Was je er maar niet....

Wat heb ik me vaak schuldig gevoeld om deze woorden. “Was je er maar niet”. En toch heb ik ze gedacht, meer dan eens. Dat intens verdrietige, radeloze gevoel. Dat je echt geen idee meer hebt welke kant je op moet. Moegestreden, tekort schietend op alle vlakken. Zowel fysiek als mentaal, compleet leeggezogen. Ik hou van je mannetje, meer dan ik ooit van iemand heb kunnen houden. Ik heb moeite om je bij de opvang achter te laten, zelfs een hele dag met papa is lastig voor me. En toch, had ik soms de stille wens dat jij er niet was.

Na een heftige bevalling waren we er erg aan toe om met z’n drietjes thuis te wennen en bij te komen. De kraamweek was fijn. Je sliep veel en regelmatig en meldde je duidelijk als je honger had. Dat was uiteraard ook ’s nachts, maar dat hoort erbij. Met liefde hees je papa je in een schone luier en daarna kwam je bij mij drinken.

Langzaamaan werd je onrustiger. Waar je eerst huilde als je honger had, of gepoept, begon je nu op onverklaarbare momenten te huilen. De luier was schoon, je had net gegeten, je voelde niet warm of koud en ook je temperatuur was in orde. Bij papa en bij mama in de armen was het niet goed. Niets leek te helpen. Je begon al heel vroeg alles in de gaten te houden en om te rollen. We dachten dat je wat onder de indruk was van de grote wereld om je heen. Ook had je (net als mama vroeger) heel veel eczeem. Je sliep waarschijnlijk zo onrustig vanwege de jeuk. Zalf van de huisarts en smeren als een malle. Badje met speciale badolie, allemaal katoenen kleren. Het scheelt dat mama precies wist wat hielp. De eczeem werd steeds minder, gelukkig.

De onrust werd helaas erger. Je werd steeds vermoeider. We brachten je vroeg naar bed, want je was helemaal gesloopt, maar voor we zelf naar bed gingen waren we al minstens 10x naar boven geweest. Huilen, boeren, vechten in onze armen. Met je ogen dicht. Ik wilde je zo graag helpen kleintje. Je hebt pijn, ik zie het, ik hoor het, ik voel het. De nachten waren eindeloos. Je wilde slapen, maar het lukte je niet. Ik wilde slapen, o wat wilde ik graag slapen, maar het ging niet. Samen brachten we de nachten door. In mijn armen, in je bedje, in het grote bed. Adviezen van alle kanten. Ik moet je gewoon laten huilen. Ik moet je niet zo verwennen. Ik moet je dikkere voeding geven. Ik moet je geen dikkere voeding geven. Ik moet stoppen met de borstvoeding. Ik moet juist vaker borstvoeding geven. Ik moet je langer overeind houden om het eten te laten zakken, maar ik moet je juist ’s nachts niet uit bed halen, want dan slaap je slecht. Alles hebben we geprobeerd. De ellende bleef. Huilen was jouw uitweg, en na verloop van tijd ook die van mij.

Het slaapgebrek begon ons allebei parten te spelen. Naast de nachten begonnen ook de dagen slechter en slechter te worden. Je wilde niet spelen, je wilde alleen maar eten en huilen. Wandelen, wandelen, wandelen. Uren hebben we gewandeld. Buiten kon je kijken en viel je uiteindelijk moegestreden in slaap. Voor een half uur. Het wandelen hield ik na de keizersnede eigenlijk nog niet zo lang vol, maar het alternatief was geen optie. De nachten bestonden uit drie uur slaap verdeelt over blokjes van een half uur. Het brak zowel jou als mij helemaal op.

Fysiek was ik helemaal gesloopt (het belang van slaap is me zo duidelijk geworden), maar mentaal is het misschien nog wel zwaarder geweest. Als klein meisje wist ik al dat ik graag kinderen wilde. Een lang gekoesterde wens kwam uit met jouw geboorte. En het viel me tegen. Man, wat viel het me tegen. Niet omdat ik me niet voorbereid had, of omdat ik verwachtte op een roze wolk te belanden. Ik was echt wel zo realistisch dat poep van baby’s ook gewoon stinkt en ’s nachts wakker worden van je baby net zo vervelend is als wakker worden van een volle blaas in een koude nacht. Maar het schuldgevoel, het continue gevoel dat je tekort schiet. Alles wil ik voor dat mannetje doen, alles. Ik wil zorgen dat hij niks te kort komt. Maar je komt tekort. En ik kan het niet oplossen.

Lock-down. Ineens zat je fulltime thuis. En moesten papa en mama nog wel elk 4 dagen werken, vanuit datzelfde huis. Wat een heftige tijd. Maar ook een tijd waarin we extra goed zagen waar jij allemaal last van had. Waar we van alle kanten hoorde dat ‘het erbij hoort’, begonnen we steeds meer overtuigd te raken van de niet-normaalheid van jouw kwaaltjes.

Na 5 maanden fulltime borstvoeding was ik op. Door het indikken van de voeding moest ik veel kolven en dit liet z’n sporen na. Hoera, daar was het schuldgevoel weer. We begonnen langzaam met afbouwen. Vanaf dat moment werd de onrust nog erger. Via de huisarts kwamen we bij de kinderarts terecht. Na een flink aantal vragen en checks vermoedde de kinderarts een koemelkallergie. De volgende dag konden we starten met koemelkvrije voeding. Mama moest weer een flinke drempel over, want het spul stonk alsof ik m’n zoon een kerncentrale in een flesje moest geven, maar hij dronk het als zoete koek. En na de voeding liet hij een boertje en was rustig. Hij was rustig. Mijn zoon was rustig.

Hoe graag ik hier een ‘en hij leefde nog lang en gelukkig’ verhaal van zou willen maken, dat is het helaas niet. Maar het is wel een ‘vanaf toen ging het ietsje beter’ verhaal. Vanaf de koemelkvrije voeding is ons mannetje rustiger en vrolijker. Hij gaat makkelijker slapen en wordt gedurende de avond vaak nog maar 1 á 2 keer wakker voor een boertje of een verdwenen speen. Overdag wordt er gespeeld en wordt er geaccepteerd dat slapen bij de dag hoort. En soms slapen we (ja, zowel zoon als ik) 4 uur achter elkaar!

De afgelopen 2 weken hebben we provocatietesten gehad om te testen of je ook echt koemelkallergie hebt. En man, wat ben je ziek geweest. Echt ontzettend naar om te zien. Nu is het wachten op de uitslag. To be continued…