En dan nu eindelijk bevallen!!

Daar zat ik dan op de bank. Te Netflixen.. ik verveelde mijzelf echt te pletter hele dagen. Als ik toch eens had geweten hoe druk mijn leven zou worden, had ik die overvloed aan vrije tijd vast iets meer gewaardeerd. Stiekem kon ik niet wachten tot de tweeling geboren werd. Ik was moe, mijn buik zat verschrikkelijk in de weg en ik had overal pijn. En bovendien verveelde ik me. Kortom die paar weekjes rust waren niet bepaald aan mij besteed. Dagen werden een week, twee weken en vol goede hoop begon ik aan week drie, week 35 van mijn zwangerschap! De laatste dagen hield ik ontzettend veel vocht vast, mijn gezicht was een onderkin rijker en dat vond ik toch een partij verschrikkelijk! Ik hoopte maar dat die extra kilo’s die er de laatste weekjes wel heeeel hard aan vlogen er ook weer af gingen.

Week 35 was nog maar een halve dag aan de gang toen ik weer die vreemde vage in de verte buikkrampen voelde. Het was maar af en toe en nam ook weer af. Samen met Rutger kookte ik pasta en hij vroeg of hij die avond naar vrienden kon om wat te gamen. Hij bleef altijd in de buurt zodat hij snel weer thuis kon zijn. Maar ik had mijn avondeten nog niet naar binnen gewerkt of het vage onderbuik gevoel was weer terug en veranderde heel snel in de welbekende weeën. Rutger besloot thuis te blijven en we timede samen de weeën. Het bleef een tijdje rommelig maar na een 1,5 uur ontstond er een duidelijk ritme. Kort daarna zaten we in de auto richting het ziekenhuis.

De weg naar het ziekenhuis is niet de meest vlakke variant en wat heb ik die N3 stilletjes vervloekt zeg. Rutger reed zo voorzichtig maar ook zo snel als hij maar kon, aangezien het ziekenhuis ons dringend had verzocht om zo snel mogelijk te komen. Met mijn flinke 3,5 centimeter ontsluiting zaten ze niet bepaald te wachten op een autobevalling en al helemaal niet met twee!

Om 22:00 uur kwamen we aan in het ziekenhuis, daar werd ik direct op een bed gehesen met inmiddels de welbekende CTG doppen op mijn buik. Kindje 1 was zover ingedaald dat ze een half uur moesten zoeken naar het hartje en twee kloppende hartjes maakte het des te ingewikkelder. Na een klein uur kwam de gynaecoloog langs voor inwendig onderzoek, ik bleek al op een flinke 4 centimeter ontsluiting te zitten. De weeën waren heel behapbaar en om die reden werd ik voor de komende 2,5 uur samen met Rutger alleen gelaten. Af en toe liep er iemand binnen om mij na te kijken maar alles liep volgens plan! Na 2,5 uur waren de weeën zo constant dat ik naar de verloskamer gereden werd. Alles stond daar al klaar voor de bevalling, inclusief de warmte lampen en twee couveuses.

Inmiddels was het al 01:00 uur en werd ik opnieuw getoucheerd, 7 cm. Ontsluiting! Maar ooh jongens wat deed dat toucheren pijn, ik kneep zo verschrikkelijk hard in Rutgers hand en twee tellen later lag hij op de grond, flauwgevallen. Vrij snel kwam hij gelukkig bij, maar bleef lijkbleek en verschrikkelijk misselijk. De verloskundige vond dat ik hem veelste veel in de gaten hield en dat was niet bepaald de bedoeling bij een bevalling. Hij werd naar de overkant van de gang gebonjourd en kon daar in een andere kamer even bij komen. Daar lag ik dan met allemaal vreemden op een kamer, te bevallen van twee kinderen. Mijn hoofd draaide even overuren maar een ding wist ik zeker, dit ging ik niet alleen doen. Ik belde mama en een half uur later was zij in het ziekenhuis. Ik was zo blij dat ze er was!

Inmiddels waren we anderhalf uur verder maar mijn ontsluiting stagneerde en de hartslag van de kindjes was soms wat rommelig. Twee artsen in opleiding kwamen mij vanaf nu non-stop begeleiden. De gynaecoloog besloot dat er toch wee opwekkers nodig waren om de hele boel weer op gang te helpen. Tot nu toe vond ik de weeën goed te doen maar daar kwam heel snel verandering in. Ze liet mijn lichaam even wennen en reageren op de wee opwekkers maar het deed veel te weinig dus kreeg ik een dubbele dosis. Binnen no time kwamen de weeën af en aan en aan de ene kant van mijn bed zat mama die mij gerust stelde en vertelde dat ik het super deed en aan de andere kant de jonge arts, haar donkerbruine ogen dwongen mij rustig te blijven en haar kalme houding maakte dat ik haar bij kon houden met puffen. Haar begeleiding was super. Aan het eind van mijn bed stond de andere arts, die mij stond aan te moedigen alsof ik een wedstrijd moest halen en dat was ook zo. Op adem komen was bijna niet mogelijk en toch hield ik het vol door constant met haar mee te blijven puffen.

