De neonatologie en een engel van een zuster!

Voorzichtig reed Rutger mij in de rolstoel de neonatologie op. Ik zag twee couveuses staan met daar tussenin een zuster. Ze stelde zich voor als Esther en ik schatte in dat zij niet veel ouder zou zijn als wij. Haar woorden kwamen nauwelijks binnen maar haar geruststellende toon was voldoende. Ik wist het gelijk. Zij was de beste zuster voor onze tweeling en dat was ze!

Rustig maar tegelijkertijd zo optimistisch vertelde ze -terwijl Boaz aan allerlei toeters en bellen lag- hoe goed onze kindjes het deden! Dat Sarah omdat ze een meisje is, een klein vechtertje zou zijn en dat Boaz iets langer nodig zou hebben, maar dat alles echt wel goed kwam.

Vol gemengde gevoelens keek ik naar mijn? Ja mijn kinderen. Zo klein, zo kwetsbaar en zo ver weg. Waar ze eerst veilig in mijn buik waren, vertrouwd, voelde het nu als twee wild vreemde baby’tjes die blijkbaar van mij waren. Maar die ik gevoelsmatig weer helemaal opnieuw moest leren kennen. En dat was ook zo. Want alles was nieuw en zo niet vertrouwd. Ik had geen idee wat ik met deze klein prutsjes aan moest. Hoe ik ze op moest pakken zonder ze te breken en hoe ik ze aan kon raken zonder ze te laten schrikken. Hoe ik ze in hemelsnaam moest knuffelen met al deze snoeren. Na een uurtje werd ik naar mijn kraamkamer gereden om uit te rusten en bij te slapen. Ik had ten slotte een hele nacht overgeslagen en was intens moe. Maar mijn hoofd was te vol. Ik dacht aan zoveel en er waren zoveel gevoelens. Ik kon het allemaal niet plaatsen en de adrenaline hield mijn hoofd en lijf wakker.

Een lang uur later kwam er een zuster binnen lopen met een kolfapparaat, want o ja dat is waar ook, ik wilde borstvoeding geven aan deze twee. Ze zette het kolfapparaat naast mij neer en legde kort uit hoe het werkte. Haar bel ging en weg was ze. Daar zat ik dan met twee, tja wat waren het eigenijk? Ik rommelde een half uur aan en voelde mijn tranen van frustratie branden want het lukte niet. Met een zucht drukte ik op de bel en er kwam een wat oudere zuster aan mijn bed. Sorry het lukt mij niet zij ik zachtjes met een snik in mijn stem, Ze vroeg niks, pakte de schilden van mijn schoot en paste ze op mijn borst en zij “ik denk dat ze jouw de verkeerde maat heeft gegeven, geen wonder dat het niet zo fijn werkt” ze zette mij op bed en zetten mijn hoofdeinde omhoog zodat ik ontspannen kon zitten. Ze hielp mij met passen en meten van de juiste kolfschilden. Rustig legde ze uit hoe dat apparaat werkte en langzaam kreeg ik weer wat vertrouwen in mijn eigen kunnen. Ze legde uit dat het begon met druppels maar juist deze ware zo kostbaar en belangrijk. Afgestemd en bij mij extra vet voor mijn premature kindjes. Ze had overduidelijk bakken ervaring met kraamtranen en hormonen. Vol goede moed, ingesproken door de ervaren zuster, begon ik daar aan mijn kolf avontuur. Ik was gewaarschuwd dat het kolven best wel pijnlijk kon zijn en dat was het. Na een half uur kolven had ik dan toch echt wel drie druppels in de flesjes zitten en een paar verschrikkelijke pijnlijke tepels. Ik kon mijzelf niet voorstellen dat ik ooit voldoende melk zou produceren voor twee baby’s.

Diezelfde middag en avond kwam onze familie langs. Ik miste ze! Ik en Rutger voelde ons een beetje eenzaam en verloren in ons nieuwe avontuur. Overweldigd door alle informatie en emoties. Ik dompelde mijzelf onder in de armen van mijn eigen mama en huilde om alles en niks. Van mijn altijd nuchtere zelf was helemaal niks meer over. Maar ik voelde mij thuis bij hen. Ik wist, ik mag huilen, ik mag dit verschrikkelijk eng en spannend vinden. Zij zijn er, daar en zij blijven ♥️!