Een bevalling precies zoals ik had gehoopt

De laatste weken van de zwangerschap vielen mij zwaar. Ik was bij Joshua bevallen met 38 weken, dus elke dag die ik nu langer zwanger was vond ik slopend. Huilend deed ik mijn verhaal bij de verloskundige toen ik 39.1 weken was. Ik genoot zeker van al dat getrappel in mijn buik, maar mijn energie was op! Samen met de verloskundige heb ik de keuze gemaakt om mij te laten strippen. Dit gaf mij weer een beetje hoop en zo ging ik verwachtingsvol weer naar huis. Helaas had het strippen geen effect gehad en werd ik de volgende ochtend weer wakker zonder dat er iets begonnen was. Ik dacht dat ik me weer rot zou gaan voelen, maar in plaats daarvan voelde ik een soort rust over mij heen en legde ik me erbij neer dat het nu nog niet de tijd was.

Wekenlang had ik een gevoel dat onze kleine meid met 39.4 weken geboren zou gaan worden. En nu leek het erop dat dat nog echt ging gebeuren ook!! Misschien dat ik daarom die rust zo ervaarde nadat het strippen geen effect had gehad. Bewust was ik niet met die datum bezig maar het voorgevoel was wel aanwezig.

In de ochtend, toen ik 39,3 weken zwanger was, stond ik op met een sterk voorgevoel. Zou het vandaag dan toch de dag worden dat..?!

Later op de ochtend merkte ik dat het gerommel nu echt begonnen was. In beweging blijven was goed, dus gingen we er met z’n drieën op uit voor een wandeling. Op de terugweg was ik bekaf en ik voelde dat ik weeën begon te krijgen. Ik wist bijna niet meer hoe ik thuis moest komen, maar het is me uiteindelijk gelukt. Dit rommelde zo nog de hele dag door en om toch rustig de nacht in te gaan, belde ik de verloskundige die nog even langs kwam om mij te checken. Helaas was er geen vooruitgang en had ik 3 cm ontsluiting, hetzelfde als was gevoeld was bij het strippen.

Ik dacht dat ik mij vreselijk teleurgesteld ging voelen maar ik bleef er heel nuchter onder. Ik vond het apart om deze rust zo te ervaren. Iets wat ik totaal niet in mijzelf herkende.

De volgende ochtend waren de weeën weer teruggekomen, maar nu heftiger. Ik belde de verloskundige en ze kwam 10 uur langs om mij te checken. Helaas nog steeds maar 3 cm, maar omdat mijn weeën wel echt sterk en frequent waren, kwam ze om 13 uur terug en checkte mij opnieuw en nu zat ik op 4 cm. Dit stelde mij teleur, want zo voelde het toch echt niet! De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken zodat ik hopelijk goede weeën zou gaan maken en de ontsluiting door zou zetten. Met het oog dat het anders misschien wel een nachtbevalling ging worden, ging ik hiermee akkoord. Ik was er namelijk bang voor dat ik er geen energie meer voor zou hebben nadat ik al een dag weeën had zitten wegpuffen.

Ik was even vergeten hoe het breken van je vliezen voelde, maar daar kwam ik snel genoeg weer achter. En met een celstofmatjes en handdoeken probeerde we alles op te vangen.

Spannend, nu ging het echt beginnen!! Ik keek Gidon aan en ik zag dat hij er ook klaar voor was om z’n kleine meisje te gaan ontmoeten.

Elk uur kwam er een centimeter bij, en elk uur werd het weer een stuk minder leuk! (Alsof iemand ooit gezegd heeft dat bevallen leuk was🤪) Ik trok mijzelf terug want ik merkte dat ik mijn eigen wereld wilde zijn. Wanneer ik iemand nodig had, gaf ik dit zelf wel aan. Ik vertoefde voornamelijk in de slaapkamer, waar ik rondjes liep, muziek luisterde en af en toe niet wist hoe snel ik op de fitnessbal moest gaan zitten om een wee op te vangen. Dat was toch wel mijn favoriete plekje op die bal, een must-have voor tijdens je bevalling vind ik zelf.