Na een aantal uur weeën af en aan en een nacht die ik inmiddels aan het doorhalen was , was dan eindelijk het einde in zicht. Ik voelde een extreme persdrang en zat op mijn 10 cm. Ontsluiting. Opnieuw werd ik getoucheerd waar ik inmiddels helemaal niets meer van voelde. Maar helaas was ik er nog niet. Een opstaand randje maakte dat ik nog even moest wachten. Dat even werd een uur lang persdrang weg puffen en om de 10 min vroeg ik of nu echt mocht gaan persen. Na een half uur kon ik niet meer. Ik was moe, verrot en iedere vorm van energie was weg. De arts naast mij keek mij aan en zij, dit kan jij, je bent kalm en sterk, samen gaan we deze klus klaren en dat deden we. Een half uur later was het zover en kon ik eindelijk gaan persen. Wouw wat een oerkracht zit er toch in een vrouwenlijf. Het gevoel eindelijk te mogen werken vond ik zo fijn dat ik de pijn een beetje kon wegdrukken. Inmiddels was Rutger na een beetje slaap ook weer op het toneel verschenen, maar besloot niet te veel in de buurt van mijn voeteneinde te komen.

Na een half uur persen kwam de gynaecoloog kijken en opnieuw duurde het haar te lang. Kindje 1 waar ik heel hard mijn best op deed was een sterrenkijkertje en had het handje perfect naast het hoofdje gehouden. Volgens haar bijna onmogelijk om te bevallen zonder vacuüm of knip. De arts aan het einde van mijn bed dacht daar heel anders over, jij kan dit zij ze, met zn allen gaan we dit gewoon doen! En het moest, want het hartje van kindje twee begon te dippen. Met alles wat ik in mij had maar uiterst voorzichtig perste ik kleine stukjes. Ik zie een donker koppie riep ze. Nog eventjes moest ik, het hoofdje stond, een laatste perswee en daar was ze, onze Sarah! Haar longen werkte perfect en haar ogen wagenwijd open. Even lag ze daar op mijn buik, Rutger knipte de navelstreng door en ze werd aangepakt door de arts. In een roes ging alles aan mij voorbij want ik was nog niet klaar. Rutger lag met Sarah op zijn borst en ik moest door. De hartslag van kindje 2 bleef dippen en hij moest zo snel mogelijk geboren worden. De gynaecoloog draaide hem razendsnel met haar handen op mijn buik en duwde hem richting de uitgang. Zijn hoofdje was een stukje groter en een knip was noodzakelijk voor een snelle geboorte. En na twee pers weeën was hij geboren, Boaz! Dit keer knipte mijn mama de navelstreng door, een bijzonder “dankjewel” aan haar, omdat ze er was, er echt was!

Boaz lag een minuut of 20 op mijn borst en had het een stuk zwaarder dan Sarah. Hij had wat vruchtwater binnen gekregen, lag flink te rochelen en had het benauwd. Alles werd razendsnel geregeld en voor hem kwam er ademhalingsondersteuning. Ze werden beiden in een couveuse gelegd en gingen samen met papa richting de neonatologie.

Daar lag ik dan, helemaal op en leeg en toch na stuiterend van de adrenaline. De arts aan het einde van mijn bed hechte mij voorzichtig, maar gosh wat deed dat zeer, zelfs met verdoving voelde ik alles. Mama kneep in mijn hand en vertelde hoe trots ze op mij was. De arts naast mij en haar donkerbruine ogen keek mij twinkelend aan, haar dienst was allang afgelopen maar ze wilde blijven tot het eind en dat deed ze. “Jij hebt deze klus gewoon geklaard, je mag zo trots zijn op je jezelf” zij ze. Ze regelden beschuit met muisjes, blauw en roze door elkaar en met zn vieren aten we deze op. We waren een team en zo voelde dat ook. Ik was zo dankbaar voor deze twee artsen en mama die mijn bevalling zo bijzonder en kalm hadden gehouden.

Samen met mama strompelde ik naar de douche. Ik trilde op mijn benen en vroeg mijzelf af hoe die onderkant, die ongeveer op mijn knieën hing, ooit weer normaal en op de juiste plek zou komen. Mama begreep mij zonder woorden, het komt goed glimlachte ze. Ze waste mij terwijl ik op het krukje zat en het warme water over mij heen spoelde. Ik was dankbaar, overdonderd en blij, want deze bevalling was zwaar maar ook fijn.

Dankjewel mama. Dankjewel arts met je mooie rustige ogen, dankjewel arts met je blonde haar en sterke doortastende zijn. Dankjewel nieuwbakken papa dat je bij de kindjes bent. Jullie maakte mijn bevalling fijn!

Volgende keer, twee kindjes rijker.. op de neonatologie

Volg mij op instagram: mama.elseline