Het was zover.. De week van operatie en opname is aangebroken! We waren hier goed op voorbereid door het ziekenhuis en toch had ik een gevoel alsof we lang niet wisten hoe alles zal gaan verlopen. Voornamelijk de onzekerheid over hoe Selah het zou gaan doen. Dat was waar ik het meest bang voor was.

De laatste weken van de zwangerschap vielen mij zwaar. Ik was bij Joshua bevallen met 38 weken, dus elke dag die ik nu langer zwanger was vond ik slopend. Huilend deed ik mijn verhaal bij de verloskundige toen ik 39.1 weken was. Ik genoot zeker van al dat getrappel in mijn buik, maar mijn energie was op! Samen met de verloskundige heb ik de keuze gemaakt om mij te laten strippen. Dit gaf mij weer een beetje hoop en zo ging ik verwachtingsvol weer naar huis. Helaas had het strippen geen effect gehad en werd ik de volgende ochtend weer wakker zonder dat er iets begonnen was. Ik dacht dat ik me weer rot zou gaan voelen, maar in plaats daarvan voelde ik een soort rust over mij heen en legde ik me erbij neer dat het nu nog niet de tijd was.

Alles gebeurt een beetje in een waas. We stappen de auto in en vertrekken. Onderweg begint Selah te huilen en mijn moederhart huilt met haar mee. Ik kan haar niet pakken en troosten op dit moment dus ik vertel haar dat papa en mama in de buurt zijn. Ik voel met mijn hand in de Maxicosi en ik vind haar handje, meteen is ze stil💕 Zo wonderlijk hoe dat toch werkt, die verbinding met mama!

Wat een hectische kraamweek was dat.. iets wat ik nooit had gedacht dat ging gebeuren.

Oh, wat houd ik van kamperen! En mijn man vind het ook lekker. We zijn allebei vanaf jongs af aan al gewend om te kamperen en met je toiletrol onder je arm naar de wc te lopen. De afgelopen jaren hebben we eigenlijk weinig gekampeerd. We vinden het nu leuk om met het vliegtuig andere delen van de wereld te ontdekken. Eenmaal met kinderen wilden we zeker weer voor het kamperen gaan! Met je eigen tentje in de vrije natuur en genieten van alles om je heen en bovenal tot rust komen!


Mijn buik groeide aardig en het duurde niet lang meer voor ik hem voor het eerst voelde schoppen. Volgens mij met 18 weken begon het met kleine kriebels in mijn buik. Och wat een lekker gevoel! Joshua kon prima schoppen hoor met die voetjes van hem! Hij was altijd druk in de weer en lag voor mijn gevoel geen seconde stil. 

Ik kon mijn geluk niet op, ik was gewoon zwanger! Velen in mijn familie waren mij al voorgegaan en nu begon voor mij ook dit avontuur. In onze familie zijn eigenlijk allemaal gezonde kindjes geboren, zonder afwijkingen of ernstige ziektes. Dus ik dacht er helemaal niet over na dat er misschien wel iets mis kon zijn..