Gidon deed ook zijn eigen ding en zocht zo een beetje afleiding voor zichzelf. Hij regelmatig kijken hoe het met mij ging en dat was voor mij voldoende, veel kon hij op dat moment ook niet voor mij doen!

Vanaf 17 uur werd de pijn steeds minder draagbaar en was het tijd om de GeboorteTens uit te proberen. En als je het mij vraagt, heeft dat apparaatje mij tot aan het einde geweldig geholpen!

Er werd voor mij wat soep klaargemaakt, maar tegen de tijd dat dat klaar was, kon ik die soep niet meer zien. Ik werd er misselijk van. Gidon was naar beneden om zelf ook even wat te eten. Het was volgens hem een wereld van verschil hoe het met mij ging, voor en na het eten. Dit was namelijk het moment dat ik Gidon nodig had. Hij liet me niet meer in de steek en ondersteunde mij waar ik dat graag wilde.

Tussen de weeën door kon ik nog grapjes maken en probeerde ik ook nog aan mijn verloskundige te denken die op dat moment 29 weken zwanger was. Precies zoals ik ben, net doen alsof er niets aan de hand is en eerst aan een ander denken voordat ik aan mijzelf denk. 

De kraamzorg kwam binnen en ook de spullen voor de bevalling werden uitgestald. Voor mijn gevoel vond ik dit alles toch vrij vroeg. Ik dacht zelf dat het nog wel even ging duren, de pijn kon ik nog goed aan en mijn gevoel zij dat het allemaal een stuk heviger kon.

Nou, en dat kon het ook zal ik je zeggen. Het laatste uurtje wist ik mij af en toe geen houding meer te geven, en ik merkte dat ik mijn focus begon te verliezen. Gelukkig door de goede begeleiding van de verloskundige en het geduld en de hulp van Gidon, kon ik mijzelf weer herpakken en zette ik me schrap voor het laatste stukje. Spannend, ons kleine meisje was er bijna!

Ik voelde me weer sterker dan ooit en vol zelfvertrouwen. Ik was zo zelfverzekerd, ik wist dat ik het kon. Gevoelens die ik normaal niet van mijzelf herkende maar die ik nu zo sterk ervaarde.

Ik wilde graag bevallen op de baarkruk, dus ik mocht daar op een gegeven moment gaan zitten. Ik had nog geen ervaring met de baarkruk maar het voelde goed aan. Ik begon persweeen te krijgen en mocht al voorzichtig mee persen. Nog steeds kon ik bijna niet geloven dat het echt bijna zover was! De pers weeën waren heftig, maar ik mocht nog niet volledig erin meegaan. Er bleek nog een dun vliesje voor te zitten, die ervoor zorgde dat ik nog geen volledige ontsluiting had, dus werdt er besloten om op bed mijn blaas te legen. Misschien kon dit namelijk helpen. 

Mijn blaas bleek zo goed als leeg, dus dat was het niet. Maar het aannemen van een andere houding bleek wel te helpen want met de volgende pers wee mocht ik mee doen. Het hoofdje stond en de volgende wee kwam er al snel achteraan. Dat onze buren op dat moment mee konden genieten, maakte me niks uit. Op dit punt kon ik mijzelf niet meer inhouden en gaf ik alles wat ik in mij had. De verloskundige riep dat ik haar aan mocht pakken en nog volledig bezig met persen riep ik uit: “Nu al?!” Ik had het nog helemaal niet verwacht, maar ze was ze al! Met behulp van de verloskundige werd ze op mijn borst gelegd en ik gilde het uit van opluchting en blijdschap. Ons meisje is geboren! Gelukkig keek ik naar Gidon die bij mij op het bed zat. Het is mij gewoon gelukt, een thuisbevalling zoals ik gehoopt had!