Er zijn allerlei soorten kinderen. Vlugge, langzame, alleseters, bij-mama-in-nek-kruipers, avonturiers, allemansvrienden en boekjeslezer. Alle kinderen hebben echter dezelfde drie basisbehoeftes; liefde, eten en slaap. Zo ook ons kind. Aan liefde geen gebrek. Hij is enig kind en als hij even geen aandacht krijgt van ons dan zorgt hij wel dat hij aandacht krijgt. Een muurbloempje zal het nooit worden ben ik bang. Eten is ook een sterk ontwikkelde competentie van hem. Hij eet als een bouwvakker en waag het niet iets te eten als hij niks krijgt, dan is de kamer te klein. Komen we bij puntje drie, slapen. Slapen. Ja, dat is bij ons wel een dingetje. Wij zitten helaas in team-no-sleep. Ons kind vindt slapen maar zonde van de tijd. "Als papa en mama dan perse willen dat ik dat doe, dan vooruit, maar dan dus absoluut geen 12 uur achter elkaar he ?!?!?!". Zo lopen wij al negen maanden met wallen onder de ogen en een kind op de arm. 

Wat heb ik me vaak schuldig gevoeld om deze woorden. “Was je er maar niet”. En toch heb ik ze gedacht, meer dan eens. Dat intens verdrietige, radeloze gevoel. Dat je echt geen idee meer hebt welke kant je op moet. Moegestreden, tekort schietend op alle vlakken. Zowel fysiek als mentaal, compleet leeggezogen. Ik hou van je mannetje, meer dan ik ooit van iemand heb kunnen houden. Ik heb moeite om je bij de opvang achter te laten, zelfs een hele dag met papa is lastig voor me. En toch, had ik soms de stille wens dat jij er niet was.

Zwangerschap