maar een woord uit te brengen met een brede glimlach op zijn gezicht. Wij waren blij, ontzettend blij, mega verrast en ook verward. Want dit, dit was wel het laatste wat we hadden verwacht! Alles was goed, het was de minst risicovolle variant vertelde zij ons. De tweeling had beiden hun eigen kamertje (vruchtzak) en hun eigen placenta, althans dat dachten we (later hier meer over). We zwaaiden de echografiste uit, want vanaf nu was ik een medisch geval, dus al mijn echo’s en controles zouden verder in het ziekenhuis uitgevoerd worden.